Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξη Σπυρόπουλου

Ένα κατάλοιπο, ποδοσφαίρου αλάνας. Ποδοσφαίρου με το κουτάκι της CocaCola, που είπε την Κυριακή ο Βούρος του ΟΦΗ. Πηγαίνουμε για 2022, όμως. Και είναι, Σούπερ Λιγκ. Η μπάλα όπου να ‘ναι, στην πραγματικότητα πρόκειται για το μεγαλύτερο ρίσκο που ομάδα μπορεί να πάρει.

 Παναθηναϊκός στου Χαριλάου, έφαγε γκολ (και το κουβαλούσε, όλη νύχτα μετά, στην πλάτη) επειδή…δεν ρίσκαρε. Επειδή νόμιζαν πως ήταν η safe επιλογή, όχι να παίξουν τη μπάλα “από πίσω” αλλά με βολέ κι-όπου-θέλει-ας-πάει. Με βολέ, τόσο το χειρότερο, κόντρα στον αέρα. Κόντρα στον αέρα, κυριολεκτικά. Κόντρα στον αέρα, είναι ο ακριβώς ένας παραπανίσιος λόγος να μη παίξεις με βολέ. Γενικώς με ψηλές, μεγάλες μπαλιές. Αλλά με κοντές, χαμηλές πάσες.

Τη νόμισαν για safe επιλογή, πιθανότατα επειδή κατά βάθος δεν εμπιστεύονται την ίδια την ικανότητά τους, ή την έως τώρα δουλειά τους ίσως, στο να κάνουν build-up με τους κεντρικούς οπισθοφύλακες. Δέκα, μετρημένα, δευτερόλεπτα μετά το βολέ, ο Καμαρά (αφού πρώτα είχε κάνει την πάσα-κλειδί κι έπειτα δέχθηκε την ασίστ) έμπαινε με τη μπάλα μες στα δίχτυα. Πανηγυρικά!

Με κατά τι διαφορετικό τρόπο, η Θεσσαλονίκη έγινε η επανάληψη της ιστορίας των Ιωαννίνων. Μία πνευματικά εύθραυστη ομάδα, στην πρώτη φάση να τρώει το γκολ στο κεφάλι. Υστερα ξέρεις πως όχι δύο ώρες, δύο μέρες να παίζουν, δεν θα το βγάλουν από πάνω τους ποτέ. Αν οι παίκτες του ΠΑΣ έπαιζαν δυο φορές το τομάρι τους, οι παίκτες του Αρη έπαιζαν για το τομάρι τους…δεκαδύο. Ενα τυπικό ροντέο!

Το οποίο ροντέο, ανέδειξε τον κορυφαίο παίκτη της βραδιάς. Τον Τάσο Παπαπέτρου, και το ενιαίο κριτήριό του. Εβγαλε αγώνα των…εκατό φάουλ, με τριάντα! Και με τις απολύτως απαραίτητες κίτρινες κάρτες, όταν έπρεπε. Επτά, όλες μετά το 60′. Πέντε στις επτά, μετά το 80′. Δεν ξέρω τι καλύτερο σέρβις θα μπορούσε να έχει η αναμέτρηση, με ξένο διαιτητή.

Αυτός ο Παναθηναϊκός, με αυτές τις αδυναμίες, πολύ εύκολα σήμερα θα μπορούσε να έχει, από Γιάννενα και Θεσσαλονίκη, δύο 0-0. Το πολύ-πολύ, να αντιμετώπιζαν μία λάιτ κριτική. Μία ψύχραιμη ανάλυση των αδυναμιών, με χρόνο για βελτιώσεις μπροστά τους. Αλλά σε γενικές γραμμές, θα ήταν “καλά”. Με τα δύο τζάμπα-και-βερεσέ 0-1, σήμερα όλα είναι “χάλια”.

Γι’ αυτό λένε, κατά κόρον στην Ελλάδα. Αν δεν μπορείς να νικήσεις, τουλάχιστον φέρε ένα 0-0 την Κυριακή για να ‘χεις δουλειά, και το κεφάλι ήσυχο, τη Δευτέρα το πρωί. Ο Πετράκης, δεν έχει δουλειά! Ο κύριος Μονεμβασιώτης πήρε, όχι για πρώτη φορά Σεπτέμβριο μήνα, την πρωτιά στη σεζόν. Ο κύριος Μονεμβασιώτης είναι ο τύπος του επιχειρηματία που θα τον ήθελα, σαν τρελός, στον Πανιώνιο. Στην ΠΑΕ, εννοώ. Στην ομάδα, μακρυά! 

