Επιλογή Σελίδας



Του Λευτέρη Ελευθερίου

Η επιστροφή της PSV και το 3-2 επί του ΠΑΟΚ στο ‘Phillips Stadion’ για την 4η αγωνιστική των ομίλων του Europa League ανέδειξε την ισχύ της. Παρ’ όλα αυτά, το χούι του σνομπισμού, που πλήρωσε στην Τούμπα, ακόμη μπορεί να είναι καθοριστικό για την πρόκριση στη φάση των 32. Το μόνο που μετράει. Με το εισιτήριο για την επόμενη φάση ανά χείρας, τα… υπαρξιακά περί ανωτερότητας των Ολλανδών και άλλα τέτοια πέφτουν στον κάλαθο των αχρήστων.

Με το σκορ στο ταμπλό να γράφει ακόμη 1-2, ο Πάμπλο Γκαρσία έκλινε ελαφρώς προς τα αριστερά το πρόσωπό του, για να δείξει την απογοήτευσή του. Ο ΠΑΟΚ είχε χάσει ήδη το χώρο του κέντρου, δεν πλησίαζε κατά διάνοια να απειλήσει την Αϊντχόφεν και το προβάδισμά του ήταν ρευστό. Σε αντίθεση με το πρώτο παιχνίδι, προηγήθηκε πολύ νωρίς και η PSV, η δεύτερη σπουδαιότερη ομάδα στην Ολλανδία (με τον αστερίσκο της Φέγενορντ, αν και έχει κι η ίδια Κύπελλο Πρωταθλητριών από το 1988), μπόρεσε να παίξει. Μπόρεσε να συνέλθει για να παίξει. Μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ότι στο ‘Phillips Stadion’ παιζόταν ποδόσφαιρο.

Στην Τούμπα, η PSV δεν τον ‘έβλεπε’ τον ΠΑΟΚ. Προηγήθηκε 1-0 και πήγε συντηρητικά ως… παρεξηγήσεως. Ο ολλανδικός τρόπος, που έχει περιγραφεί ως απάθεια από το πρώτο ποδοσφαιρικό παιχνίδι που έπαιξε η εθνική ομάδα της χώρας, στα τέλη του προπροηγούμενου αιώνα. Ανεπίδεκτος στο να μάθει, ικανός στο να δημιουργήσει, ανίκανος να αποδεχθεί. Τότε, οι βραχύσωμοι σατανάδες έπεσαν πάνω στην αστάθεια των αμυντικών, έκλεψαν μπάλες, έφτιαξαν φάσεις.

Νωρίς, το ματς του Αϊντχόφεν δεν ήταν παρεμφερές. Μέχρι η Αϊντχόφεν να βολευτεί, το σκορ είχε γίνει 0-2. Ο ΠΑΟΚ έμοιαζε, με την πιρουέτα του Άντριγια Ζίβκοβιτς και την προβολή του Χρήστου Τζόλη, πρωταγωνιστών στη θύελλα της Τούμπας, περίπου Γαλατία. Η Αϊντχόφεν πρόλαβε να σοβαρευτεί. Να παίξει το ποδόσφαιρό της, αφού το 0-2 είχε γίνει πολύ νωρίς. Να ‘χαρίσει’, που λένε, στον ΠΑΟΚ 50 μέτρα στην κούρσα των 400μ. και να δοκιμάσει να τον προλάβει.

Έγινε. Η μπάλα περνούσε στον άξονα, η χορογραφία λειτουργούσε, ξανά και ξανά οι αμυντικοί του ‘δικέφαλου’ έχαναν τους διεμβολιστές που έβγαιναν πλάτη, επειδή κοίταζαν την μπάλα και όχι τους παίκτες. Κοίταζαν την μπάλα επειδή η Αϊντχόφεν άρχισε να την κυκλοφορεί πάρα πολύ γρήγορα. Όταν περνούσε η πάσα από το κέντρο προς τη μεγάλη περιοχή, η μηχανή βρισκόταν ήδη σε κίνηση. Και αυτό που λένε αυτοματισμοί, γινόταν με αισθητική και ακρίβεια.

Εκ του αποτελέσματος, μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτο. Δεν ήταν ακριβώς έτσι. Το γκολ του προκλητικού με τις πτώσεις Ντόνιελ Μάλεν, διαρκώς διαμαρτυρόμενου σε διαιτητή και συνεργάτες διαιτητές για σκληρό παιχνίδι (από κάποιους που δεν επιτρεπόταν να τον αγγίξουν άραγε;), ακυρώθηκε για… κάποιον λόγο. Νομοτέλεια, όμως, έμοιαζε ότι η Αϊντχόφεν θα το ξανάκανε. Μία πάσα που κάλυπτε ένα σεβαστό διάνυσμα, μία πλαγιοκόπηση, ένα γύρισμα. Αν δεν ήταν στο ύψος της μεγάλης περιοχής, θα ήταν στο βάθος, κοντά στην εξωτερική γραμμή, έτσι, άλλωστε, πέτυχε την ισοφάριση, κάπως έτσι ήρθε και το 3ο γκολ της, που ολοκλήρωσε την ανατροπή. Η οποία έγινε νωρίς κι αυτό ήταν το ευτύχημα.

