Στο ποδόσφαιρο συλλόγων, η ευρωπαϊκή χρονιά ήταν της Γερμανίας και της Ιταλίας. Αρπαξαν με το σπαθί τους, εις βάρος της Αγγλίας και της Ισπανίας, τη +1 ομάδα στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ. Στο ποδόσφαιρο εθνικών ομάδων, η Πρέμιερ Λιγκ και η Πριμέρα φαίνεται σαν να παίρνουν τώρα μία ρεβάνς από τη Μπούντεσλιγκα και τη Serie A. Η Πρέμιερ Λιγκ, ιδίως. Ολη η βασική ενδεκάδα της Αγγλίας στο EURO 2024 πλην Μπέλινγκαμ, είναι Πρέμιερ Λιγκ. Η Πριμέρα (…ενώ έχει τον Μπέλινγκαμ), δευτερευόντως. Η μισή βασική ενδεκάδα της Ισπανίας στο EURO 2024, δεν παίζουν στο ισπανικό πρωτάθλημα. Δύο δε, ο Ρόδρι κι ο Κουκουρέγια, παίζουν στο αγγλικό πρωτάθλημα.
Ενας παράξενος τελικός. Η Αγγλία έχει φτάσει να κάνει στα παιγνίδια, μεγαλύτερη “κατοχή μπάλας” από την Ισπανία. Η Ισπανία έχει φτάσει να κάνει περισσότερες σέντρες, και πιο πολύ τάκλιν, από την Αγγλία. Δεν είναι ακριβώς, τα ύστερα του κόσμου. Βασικά είναι, προσεγγίσεις κόντρα στο παραδοσιακό και στο αναμενόμενο. Ακόμη και ο φλογερός κήρυκας Πεπ, με τα χρόνια αναθεωρεί. Στο Βερολίνο την Κυριακή, Ισπανία και Αγγλία θα ξεκινήσουν από ισότιμη αφετηρία. Φιναλίστ οι μεν, φιναλίστ οι δε. Συνάδελφοι! Οπως έλεγε ο μακαρίτης Διακογιάννης βέβαια, “κι ο Παβαρότι με τον Χαριτοδιπλωμένο συνάδελφοι είναι”. Τι θα έβγαζε, σε entertainment, μία συνύπαρξή τους; Δεν το είδαμε, ευτυχώς μάλλον, ποτέ. Τι θα βγάλει σε entertainment η συνύπαρξη Ισπανίας και Αγγλίας στην κεντρική σκηνή, καλώς ή κακώς αυτό θα το δούμε. Το entertainment γενικώς στο ποδόσφαιρο, είναι σαν το tango. Θέλει, δύο.
Πριν τη διοργάνωση για να είμαι ειλικρινής, δεν πίστευα σε αυτό που θα λέγαμε “συναισθηματική ωριμότητα” του ισπανικού γκρουπ. Τους έβλεπα, για εύθραυστους. Επεσα έξω, περίτρανα. Για να είμαι…ακόμη πιο ειλικρινής, δεν βρήκα πειστικό ούτε τον πρώτο αγώνα τους, το τρία-μηδέν με την Κροατία. Αφησαν στον αντίπαλο, σκεφτόμουν, 16 τελειώματα. Κάποια άλλη μέρα, θα το βρουν μπροστά τους. Αλλά στην Ιταλία μετά, πολύ πιο συγκεντρωμένοι και με το σκορ “στο γκολ” ως το τέλος, άφησαν μόλις…τέσσερα (τελειώματα). Στη Γαλλία στον ημιτελικό, άφησαν εννέα. Στη Γερμανία στον προημιτελικό, ναι, και με την παράταση μέσα, είκοσι τρία! Είναι εμφανές πως ο τελικός που θα άρμοζε στο ποδόσφαιρο που παίχτηκε στο EURO 2024, είναι Ισπανία-Γερμανία. Η ομάδα που by far έπαιξε ό,τι καλύτερο, με την ομάδα που by far ήταν η πιο ανταγωνιστική απέναντι σε εκείνους που έπαιξαν το καλύτερο. Και πιθανότατα θα ήταν (ο τελικός), εάν στο τελευταίο ματς του ομίλου…η Γερμανία δεν ισοφάριζε την Ελβετία στο 90’+. Ισοφάρισαν, και ο τελικός Ισπανία-Γερμανία έγινε προημιτελικός!
