Του Πολύδωρου Παπαδόπουλου
Αλήθεια, πώς αντέδρασαν οι φίλοι της Ρεάλ βλέποντας αυτή την… κωμικοτραγική εμφάνιση; Τι να περιμένει κανείς, όμως, όταν για να σταματήσεις τους Γιαμάλ και Ραφίνια, καλείσαι να το κάνεις με τον Βάθκεθ και τον Γκαρθία; Πώς να περιμένεις κάτι περισσότερο, όταν ο Θεμπάγιος και ο Εμπαπέ μπλέκονται μεταξύ τους με την μπάλα, λες και παίζουν σε βουβή κωμωδία και από αυτή τη φάση προκύπτει ένα γκολ για την Μπαρτσελόνα; Και πώς να αντιδράσεις, όταν βλέπεις τον Βάθκεθ να μπερδεύεται μόνος του με την μπάλα, οδηγώντας σε ακόμη ένα γκολ;
Τι να σχολιάσει κανείς, όταν ο Μπαπέ και ο Βινίσιους μπερδεύτηκαν μεταξύ τους, μόνοι απέναντι στον τερματοφύλακα; Ας αφήσουμε στην άκρη το… θέατρο του Μπαπέ, την απογοητευτική πάσα του Βινίσιους ή το πεντακάθαρο πέναλτι του Τσουαμενί, που -ευτυχώς για τη Ρεάλ – δεν καταλογίστηκε. Αυτό που προκάλεσε τον μεγαλύτερο αιφνιδιασμό στους φίλους της Ρεάλ δεν ήταν ούτε οι χαμένες ευκαιρίες, ούτε τα ατομικά λάθη. Ήταν το γεγονός ότι, παρά το προβάδισμα δύο τερμάτων, η ομάδα έδειχνε παντελή άγνοια για όσα έπαθαν η Ίντερ και η Ατλέτικο σε αντίστοιχες συνθήκες. Σαν να μην είχε διδαχθεί τίποτα.
Την περσινή σεζόν, ο μαραθώνιος ολοκληρώθηκε με τη «Βασίλισσα» πρωταθλήτρια Ευρώπης και Ισπανίας, και όλοι ονειρεύονταν κάτι ακόμη καλύτερο για φέτος. Κι όμως, η φετινή χρονιά εξελίσσεται ως η χειρότερη των τελευταίων ετών, μια σεζόν που μοιάζει με… τσίρκο, αν κρίνει κανείς από όλα όσα συμβαίνουν. Ο πήχης ανέβηκε κατακόρυφα με την έλευση του Μπαπέ, αλλά μέσα σε λίγους μήνες κατέβηκε απότομα, απέναντι σε ένα σύνολο γεμάτο νεαρούς με τεράστιο ταλέντο, όπως ο Λαμίν Γιαμάλ και η παρέα του. Οι πιτσιρικάδες της Μπαρτσελόνα, όπως ο Φερμίν, αρπάζουν τις ευκαιρίες και αποδεικνύουν πως το μέλλον της ομάδας τους ανήκει.
Αυτό που καθιστά την κατάσταση ακόμη πιο αποκαρδιωτική για τους φίλους της Ρεάλ είναι το διαρκές αίσθημα αδυναμίας και αυτοϋπονόμευσης που κυριάρχησε καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν. Κι αν μέσα στο γήπεδο δεν υπάρχει χώρος για τέτοιου είδους ρήγματα, τι συμβαίνει εκτός; Τι συμβαίνει, για παράδειγμα, με τον Βινίσιους, που σε κάποια παιχνίδια είναι συγκλονιστικός και σε άλλα είναι αγνώριστος; Πρόκειται για πνευματική κατάρρευση; Σωματική;
Το αίσθημα κατωτερότητας έκανε και πάλι την εμφάνισή του μετά το 2-0, όπως είχε συμβεί και στις τέσσερις προηγούμενες ήττες. Ούτε ένα τόσο σημαντικό προβάδισμα δεν ήταν ικανό να δώσει στους Μαδριλένους την αυτοπεποίθηση που χρειαζόταν. Κι αυτή ήταν η μεγαλύτερη ήττα της Ρεάλ. Οχι το 4-3, αλλά η βεβαιότητα που επικράτησε πως, ακόμη και με δύο γκολ μπροστά, η Μπαρτσελόνα θα γύριζε το παιχνίδι ή, έστω, δεν θα έχανε. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη νίκη των Καταλανών.
Η Ρεάλ αποχαιρετά, εκτός από το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, μια σεζόν γεμάτη ελπίδες που εξανεμίστηκαν σχεδόν με την ίδια ταχύτητα με την οποία γεννήθηκαν. Και αυτό, σε συλλογικό αλλά και ατομικό επίπεδο. Οι μεγάλοι τίτλοι χάθηκαν μέσα σε έναν μόλις μήνα. Η Άρσεναλ ξύπνησε την ομάδα του Αντσελότι από το όνειρο μιας νέας επικής ανατροπής στο Champions League. Το Κύπελλο ξέφυγε όταν σχεδόν ήταν μέσα στα χέρια της. Και η Μπαρτσελόνα διέλυσε την ελπίδα που έφερε ο Μπαπέ για να διατηρηθεί το πρωτάθλημα ζωντανό μέχρι την τελευταία αγωνιστική.
Σε αυτό το μονοπάτι ξεθώριασαν και παίκτες που κάποια στιγμή φάνηκαν ικανοί να στηρίξουν μια ομάδα που κατέρρεε συστηματικά κάθε φορά που αντιμετώπιζε έναν μεγάλο αντίπαλο. Γκιουλέρ, Θεμπάγιος, Έντρικ. Μια χούφτα καλών εμφανίσεων τους έδωσαν τη θέση βασικού σε ένα Clasico που είχε άρωμα τελικού πρωταθλήματος. Το ίδιο ισχύει και για την απελπισμένη σκέψη του Αντσελότι να δώσει περισσότερα λεπτά στον Βραζιλιάνο. Όμως, στη μεγάλη δοκιμασία της σεζόν, κανείς από αυτούς δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.
Κανείς δεν μπορεί να τους κρίνει από ένα μόνο ματς, αλλά την ίδια στιγμή οι μικροί της Μπάρτσα στήνουν πάρτι! «Η μεγαλύτερή μας δόξα δεν είναι να μην πέφτουμε ποτέ, αλλά να σηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε» ήταν το μήνυμα του Γιαμάλ πριν το ντέρμπι. Και για άλλη μια φορά, δεν μίλησε μόνο στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και μέσα στο γήπεδο. Ακόμα μια μεγάλη νίκη των Καταλανών.
Πηγή: Gazzetta