Δεν του κάνει, ποτέ κανείς. Δεν του έκανε ο Μάντζιος, δεν του έκανε ο Ματζουράκης, δεν του έκανε ο Τεννές, δεν του έκανε ο (Νίκος) Παπαδόπουλος, ο Παράσχος, ο Χάβος, τώρα ο Πετράκης, και όλο και κάποιον θα έχω ξεχάσει. Τον Ισμαέλ αν το θυμάμαι σωστά, τον απέπεμψε…Αύγουστο. Ο Βαλεριάν Ισμαέλ πλέον, είναι προπονητής ομάδων στην Τσάμπιονσιπ. Επιτυχημένος προπονητής.

 Ας μείνουμε στην, όσο γίνεται, “ψύχραιμη ανάλυση των αδυναμιών”. Ο Παναθηναϊκός στη Θεσσαλονίκη, ήταν μαχητικός αλλ’ όχι ποιοτικός. Πιεστικός, έφτανε γρήγορα στη φάση επίθεσης (ώσπου ο Μάντζιος έκλεισε διόδους, στην ανάπαυλα, με την αλλαγή στον κεντρικό χαφ), οι ακραίοι μπακ ανέβαιναν καλά, η λεγόμενη “τελευταία απόφαση” έπασχε.Ο Ιωαννίδης ήταν μία-επίθεση-μόνος, αλλ’ όποιος είναι μία-επίθεση-μόνος δεν σημαίνει ότι μπορεί μόνος να κερδίσει μία ολόκληρη άμυνα. Ο Αλεξανδρόπουλος επίσης, ήταν μία-μεσαία-γραμμή-μόνος. Αλλ’ όποιος είναι μία-μεσαία-γραμμή-μόνος δεν σημαίνει ότι μπορεί μόνος να κερδίσει μία ολόκληρη μεσαία γραμμή. Ο Ιωαννίδης “έκανε άλογα” στόπερ που, κατά την εκτίμησή μου, θα είναι ένα από τα καλύτερα δίδυμα στόπερ, μη πω το καλύτερο, στο πρωτάθλημα εφέτος.

Ο Ιωαννίδης δεν θέλει να του πας τη μπάλα στην περιοχή για να κάνει κάτι, όπως ο Καρλίτος. Ο Ιωαννίδης θα κάνει το παν, θα περάσει και μες από τον τοίχο που λέει ο λόγος, για να πάει αυτός τη μπάλα στην περιοχή. Ο Ιωαννίδης είναι του 2000, ο Καρλίτος του 1990. Εδώ υπεισέρχεται η στρατηγική που ξεπερνά τον προπονητή. Η στρατηγική του κλαμπ. Σε ποιον θα επενδύσει, για να προσδοκά έσοδα.

Ο Παναθηναϊκός σε αυτό, στο να εξελίσσει νέους ποδοσφαιριστές με συνέπεια, εδώ και αρκετά χρόνια παίρνει χαμηλό βαθμό. Επαναλαμβανόμενα! Τους πηγαίνει ως το ανδρικό επίπεδο μεν, εκεί τους αφήνει στην ίδια τάξη δε. Ο Ιωαννίδης με ένα φυσιολογικό σερί συμμετοχών στη Σούπερ Λιγκ, στο αμέσως επόμενο διάστημα θα μπει στο γκρουπ της Εθνικής δίπλα στον Παυλίδη και στον Δουβίκα. Μακάρι να μπορούσαμε και στον Αρη να βρούμε, παίκτη με προοπτική να μπει στο γκρουπ της Εθνικής. Ελλάδος!

Μιλώντας για το γκρουπ της Εθνικής, την Τετάρτη απόλαυσα την επιστροφή του Μασούρα. Ο Ολυμπιακός έχει μια διμοιρία εξτρέμ, κι όμως ο Μασούρας του έλειπε. Στην Εθνική που διμοιρία δεν είναι διαθέσιμη, φανταστείτε. Πλέον λες “πηγαίνω στον πόλεμο” σε μερικές μέρες, στο Μπατούμι και στη Σόλνα, και με τέτοιον Μασούρα “δεν φοβάμαι τίποτα”. Στο μεταξύ ο Ολυμπιακός, καλώς την έχει τη διμοιρία. Και όχι στους εξτρέμ, μονάχα.

