Της Βάσως Πρεβεζιάνου
This is the end, beautiful friend
This is the end, my only friend
The end of our elaborate plans
The end of everything that stands, the end
No safety or surprise, the end
I’ll never look into your eyes again
Can you picture what will be?
So limitless and free
Desperately in need of some stranger’s hand
In a desperate land
Lost in a roman, wilderness of pain…
Αυτό είναι το τέλος, όμορφε φίλε
Αυτό είναι το τέλος, μοναδικέ μου φίλε
Το τέλος των λεπτομερών σχεδίων μας
Το τέλος όλων όσων στέκονται, το τέλος
Καμία ασφάλεια ή έκπληξη, το τέλος
Δεν θα κοιτάξω ποτέ μέσα στα μάτια σου ξανά
Μπορείς να φανταστείς τι θα γίνει;
Τόσο απεριόριστοι και ελεύθεροι
Έχοντας απεγνωσμένα την ανάγκη για το χέρι κάποιου ξένου
Σε μια απεγνωσμένη χώρα
Χαμένος σε ένα ρωμαϊκό, η ερημιά του πόνου…
(The Doors – The End)
Από την τραγωδία στο λόφο Σουπέργκα, όπου χάθηκε η μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα της Τορίνο, ως το αεροπορικό δυστύχημα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Μόναχο, από τον χαμό του Χοσέ Αντόνιο Ρέγιες, τον θάνατο του Εμιλιάνο Σάλα στα παγωμένα νερά της Μάγχης και αυτόν του Κόλιν Μακ Ρέι μαζί με τον γιο του, επίσης, σε πτώση ελικοπτέρου, από την συντριβή του αεροπλάνου που ξεκλήρισε τη Σαπεκοένσε ως την πτώση του ελικοπτέρου που μετέφερε την κολυμβήτρια Καμίλ Μουφά (κάτοχο τριών Ολυμπιακών μεταλλίων στους Αγώνες του Λονδίνου το 2012) και τον χάλκινο Ολυμπιονίκης της πυγμαχίας το 2008 στο Πεκίνο, Αλεξίς Βαλτίν, οι θάνατοι που σημάδεψαν τραγικά και απροσδόκητα τον αθλητισμό δυστυχώς δεν είναι λίγοι.
Κι αν στη ζωή υπάρχουν ανισότητες, στον θάνατο όλοι είμαστε ίσοι. Κι, όμως, αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ώρες με τον χαμό του Κόμπε είναι αδιανόητο. Ένα σοκ, άλλοτε βουβό και άλλοτε συνοδεία λυγμών, ενώνει όλο τον κόσμο, όχι μόνο του αθλητισμού.
Και θυμίζει πως νιώσαμε όταν «έφυγαν», τόσο απροσδόκητα και αδόκητα ο Πέτροβιτς και ο Σένα: θρύλοι στη ζωή, θρύλοι και μετά τον θάνατό τους. Για πάντα.
Για σκεφτείτε. Οι ζωές μας είναι καμωμένες από τον θάνατο κάποιων ανθρώπων: είναι αυτοί με τους οποίους μεγαλώσαμε, αυτοί τους οποίους θαυμάσαμε, αυτοί που λατρέψαμε, αυτοί που είχαμε αφίσα στα παιδικά δωμάτιά μας. Αυτοί που πιστεύαμε ότι ήταν άφθαρτοι, ότι θα έμεναν για πάντα αλώβητοι: από τη φυσική φθορά της ζωής, από τον θάνατο…
Θυμάμαι τις εικόνες από το τροχαίο του Ντράζεν στη Γερμανία, θυμάμαι τους τίτλους των εφημερίδων την επόμενη ημέρα…
Θυμάμαι το μονοθέσιο του Άιρτον να μην μπορεί να πάρει την στροφή στην πίστα της Ίμολα, θυμάμαι να τον βγάζουν αναίσθητο…
Και είναι το ίδιο μούδιασμα… Είναι ο χρόνος που σταματά… Μια στιγμή ο θάνατός τους, τόσες στιγμές που περάσαμε μαζί τους. Χωρίς ποτέ να τους συναντήσουμε. Ταυτιστήκαμε μαζί τους κι ας ήταν τόσο μακριά μας ως φυσικές παρουσίες. Για ποιο λόγο; Επειδή τους ταυτίσαμε με αναμνήσεις μας, επειδή νιώσαμε χάρη σ’ αυτούς ένα ξεχωριστό συναίσθημα, επειδή θα τους «κουβαλάμε» μέσα μας.
