Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξη Σπυρόπουλου

Ο Παλάσιος έβαλε το γκολ, κατά λάθος. Δεν σούταρε, τη μπάλα. Την κλώτσησε, αντανακλαστικά. Τι καμπύλη πήρε μετά η μπάλα, πού πήγε κι έπεσε, ο Παλάσιος δεν εννοούσε τίποτα από όλα αυτά. Επίσης θα μπορούσε, τίποτα από όλα αυτά να μη είχε συμβεί καν. Εάν ο διαιτητής δεν έχανε το χέρι του Παλάσιος στο τείχος, ένα λεπτό νωρίτερα.

Ο Παλάσιος απεικονίζει τον Παναθηναϊκό. Δεν είναι στα καλά του, ο Παναθηναϊκός, ακόμη. Και πήρε μία καλή νίκη, πράγματι. Πάντοτε είναι καλή μία ανατροπή, ιδίως εκτός έδρας. Ενα παραπάνω ότι, ναι, μέσα Φεβρουαρίου, πλέον κοιτάζει κανείς και τη βαθμολογία. Η νίκη κρατά τον Παναθηναϊκό, εκεί. Μέσα. Στο μελέ. Πόσο σημαντική είναι αυτή η καλή νίκη, δεν γίνεται να αξιολογηθεί τώρα. Θα φανεί, προσεχώς. Εάν πρόκειται για κάτι μεμονωμένο. ‘Η εάν πρόκειται για μια σοβαρή βοήθεια στο να περιποιηθεί, ο Παναθηναϊκός, τα τραύματά του. Διότι τα τραύματα δεν έκλεισαν, σε μια νύχτα μέσα.

Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί, να μη πατά με σιγουριά. Με authority. Υποφέρει, από ανασφάλεια. Οπως βγήκε στο Χαριλάου, πρώτο μισό πρώτου ημιχρόνου, κάποια άλλη μέρα σε κάποιο άλλο γήπεδο κάποια άλλη ομάδα θα τον σκότωνε εύκολα. Με τη μπάλα δε, ο Μπερνάρ μετά βίας κάνει διαφορά. Στην πραγματικότητα, δεν κάνει τη διαφορά που θα έπρεπε. Αν θέλετε, τη διαφορά που κάνει με συνέπεια ο Πινέδα ή ο Κωνσταντέλιας ή ο Χάμες. ‘Η κάποιες φορές, με όχι και τόση συνέπεια, ο περσινός Βιγιαφάνιες. Και δεν την κάνει ο Βραζιλιάνος, τη διαφορά, είτε έχει στα νώτα την κάλυψη τριών χαφ είτε είναι ο ίδιος ένας από τους τρεις, ο πιο προωθημένος, χαφ. Αν δεν ξέρεις, δεν τον ξεχωρίζεις.

Αληθινή διαφορά στη Θεσσαλονίκη έκαναν, πρώτος ο Ιωαννίδης και δεύτερος ο Μανσίνι. Ο Ιωαννίδης βοηθά πολύ, μια ομάδα που τον βοηθά λίγο. Ο Μανσίνι είναι ο μοναδικός ρεαλιστικός τρόπος, αν όχι να ξεχαστεί, οπωσδήποτε να καλυφθεί το κενό Κανταλαπιέδρα. Ξεκάθαρα σε αυτούς τους δύο, τους άτρωτους απέναντι στην ανασφάλεια, οφείλει ο Παναθηναϊκός ότι ισοφάρισε πριν την ανάπαυλα. Οπότε, έφτιαξε στον εαυτό του μια πλατφόρμα. Να βγει στο δεύτερο μέρος, και να έχει κάπου να πατήσει. Οντως, στο δεύτερο μέρος πάτησε πιο πειστικά.

Αν μη τι άλλο, στο δεύτερο μέρος ήταν ομάδα με προσανατολισμό και με πεποίθηση, εναντίον ομάδας που έσβησε σαν κερί στο πιο απαλό φύσημα. Κι όταν οι δύο αποσύρθηκαν, ο Ιωαννίδης και ο Μανσίνι, και έκτοτε έψαχνες να σκεφτείς πώς θα βάλει ο Παναθηναϊκός γκολ, μπήκε εκείνο το γκολ. Τι καμπύλη πήρε η μπάλα, πού πήγε κι έπεσε, μη ξαναλέμε τα ίδια.