Την Αγγλία, μία άλλη περίτρανη διάψευση, δεν την πίστευα ούτε πριν τη διοργάνωση ούτε μέσα στη διοργάνωση. Μέσα στη διοργάνωση μάλιστα, όλο και χειροτέρευε αυτό που πίστευα πριν τη διοργάνωση. Αυτός ο “τρόπος” με τις μακρόσυρτες κατοχές και τις αμέτρητες πάσες σε χαμηλή ταχύτητα, με τα πολλά κερδισμένα φάουλ και (συνεπώς) τις πολλές διακοπές στη ροή, δίχως την παραμικρή δυνατότητα αλλαγής ρυθμού, δίχως καύσιμο για δυνατές εντάσεις, πού να έβγαζε; Κι όμως στα νοκ-άουτ, τους έβγαλε σε 3/3 ανατροπές. Κάθε φορά έτρωγαν το γκολ, κάθε φορά επέπλεαν και εν τέλει ήταν αυτοί που περνούσαν, οριακά, τη γραμμή. Πώς; Somehow! Κάπως. Σε μία εκάστοτε, λίγο ως πολύ απίθανη, στιγμή. Ξανά και ξανά και ξανά, παραξήλωσαν τον νόμο των ποδοσφαιρικών πιθανοτήτων.
Οι τύποι μάτωσαν σκάβοντας με τα χέρια, το μονοπάτι τους. Εβαλαν, μονάχα τα απολύτως απαραίτητα γκολ. Παραπανίσιο από τα απολύτως απαραίτητα, δεν έβαλαν κανένα! Και εννοείται…δεν φταίνε αυτοί αν (το ταμπλό έγινε κουλουβάχατο και) έφτασαν ως τους “4” δίχως να συναντήσουν καθ’ οδόν ούτε μία ομάδα του παγκόσμιου top-10. Δεν φταίνε αυτοί καν, ότι ακόμη και η χειρότερη απόφαση διαιτησίας σε ολόκληρη τη διοργάνωση, το πέναλτι στον ημιτελικό, συνέβη να πάει στη δική τους μεριά. Θα ήταν άδικο εξάλλου, να μη τους πιστωθεί ότι “στην πορεία” τουλάχιστον βρήκαν ένα κάποιο μπούσουλα, αυτό το επί της αρχής 3-4-2-1 που στη φάση επίθεσης είναι 3-2-4-1 και στη φάση άμυνας 5-4-1. Πάντοτε ο καλύτερος σχηματισμός, είναι εκείνος μέσα στον οποίον οι ποδοσφαιριστές νιώθουν πιο άνετοι και ασφαλείς.
Επίσης να αναγνωρίσουμε πως, ας ήταν και με την…τρίτη προσπάθεια, ο προπονητής “πέτυχε” αυτό που ευθύς εξαρχής αγωνιωδώς έψαχνε, ένα οκτάρι να συμπληρώνει τα χαρακτηριστικά του Ράις στη μεσαία γραμμή. Με τον Αλεξάντερ-Αρνολντ, ο προπονητής έριξε τον πήχυ. Με τον Γκάλαγκερ, πάλι έριξε τον πήχυ. Με τον θαυμάσιο Μέινου, τον υπερέβη. Οι σχηματισμοί φυσικά, δεν λένε πολλά και δεν σώζουν στο τέλος. Ο μεγαλοδικηγόρος του Σάουθγκεϊτ, είναι το αποτέλεσμα. Η Αγγλία στο τελευταίο Μουντιάλ πριν τον Σάουθγκεϊτ, στον όμιλο έκανε ένα πόντο στους εννέα κι έφυγε τελευταία (πίσω από Κόστα Ρίκα, Ουρουγουάη, Ιταλία) και καταϊδρωμένη. Στο τελευταίο Γιούρο πριν τον Σάουθγκεϊτ, της γύρισε παιγνίδι και την απέκλεισε (μάνι-μάνι στους “16”) η…Ισλανδία. Επί Σάουθγκεϊτ, η Αγγλία σε δύο Μουντιάλ έχει ημιτελικό και προημιτελικό. Σε δύο Γιούρο, δύο τελικούς…και βλέπουμε. Συνέπεια και συνέχεια, σε βάθος οκταετίας. Το τρόπαιο, είναι κάτι άλλο. Οπως είπε κι ο Γουαρδιόλα όταν επιτέλους αξιώθηκε να κατακτήσει με τη Μάντσεστερ Σίτι ένα Τσάμπιονς Λιγκ, “για τόσο το πήραμε”. Εδειξε με αντίχειρα και δείκτη, τους δυο-τρεις πόντους της απόστασης ενός δοκαριού από ένα γκολ.