Tο πιο πικρό ρέκβιεμ γράφτηκε για τον Ντράζεν
O Ντράζεν Πέτροβιτς σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα το απόγευμα της 7ης Ιουνίου 1993. Δεν είχε συμπληρώσει καν τα 29 του. Ήταν 17:20 της 7ης Ιουνίου 1993 στην εθνική οδό Νυρεμβέργης – Μονάχου, περίπου 24 χιλιόμετρα από το Ίγκολσταντ. Διερχόμενο φορτηγό προσέκρουσε και εισχώρησε στη διαχωριστική νησίδα. Ο οδηγός προσπάθησε να αποφύγει τη σύγκρουση με μια Μercedes, έχασε τον έλεγχο του δικού του οχήματός και προσέκρουσε στο οδικό διάφραγμα για να σταματήσει τελικά και να μπλοκάρει και τις τρεις λωρίδες κυκλοφορίας.
Το αυτοκίνητο που οδηγούσε η 23χρονη Κλάρα Ζαλάντζι «καρφώθηκε» με ταχύτητα στο φορτηγό. Ο Ντράζεν, που δεν πήρε το τιμόνι στα χέρια του επειδή το δίπλωμά του είχε λήξει εκείνη την ημέρα, είχε αποκοιμηθεί στη θέση του συνοδηγού, δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας, ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Η αγαπημένη του και η Τουρκάλα μπασκετμπολίστρια, Χιλάλ Εντεμπάλ, επίσης 23 χρόνων, που βρισκόταν στο πίσω κάθισμα σώθηκαν.
Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 7ης Ιουνίου το πτώμα δεν είχε αναγνωριστεί. Οι δύο γυναίκες δεν ήταν σε θέση να επικοινωνήσουν και να πουν ποιος ήταν ο νεκρός άνδρας. Ένας Γερμανός αστυνομικός πλησίασε το πτώμα στο νεκροτομείο. Δεν είχε καμία αμφιβολία. Ήταν ο Πέτροβιτς. Στις τσέπες του βρέθηκε ένα κομμάτι χαρτί.
Τρεις ομάδες γραμμένες και τρία ψηφία δίπλα σε καθεμιά. Knicks, Nets, Panathinaikos. Το σκεφτόταν ακόμα; Ο ίδιος άνθρωπος που τον αναγνώρισε ανέλαβε να τηλεφωνήσει στο σπίτι του Ντράζεν, να ανακοινώσει την τραγωδία στους γονείς του. Ο Τζόλε και η Μπιζέρκα δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που άκουσαν, προσπάθησαν να βρουν τον Αλεξάντερ, ο οποίος δεν τους είχε ενημερώσει ότι ο μικρός θα επέστρεφε οδικώς από την Πολωνία.
Ήταν η μοίρα που πήρε τη ζωή του; Αν είχε αποφασίσει να ακολουθήσει την αποστολή της εθνικής ομάδας της Κροατίας που θα επέστρεφε αεροπορικώς στο Ζάγκρεμπ; «Έλα μαζί. Που θα πηγαίνεις τώρα με το αυτοκίνητο» του είπε ο Βράνκοβιτς, πριν τον αποχαιρετήσει στο ξενοδοχείο. «Στόικο. You fly, you die» απάντησε ο Πέτροβιτς. «Θα τα πούμε στο Ζάγκρεμπ» συμπλήρωσε.
Κι αν δεν είχε συμφωνήσει με τον Παναθηναϊκό και δεν είχε προγραμματίσει το ταξίδι οδικώς για να υπογράψει περνώντας από το Μόναχο για να ελέγξει κάποιους τραπεζικούς λογαριασμούς του; Αν είχε ακούσει τον Τζόλε, τον πατέρα του, ο οποίος τον παρακαλούσε να μείνει στο σπίτι και να ξεκουράσει το τραυματισμένο πόδι του, να μην παίξει στα προκριματικά και να είναι έτοιμος στο Ευρωμπάσκετ; Αν οδηγούσε εκείνος το κόκκκινο Golf; Αν δεν είχε αρχίσει να βρέχει καταρρακτωδώς; Αν, αν, αν.