Μεσοβδόμαδα, εντελώς τυχαία είχε πέσει το μάτι μου στις οικογενειακές φωτογραφίες από τη βασιλόπιτα του Αρη. Τα τραπέζια, ο κύριος Καρυπίδης, ο κύριος Τερζής, οι παίκτες. Είναι φωτογραφίες που δεν μπορεί παρά να τις διαχειρίστηκε, το ίδιο το κλαμπ. Λίγη παρατηρητικότητα έφτανε λοιπόν, για να δεις στα πρόσωπα ότι έλειπε, όχι το χαμόγελο, έστω ένα υπομειδίαμα. Ανετα συναισθανόταν κανείς, ένα γκρουπ σε καταθλιπτική ατμόσφαιρα. Σαν κηδεία, την ώρα του παξιμαδιού και του κονιάκ. Δεν είναι εύκολο, να αλλάξει όλο αυτό. Σίγουρα, δεν αλλάζει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.

Η νίκη επί του Ολυμπιακού στον πρώτο γύρο, μία νίκη εντελώς κατά τύχη, οριστικά παραμένει το μοναδικό χάιλαϊτ της ομάδας σε ολόκληρη την κανονική περίοδο. Οχι παράξενο, όσο ο Αρης δεν έχει γκολ. Και δεν ήταν…γκολ, αυτό με τον Παναθηναϊκό. Δεν θα έμπαινε ποτέ, δίχως τη σπόντα στον Σάρλια. Προ καιρού, μετά τον πρώτο προημιτελικό κυπέλλου, προτού αποκλειστούν καν, εδώ μιλήσαμε για την ανάγκη να κάνουν focus στον εφικτό στόχο του πέμπτου ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Πράγμα που δεν είναι, όσο κακό φαίνεται. Ο Αρης βγήκε τρίτος και πέρυσι και πρόπερσι, μόνο και μόνο επειδή και πέρυσι και πρόπερσι η ΑΕΚ κι ο Παναθηναϊκός ήταν όπως ήταν.

Στο διάστημα από τότε που μιλήσαμε για το focus στην πέμπτη θέση, ο συσχετισμός (αφού πια “κοιτάζουμε” τη βαθμολογία) χειροτέρεψε. Ηδη ο Αρης είναι σε ένα -4 από την πέμπτη θέση. Οχι δραματικό, με 14 παιγνίδια να απομένουν. Αλλά για να απομείνουν 14 παιγνίδια, ο Αρης θα χρειαστεί και κάτι άλλο. Σε δύο εβδομάδες στην έδρα του, να εξουδετερώσει την απειλή-Ατρόμητος για την έκτη θέση.

Γενικώς, μια χρονιά για τ’ ανάθεμα. ‘Η ίσως, στην αισιόδοξη εκδοχή, μια χρονιά απείρως πιο διδακτική για τον κύριο Καρυπίδη. Ας αντιληφθούμε την πρόσληψη αθλητικού διευθυντή, ως μία δήλωση διαφορετικών προθέσεων. Κι ας περιμένουμε να φανεί ένα στίγμα οσονούπω, τι σημαίνει ότι (ο κύριος Καρυπίδης και ο νέος αθλητικός διευθυντής) “τα βρήκαν σε όλα”. Ποια θα είναι η ρότα.

Ο κύριος Καρυπίδης είναι ένα τυπικό αφεντικό του σήμερα-ή-ποτέ. Μοιάζει με παίκτη που δεν του αρέσουν τα μακροχρόνια πονταρίσματα, διότι δεν αντέχει να περιμένει έπειτα ένα μήνα, έξι μήνες, εννέα μήνες, για να δει αν κέρδισε ή αν έχασε. Θέλει να τζογάρει και να ξέρει αν κέρδισε ή αν έχασε…χθες. Ο κύριος Καρυπίδης έχει μία πρόσφορη στιγμή μπροστά του, επιτέλους να δώσει ολίγη αξία και στο αύριο.    

Πηγή: Sdna