Όλο αυτό το διάστημα, από το γκολ του Τζόλη στο 13′ που ήρθε πολύ κοντά σε εκείνο του Φερνάντο Βαρέλα, και μετά, ο ΠΑΟΚ δεν απείλησε. Και δεν το έκανε όχι γιατί κατατροπώθηκε στην κατοχή. Άλλωστε, υπέρ του έγραψε το κοντέρ στο τέλος του παιχνιδιού, τόσο σε αυτήν την κατηγορία όσο και στις συνολικές πάσες. Δεν το έκανε διότι η Αϊντχόφεν είχε επιδοθεί στον έλεγχο του ρυθμού, παίζοντας ελεγχόμενα γρήγορα, με πάσες που έβρισκαν τους παίκτες πάνω στην κίνηση, που τους έδιναν χώρο. Η κατοχή της μπάλας από τους Ολλανδούς συνεπαγόταν κίνδυνο. Έπαιξαν ποδόσφαιρο, διότι κατάλαβαν ότι έπρεπε να παίξουν για να νικήσουν. Δεν θα το έκαναν λιμάροντας τα νύχια τους. Έπρεπε να αφήσουν όποιο τουπέ είχαν Ολλανδοί, Σουριναμέζοι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, στα αποδυτήρια.

Ο ΠΑΟΚ προηγήθηκε στο 'Philips Stadion' αλλά δεν κατάφερε να αποφύγει την ήττα με 3-2 από την Αίντχόφεν, για την 4η αγ. των ομίλων του Europa League | 26/11/2020 (EUROKINISSI)

Ό,τι βοήθειες έβγαιναν στα πλάγια, πήγαιναν άκλαφτες, η μπάλα περνούσε ανάμεσα σε σώματα και η μόνη ελπίδα που είχε ο Γκαρσία πια, γνωρίζοντας ότι θα γινόταν, ήταν να συμβεί γρήγορα. Έγινε άγαρμπα, σε τρίλεπτο μέσα, από Νόνι Μαντουεκέ και Μάλεν. Αυτή η ελπίδα έγκειτο στο να ξανακάτσει η Αϊντχόφεν. Κάπως το κατάλαβε ότι προς τα εκεί πήγαινε, γι’ αυτό έβαλε τον Τόμας Μουργκ και μετά έβγαλε τον Αντόνιο Τσόλακ για να ρίξει σε μία ‘μάχη’ δίχως αίμα τον πιο αποδοτικό Κάρολ Σβιντέρσκι.

Η Αϊντχόφεν άφησε την κατοχή στον ΠΑΟΚ. Πάντα είχε στο νου της να επιτεθεί με την μπάλα στα πόδια, αλλά δεν είχε αυτήν την έκρηξη που δημιουργούσε η ανάγκη. Όταν, πια, οι γηπεδούχοι ένιωσαν ότι μπορεί και να το πλήρωναν, θέλησαν να ξανακάνουν κατοχή για να την κυκλοφορήσουν. Ήταν η συνειδητοποίηση ότι η ποδοσφαιρική ανωτερότητά τους με ένα γκολ διαφορά μπορεί να καταστεί φάρσα μέσα από μια στραβοκλωτσιά.

Ο ΠΑΟΚ είναι ακόμη μέσα. Πολύ μέσα. Πολύ (πολύ, πολύ, πολύ) πιο μέσα από την ΑΕΚ. Στην τελική, το 3-2 είναι η τέλεια ήττα για ισοβαθμίες. Την προσεχή εβδομάδα έχει την Ομόνοια στην Κύπρο και στο τέλος τη Γρανάδα στην Τούμπα. Η Αϊντχόφεν έχει τη Γρανάδα εκτός και την Ομόνοια εντός. Ο ΠΑΟΚ προφανώς θέλει ήττα της PSV, ώστε να παίξει με πλεονέκτημα την αδιαφορία της πρωτοπόρου του ομίλου για την πρόκριση, αφού, βέβαια, δεν έχει επιδοθεί σε αυτοχειρία (κάτι που δεν έχει αποφύγει ανά περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια) στην Κύπρο. Για να ληφθεί κι αλλιώς, το δικό του ματς την προσεχή Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου, στις 22:00 στο ΓΣΠ, θα του δώσει το διάβημα που χρειάζεται για να στηρίξει τις πιθανότητες πρόκρισής του. Με δύο στα δύο, ο ΠΑΟΚ περνάει. Με 4 βαθμούς, πρέπει να χάσει η PSV από τη Γρανάδα. Με 3, πρέπει να χάσει από τη Γρανάδα και να μη νικήσει την Ομόνοια. Με 2 και 1, πρέπει να ηττηθεί και από τις δύο. Σενάρια πρόκρισης υπάρχουν, πλην ενός: να νικήσει η Αϊντχόφεν τους Ισπανούς και να χάσει ο ίδιος από την Ομόνοια.

Όπως λέει και το ρητό, μην περιμένεις από κάποιον να σου κάνει μία δουλειά που μπορείς να κάνεις μόνος σου.

Πηγή: Contra