Ένα από αυτά τα «αν» να ήταν αλήθεια και οι κολλητοί του, ο Στόγιαν πρώτος απ’ όλους, ο Μίρκο, ο Νέβεν, ο Ντίνο, ο Άριαν, 100.000 άνθρωποι στο νεκροταφείο «Μιρογκόι», όλος ο μπασκετικός πλανήτης, όλος ο κόσμος που τον λάτρεψε δεν θα ξεσπούσαν σε δάκρυα παρακολουθώντας το ταξίδι του προς την αιωνιότητα. Και ο αδερφός του, ο Βλάντε, που δεν ήταν στην κηδεία, δεν θα «έσπαγε» όταν χρόνια μετά κατάφερε να βρεθεί στον τάφο.
H «μαύρη» Πρωτομαγιά που «έφυγε» ο Σένα
«Nada pode me separar do amor de Deus» αναγράφεται στον τάφο του. «Τίποτα δεν μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Θεού». Τίποτα δεν θα χωρίσει ποτέ τον Άιρτον Σένα, ο οποίος σκοτώθηκε την 1η Μαΐου 1994, από την αγάπη των ανθρώπων.
Δεν είχε ήλιο εκείνη την Πρωτομαγιά. Η βροχή έγινε γρήγορα καταιγίδα και η εκκίνηση καθυστερούσε σημαντικά. Οι οιωνοί έγιναν ακόμη χειρότεροι όταν το αυτοκίνητο του Πέδρο Λάμι χτύπησε με αυτό του Λέτο και από την σύγκρουση εκτοξεύθηκαν κάποια λάστιχα και τραυματίστηκαν πέντε θεατές. Η πίστα καθαρίστηκε…
Τα φώτα έσβησαν, ο Σένα ήταν στην pole position.
Ο αγώνας είχε μπει στον 7ο γύρο. Ο Σένα ήταν επικεφαλής με τον Μίκαελ Σουμάχερ να τον πιέζει. Θέλοντας να διευρύνει κι άλλο την διαφορά από τους διώκτες του, δεν έπαιρνε το πόδι του από το γκάζι. Μπήκε στην ευθεία, είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στο αυτοκίνητο του.
Τον πρόδωσαν και τα δύο. Στην στροφή Ταμπουρέλο, με 300+ χιλιόμετρα, τα φρένα στρίγκλισαν, η Williams καρφώθηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον τοίχο. Σιωπή! Εκατομμύρια παγωμένα μάτια σε όλο τον κόσμο παρακολουθούσαν με σπαρακτική αγωνία τις φοβερές εικόνες, προσδοκώντας να τον δουν να βγαίνει αλώβητος.
Ο χρόνος σταμάτησε στις 14:17. Η FW16 καταστράφηκε. Ο κόσμος πάγωσε. Οι γιατροί ανασύρουν τον Σένα αναίσθητο και με ελικόπτερο μεταφέρεται στο νοσοκομείο Maria Fiandri. Χάνει πολύ αίμα και είναι σχεδόν σε κωματώδη κατάσταση… Ο Σένα είναι αμετάκλητα νεκρός.
«Θυμάμαι, σήκωσε τα βλέφαρά του. Βλέποντας τις κόρες των ματιών του κατάλαβα αμέσως ότι είχε υποστεί βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Τον βγάλαμε από το κόκπιτ και τον ακουμπήσαμε προσεκτικά στο έδαφος. Μόλις το κάναμε, αναστέναξε. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα την ψυχή του να βγαίνει. Μπορούσα να ακούσω τον παλμό του, αλλά ήξερα ότι δεν θα τα καταφέρει» θυμάται ο επικεφαλής του ιατρικού επιτελείου της FIA, Σιντ Γουότκινς που βρέθηκε δίπλα του λίγα λεπτά μετά το δυστύχημα.
Στις 18:40 ανακοινώθηκε ο θάνατός του…
Πηγή: Sport DNA
