Του Λευτέρη Ελευθερίου
Παρ’ ότι εκφράσεις όπως αυτές περιέχουν ένα ειδικό βάρος την εποχή που διανύεται, η ασθένεια της αμυντικής προσήλωσης της ΑΕΚ έχει λάβει επιδημικές διαστάσεις. Εκλαμβάνεται και ως εξής: σε ένα παιχνίδι που μπορεί να ελέγχει απολύτως, προδίδεται από τις δύο και περισσότερες φάσεις που χαρίζει στον αντίπαλο. Το εντυπωσιακό με τα γκολ του Απόλλωνα, τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο, είναι πως ο θεατής, αν… κινούμαστε όλοι μέσω παρόμοιας στρόφιγγας, από την οποία αποδεσμεύεται ενέργεια, περίμενε ότι θα σημειωθούν. Δεν του έκανε οποιαδήποτε εντύπωση ότι προβλέψιμες φάσεις έγιναν γκολ. Το τρίτο υπάγεται στον ίδιο κανόνα, πριν φτάσουμε στην κορύφωση του δράματος.
Η πρώτη φάση είναι μία κούρσα 30 μέτρων του Βικίντας Σλίβκα και μία σέντρα σε έναν παίκτη μέσα στην περιοχή, τον Μαρκ Φερνάντεθ, ο οποίος δεν έχει οποιονδήποτε δίπλα του. Η δεύτερη είναι μία συμβατική εκτέλεση φάουλ στο πρώτο δοκάρι, στην οποία αν ο σκόρερ Σάββας Τσαμπούρης δεν έπαιρνε την κεφαλιά, θα την έπιανε ο επόμενος, αφού 3 ποδοσφαιριστές του Απόλλωνα βρίσκονταν στο ίδιο σημείο. Η τρίτη, επίσης από στημένη φάση, προκύπτει σχεδόν από φωτοτυπικό μηχάνημα της προηγουμένης.
Αυτό, σε ένα ματς που η ΑΕΚ έπρεπε να βγάλει αντίδραση, διότι όχι μόνο μέσα στην εβδομάδα έχουν γίνει συναντήσεις επί συναντήσεων και διεργασίες επί διεργασιών, αλλά διότι ακολουθεί και το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ, εξ αναβολής για την 1η αγωνιστική της Super League Interwetten, στο οποίο, ουσιαστικά, η ομάδα του Μάσιμο Καρέρα θα παίξει για να μείνει σε επαφή με την κορυφή.
Η ΑΕΚ ήθελε να βγάλει ενέργεια στη Ριζούπολη, είναι φανερό. Κι όχι ό,τι κι ό,τι, αλλά να διώξει ένα είδος τοξικότητας, το οποίο είναι μάλλον βαθιά ριζωμένο και κάπως ανεξήγητο. Αλλά είναι ξαπλωμένη εδώ και εβδομάδες στο ντιβάνι του ψυχολόγου και οικτίρει τη μοίρα και το κακό ριζικό της, ψάχνοντας τις ρίζες της κατάστασης η οποία έχει πάρει την υπόσταση μιας κωμωδίας παρεξηγήσεων, σε ένα μοτίβο ότι δεν υπάρχει κάτι που να μη γίνεται χειρότερο.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, το κόρνερ του Λιβάι Γκαρσία, τα δύο γκολ του Καρίμ Ανσαριφάρντ, 6 συνολικά στο πρωτάθλημα, κι η εντυπωσιακή πάσα του Μουαμέρ Τάνκοβιτς στον Νέλσον Ολιβέιρα θα διευθετούσαν την προτεραιότητα του γραπτού λόγου σε ό,τι θα αφορούσε την επιθετική άνεση και τη χημεία που υπάρχει από το κέντρο και μπροστά. Αλλά, βεβαίως, με ένα δράμα το οποίο για εκατοστά δεν έφτασε σε ένα… φανταστικό υψίπεδο, δηλαδή εκείνα που ο άτεγκτος κριτής VAR καταλόγισε στον Αντονί Μουνιέ, δεν τους πέφτει λόγος.
Η φάση, μεμονωμένα, δεν έχει τόση αξία, όσο το τι έγινε έπειτα απ’ τη σέντρα που έκανε η ΑΕΚ, από το 3ο γκολ που δέχθηκε. Πώς στο καλό, αφού σκόραρε ο Δήμος Μπαξεβανίδης και με την μπάλα στην κατοχή των ‘κιτρινόμαυρων’, έφτασε ο Απόλλων τόσο εύκολα, σχεδόν ακαριαία, υποχρεώνοντας τον Παουλίνιο σε μια παράβαση που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση πλην αυτής, του ‘ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο’ θα ήταν κατά τα ειωθότα καταδικαστική;
Και ασφαλώς, είναι φανερό, η προσθήκη στην άμυνα είναι επιβεβλημένη, μόνο που όταν φορτώνονται όλα τα δεινά σε αυτήν, το ζήτημα διογκώνεται: για να μην πέφτει κάπου συγκεκριμένα το φταίξιμο, το ρίχνουν στο… πνεύμα των Χριστουγέννων. Είναι χαρακτηριστική μια στιγμή από το ματς, που συμβαίνει σε ανύποπτο χρονικό διάστημα, ύστερα απ’ το γκολ-υποψήφιο ήδη για τέρμα της σεζόν, του Γκαρσία.
Πηγή: Contra