Εκτιμώ πως την Κυριακή, ερχόμενη επάνω σε αυτές τις 6/6 νίκες, η Ισπανία θα επικρατήσει. Αυτό, οπωσδήποτε δεν σημαίνει ότι θα κάνει περίπατο. Εχω φανταστεί, κάτι σαν ένα-μηδέν με γκολ του Καρβαχάλ. Ο πιο δύσκολος αντίπαλος της Ισπανίας, έχω καταλάβει πως είναι…η Ισπανία από τη στιγμή που προηγείται κι έπειτα. Οχι από τη στιγμή που προηγείται ο αντίπαλος, αυτό δεν είναι πρόβλημα, το είδαμε κιόλας δύο φορές (με τη Γεωργία και τη Γαλλία). Η Ισπανία από τη στιγμή που προηγείται κι έπειτα, το πρόβλημα που δημιουργεί στον εαυτό της είναι ότι δεν ενδιαφέρεται να έχει τη μπάλα για να κάνει κάτι ουσιώδες με αυτήν. Ενδιαφέρεται να έχει τη μπάλα, μόνο για να τη γυρίζει γύρω-γύρω και να περνά η ώρα. Μες στο μυαλό τους, νομίζουν πως έτσι εκμηδενίζουν το ρίσκο. Ενώ στην πραγματικότητα, έτσι το πολλαπλασιάζουν. Με τη Γερμανία, ήταν τυχεροί ότι ισοφαρίστηκαν στο 89′. Αντιστοιχούσε, να έχουν ισοφαριστεί αρκετά πριν το 89′. Με τη Γαλλία, ήταν τυχεροί ότι δεν ισοφαρίστηκαν. Τα κρίσιμα σουτ των Γάλλων, εκείνα που έπρεπε (το μίνιμουμ) να βρουν στόχο, έφυγαν ψηλά. Η Ισπανία εναντίον της Γαλλίας, από το 40′ ως το 80′ δεν σούταρε!
Είναι αυτό, μια φτέρνα του Αχιλλέα. Οπότε το καλύτερο της Αγγλίας, δεν θα είναι να βάλει νωρίς το πρώτο γκολ του ματς. Το καλύτερό της, είναι να το δεχθεί νωρίς! Η Ισπανία ύστερα, θα της αφήσει όλα τα δικαιώματα να ανταποδώσει το γκολ. Κι όταν η Αγγλία ισοφαρίσει, πάλι έπειτα η Ισπανία θα αρχίσει να παίζει…κανονικά. Για να πάει στο γκολ. Οπως στην παράταση με τη Γερμανία. Οποιοι και να είναι στο μεταξύ, εκείνη την ώρα, στην ενδεκάδα της. Η Ισπανία έχει μέθοδο, έχει παικταράδες, και δεν έχει ψυχωσική εξάρτηση από κανένα παικταρά, μικρό στην ηλικία ή μεγάλο. Εγινε ο παίκτης της στη διοργάνωση, με τρία γκολ και δύο ασίστ, ποιος; Ο…εναλλακτικός του βασικού Πέδρι που και υστέρησε και τραυματίστηκε, ο Ντάνι Ολμο. Μιλώντας για ψυχωσικές εξαρτήσεις, φυσιολογικά όλων το μυαλό πηγαίνει εκεί που πηγαίνει. Πώς σφιχταγκάλιασε ο Ντεσάν τον Μ’Μπαπέ, το ίδιο όσο και ο Ρομπέρτο Μαρτίνεθ τον Κριστιάνο Ρονάλντο, κι όλοι μαζί χόρεψαν τον χορό της αναπόφευκτης αποτυχίας.
Πρόκειται για “ανθρώπινη ηθική” κάποιου είδους; Τύπου, “δεν αδειάζω τον παίκτη μου” στη δύσκολή του; Κάτι τέτοιο, είναι στρέβλωση ηθικής. Εάν κάποιος κάνει μπαμ ότι δεν μπορεί, είτε επειδή έχει σπάσει τη μύτη του είτε επειδή απλώς “δεν μπορεί”, απλό είναι, περνά στην άκρη. Σπάζεις αυγά, αλλιώς είναι αδύνατον να κερδίσεις, ενόσω είναι σφόδρα πιθανό να χάσεις. Ο Ντεσάν και ο Ρομπέρτο Μαρτίνεθ, ως προπονητές του Μ’Μπαπέ και του Κριστιάνο Ρονάλντο, στάθηκαν θαυμάσιοι. Αλλά ξέχασαν, ότι δεν είναι προπονητές του Μ’Μπαπέ και του Κριστιάνο Ρονάλντο. Είναι προπονητές, της Γαλλίας και της Πορτογαλίας. Ως προπονητές της Γαλλίας και της Πορτογαλίας, στάθηκαν μοιραίοι κι άβουλοι. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο στο EURO 2024, δεν έβαλε γκολ ούτε με πέναλτι. Ο Μ’Μπαπέ έβαλε ένα γκολ. Με πέναλτι!
Ο Ντε Λα Φουέντε, δεν είναι προπονητής κανενός. Είναι προπονητής, της Ισπανίας. Ο Σάουθγκεϊτ, αρμόζει να του το δώσουμε, απέδειξε πως και αυτός δεν είναι προπονητής του Κέιν ή του Φόντεν. Είναι, της Αγγλίας.
Πηγή: Sdna
