Του Γιώργου Καραμάνου
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Έχουν γραφτεί πάρα πολλά κείμενα για την επανάσταση που επέφερε στα μέσα των 40s η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Ματ Μπάσμπι. Μέχρι τότε η Γιουνάιτεντ δεν ήταν από τις μεγάλες δυνάμεις στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Στην ιστορία της είχε κατακτήσει μόλις δύο πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο. Ωστόσο, ο ιδιαίτερος και χαρισματικός Σκωτσέζος θα μεταμόρφωνε όχι μόνο αγωνιστικά την ομάδα, αλλά ριζοσπαστικά όλη τη νοοτροπία της οικογένειας των Κόκκινων Διαβόλων.
Το σημαντικότερο που έκανε ήταν το να ποντάρει στις ακαδημίες του club και η πράξη του αυτή τον δικαίωσε ιστορικά στο έπακρον. Τα θετικά αποτελέσματα μάλιστα δεν άργησαν να εμφανιστούν και ήδη από το 1948 πανηγυρίστηκε η 2η θέση στο πρωτάθλημα και η κατάκτηση του Κυπέλλου. Το 1952 θα ερχόταν και ο τίτλος. Πλέον η Γιουνάιτεντ θα γινόταν η μεγάλη δύναμη των 50s στο Νησί, παίζοντας ένα ποδόσφαιρο επηρεασμένο από την μεγάλη Ουγγαρία του Πούσκας.
Για να συμβεί αυτό όμως χρειάζονταν τα κατάλληλα εργαλεία-παίκτες. Ενας από τους πλέον σημαντικούς, εάν όχι ο σπουδαιότερος (σ.σ.: μόνο ο Μπόμπι Τσάρλτον τον ανταγωνιζόταν σε κορυφαίο επίπεδο) ήταν ο Ντάνκαν Εντουαρντς. Τον ανακάλυψε ένας άνθρωπος της Γιουνάιτεντ σε ηλικία 14 ετών να κάνει φοβερά πράγματα με μία μεικτή της περιοχής του, στο Ντούνελι της κεντρικής Αγγλίας. Στα 16 του ήδη ήταν μέλος της θρυλικής νεανικής παρέας των «Busby Babes».
Ο Μπάσμπι πραγματικά έχτισε όλο το πλάνο του γύρω από τον Εντουαρντς και το σύνολο λειτούργησε τέλεια. Με σκληρότητα, αλλά και τεχνική. Με πολλά γκολ, αλλά και πάθος σε κάθε μέρος του γηπέδου. Οπως όμως επιβεβαίωσε αργότερα και ο ίδιος ο Τσάρλτον: «Κανείς δεν ήταν όπως ο Εντουαρντς. Ηταν τέλειος σε ό,τι κι αν έκανε. Του άρεσε να παίζει στα αριστερά, έτρεχε ακατάπαυστα και μπορούσε να σου στείλει την μπάλα όπου ήθελες. Ηταν ασταμάτητος και ο μοναδικός στην καριέρα μου που αισθάνθηκα ποτέ ότι ήμουν κατώτερός του».
Σε ένα τρομερό 7-2 της Αγγλίας με την Σκωτία ο Εντουαρντς έκανε διεθνές ντεμπούτο σε ηλικία 18 ετών και 183 ημερών. Μέχρι να τον ξεπεράσει ο Ρούνεϊ κι έπειτα ο Γουόλκοτ, είχε εκείνος την νεότερη πρώτη εμφάνιση με το εθνόσημο. Και ξαφνικά ήρθε η Ευρώπη. Το 1957 η Γιουνάιτεντ έγινε η πρώτη ομάδα της χώρας που θα συμμετείχε στο φρέσκο Κύπελλο Πρωταθλητριών (σ.σ.: τα πρώτα χρόνια η Ομοσπονδία είχε αρνηθεί). Εφτασε μέχρι τα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκε από την τεράστια Ρεάλ του Ντι Στέφανο και των πέντε σερί τροπαίων. Στο τέλος της χρονιάς θα ψηφιζόταν ως 3ος καλύτερος παίκτης στη διαδικασία της «Χρυσής Μπάλας» πίσω μόνο από την Ξανθιά Σαΐτα των Μαδριλένων και τον Μπίλι Ράιτ της Γουλβς.
Την επόμενη χρονιά η Γιουνάιτεντ θεωρήθηκε δικαίως από τα φαβορί για το ευρωπαϊκό, πως θα μπορούσε να κοντράρει τη Ρεάλ. Είχε μόλις προκριθεί στα ημιτελικά μετά το 2-1 εντός και το 3-3 στη Γιουγκοσλαβία κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα. Η δραματική συνέχεια είναι γνωστή. Στις 6 του μήνα συμπληρώθηκαν άλλωστε 60 χρόνια από το αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου που διέλυσε εκείνη την υπέροχη παρέα. Ο Ντάνκαν Εντουαρντς δεν πέθανε αμέσως, αλλά 15 ημέρες αργότερα, χάνοντας τη μάχη με τα τραύματά του. Λίγες μέρες πριν πετάξει για το Βελιγράδι, είχε στείλει σε έναν εκδότη τα κείμενα για το βιβλίο του που θα δημοσιευόταν με τίτλο «Tackle Soccer This Way». Πρόκειται ουσιαστικά για τις πρώιμες ποδοσφαιρικές ιδέες ενός 21χρονου που προοριζόταν να γίνει ο κορυφαίος της εποχής του.
* Ο θρύλος λέει ότι όταν τον επισκέφτηκαν οι συμπαίκτες του στο νοσοκομείο, το τελευταίο πράγμα που ρώτησε, ήταν «τι ώρα ήταν το σαββατιάτικο ματς με τη Γουλβς». Λίγες ώρες αργότερα έφυγε…
Πηγή: Gazzetta