Οι κατ’ εξοχήν επιδραστικοί ποδοσφαιριστές του, εφέτος μπορούν να είναι εξίσου επιδραστικοί δίχως να χρειάζεται, ντε και καλά, να φτάσουν ξανά τα 50+ παιγνίδια. Ο Τικίνιο Σοάρες ας πούμε, είναι μία εμφανής εγγύηση…περισσότερων ρεπό για τον Ελ Αραμπί. Το ίδιο ο Κούντε για τον Μ’Βίλα, κ.λπ. Ακόμη και ο μικρός Καμαρά, για τον Βαλμπουένα. Ο μικρός Καμαρά, ιδίως. Φαίνεται, άλλο ένα ψαγμένο εύρημα του scouting, πως βγαίνει.

Η άνεσή του σε ολόκληρο το επιθετικό πλάτος πίσω από το εννέα, μια άνεση σαν να παίζει στο γρασίδι της αυλής του σπιτιού, αμέσως τραβάει το μάτι. Εχει αίσθηση του παιγνιδιού, το ένστικτο αν θέλετε, καταπού θα πάει και πού θα φορτώσει, έχει την άμεση αντίληψη που του δίνει δυνατότητα να κλέβει/ανακτά μπάλες τη στιγμή που ο αντίπαλος προσπαθεί να τις βγάλει από την άμυνα, και για τίποτα δεν λες πως είναι γεννημένος το, μόλις, 2001.

Ηταν μία Τετάρτη, των σέντερ-φορ. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα στο ποδόσφαιρο, από τη far west θέα (με όλη τη συμπάθεια στους σέντερ-μπακ και στους τερματοφύλακες…) σέντερ-φορ που τραβάνε τη σκανδάλη και σκοτώνουν. Ο Καμαρά του Αρη, ο Τικίνιο Σοάρες, ο Αραούχο, ο Ιωαννίδης του Παναθηναϊκού…κι ας μη σκότωσε. Οπως ήταν κι ο Φαν Βέιρτ του Βόλου την 1η/2η αγωνιστική, ο Βέργος και ο Ζεστέντ του Παναιτωλικού στο Περιστέρι, ο Μπαράλες με τον ΠΑΟΚ…κι ας μη σκότωσε επίσης.

Πράγμα που μας κάνει να σκεφτούμε, πόσο λείπουν (και θα λείψουν) ο Νέλσον Ολιβέιρα ή ο Πέδρο Κόντε. Μετά τον Πέδρο Κόντε και δίχως τον Νέλσον Ολιβέιρα, ο ΠΑΟΚ καταγράφει τρία ταξίδια, τρεις νίκες. Μόνον ανόητος θα το μηδένιζε, στην όλη συνθήκη, αυτό. Προς το παρόν ο Λουτσέσκου “παίζει άμυνα”. Την άμυνα των αποτελεσμάτων. Στο Αγρίνιο βασικοί, σε σχέση με ό,τι δούλεψε/σκεπτόταν ο κόουτς όλο το καλοκαίρι, ήταν οι εξής (μετά βίας) τέσσερις. Πασχαλάκης, Βαρέλα, Κούρτιτς, Σβαμπ.

Η όλη συνθήκη όμως, έχει το παράπλευρο καλό ότι πέφτει η περίφημη…μέση ηλικία της ενδεκάδας. Και όχι μόνον αυτό. Ο Μιτρίτσα δεν πίστευα ότι ήταν κάτι περισσότερο από “ένας Στοχ το πολύ”. Αλλά εξτρέμ που μπορεί να φέρνει τον εαυτό του, επανειλημμένως, στη θέση-γκολ μες στην περιοχή, τον παίρνεις στα σοβαρά. Τον Σίντκλι δεν τον ήξερα. Εκείνο που έλεγα μέσα μου, ήταν ότι δεν γίνεται ο πατήρ Μίρτσεα να πάσαρε σαπάκι στον υιό Ραζβάν!

Και βέβαια, ο Ντάγκλας Αουγκούστο. Ο Ντάγκλας Αουγκούστο, στο δέκα. Οπως Μαντί Καμαρά, στον Ολυμπιακό. Μακάρι ο ΠΑΟΚ να είχε αποκτήσει, νούμερο-δέκα. Αλλ’ ανεξάρτητα αν (δεν) απέκτησε, δεν παύει ο Ντάγκλας Αουγκούστο να είναι Βραζιλιάνος, να είναι χαφ, να είναι του 1997, και θα ήταν και ολυμπιονίκης εάν δεν τραυματιζόταν. Ενα πακέτο, αδιανόητο να μη το δείχνει ο ΠΑΟΚ στην πιο κεντρική βιτρίνα του.

Η στρατηγική του κλαμπ, είπαμε.

Πηγή: sdna.gr