Του Θέμη Καίσαρη
Ήταν 2 Απριλίου 2025. Τετάρτη βράδυ στις δέκα. Η Λίβερπουλ υποδεχόταν την Έβερτον στο πρώτο ματς της Premier League μετά τη διακοπή του Μαρτίου για τις εθνικές ομάδες.
Οι Κόκκινοι ήταν σε ένα περίεργο, κακό φεγγάρι. Είχαν πίσω τους τέσσερα ματς πολύ κάτω από τον πήχη που τους είχε φέρει να είναι έτοιμοι να κατακτήσουν το πρωτάθλημα.
Την τελευταία φορά που είχαν παίξει στην Premier League είχαν νικήσει με 3-1 τη Σαουθάμπτον, αφού πρώτα έχαναν 0-1 στο ημίχρονο στο Άνφιλντ. Ανατροπή με δύο πέναλτι, σε ένα κάκιστο ματς που γύρισε κυρίως γιατί η Σαουθάμπτον ήταν ένα καφενείο που είχε πέσει.
Ακολούθησαν τα δύο ματς και ο αποκλεισμός από την Παρί στους 16 του Champions League, με τη Λίβερπουλ να υποφέρει και να έχει ήρωα τον Άλισον στη νίκη στο Παρίσι, πριν χάσει με το ίδιο σκορ και αποκλειστεί στα πέναλτι στη ρεβάνς.
Οι Κόκκινοι είχαν την ευκαιρία να ανακάμψουν, αφού αμέσως μετά πήγαν στο Γουέμπλεϊ για τον τελικό του Carabao Cup. Κι εκεί ήταν κακοί, έχασαν καθαρά και δίκαια το τρόπαιο από τη Νιουκάστλ.
Όταν έγινε η σέντρα απέναντι στην Έβερτον, η Λίβερπουλ ήταν στο +9 από την Άρσεναλ και μετά από το ντέρμπι του Μέρσεϊσαϊντ απέμεναν επτά αγώνες για το φινάλε.
Ξέρω ότι τώρα φαίνεται ότι η ομάδα του Σλοτ δεν γινόταν να χάσει τον τίτλο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά τι θα γινόταν αν η Λίβερπουλ ήταν ξανά κακή και έχανε βαθμό ή βαθμούς απέναντι στην Έβερτον.
Ημίχρονο 0-0, με την Έβερτον να έχει τη μεγαλύτερη ευκαιρία των πρώτων 45’, με τον Μπέτο να βγαίνει φάτσα με τον Κέλεχερ και να τραντάζει το δοκάρι. Μέχρι το 57ο λεπτό.
Ο Ζότα πίεσε και έκλεψε έξω από την περιοχή. Ο Ντίας του επέστρεψε την μπάλα με τακουνάκι, ο Πορτογάλος έκανε μία από τις αγαπημένες του κάθετες μπούκες, χόρεψε τους αντιπάλους, έφτιαξε χώρο για τον εαυτό του και εκτέλεσε χαμηλά για το 1-0, που έμεινε μέχρι το τέλος και έστειλε τη Λίβερπουλ στο +12.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως αυτό θα ήταν το τελευταίο γκολ του Ζότα με την κόκκινη φανέλα.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα ήταν το τελευταίο γκολ της καριέρας του.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως ο Ζότα θα έφευγε στα 28 του, δίπλα στον 26χρονο αδερφό του, με αυτόν τον φρικτό τρόπο.
Δέκα ημέρες μετά τον γάμο του, πατέρας τριών παιδιών, στο καλοκαίρι μετά την πιο επιτυχημένη σεζόν της καριέρας του, πρωταθλητής Αγγλίας και νικητής του Nations League με την Πορτογαλία.
Αναφερόμαστε σε αυτά τα γεγονότα διότι κάνουν ακόμα πιο δυσβάσταχτο, πιο τραγικό τον χαμό του, αλλά η αλήθεια είναι πως και μόνο η ηλικία και ο τρόπος αρκούν. Στα 28, για ένα σκασμένο λάστιχο, μαζί με τον αδερφό του.
Σπάνιος finisher
Συνηθίζουμε επίσης να λέμε ότι δεν υπάρχουν λόγια. Ισχύει, για την απώλεια και τον πόνο εκείνων που μένουν πίσω, δεν υπάρχουν λόγια.
Όμως, πρέπει να βρούμε λόγια γι’αυτόν που έφυγε. Τον άνθρωπο δεν τον γνωρίσαμε, για εκείνον θα μιλήσουν αυτοί που τον έζησαν και τον αγάπησαν.
Μπορούμε να θυμηθούμε τον παίκτη. Έναν κυνηγό, που είτε έπαιζε αριστερά είτε στην κορυφή είχε μια αποστολή και ένα προσόν: να βρίσκει δίχτυα.
Έναν σπάνιο finisher που είχε την ικανότητα όχι μόνο να βρίσκει με συνέπεια καλές θέσεις για τις τελικές, αλλά και να εκτελεί με όλους τους τρόπους: δεξί, αριστερό, κεφαλιά, τα έκανε όλα με άνεση, χωρίς να χρειάζεται παραπάνω επαφές με την μπάλα για να “φτιάξει” καλύτερα τη φάση.
Natural εκτελεστής, που μπορεί να σε εκνεύριζε όταν δεν σκόραρε, γιατί δεν έδινε και πολλά άλλα στο χορτάρι, αλλά ήταν ταυτόχρονα αυτός που είχες στο μυαλό σου στα δύσκολα, όταν το πράγμα κολλούσε και η ομάδα χρειαζόταν ένα γκολ για να πάρει αποτέλεσμα.
Καθοριστικά γκολ για τον τίτλο
Έβρισκε σημαντικά γκολ, έβρισκε δίχτυα στα μεγάλα ματς. Απέναντι στην Γιουνάιτεντ, την Άρσεναλ, την Έβερτον. Το ίδιο έκανε και φέτος, στη χρονιά που οι Κόκκινοι πήραν τον τίτλο.
Έβαλε το πρώτο γκολ της σεζόν στο πρωτάθλημα, το πρώτο της εποχής Σλοτ στην πρεμιέρα με την Ίπσουϊτς. Έβαλε το μοναδικό γκολ στη νίκη εκτός έδρας με την Κρίσταλ Πάλας τον Οκτώβριο.
Μπήκε στο 79’ στο ματς με τη Φούλαμ, η Λίβερπουλ έχανε εντός έδρας, έπαιζε με 10 παίκτες και αυτός έκανε το 2-2 επτά λεπτά μετά την είσοδό του στο ματς.
Το έκανε ξανά στο Νότιγχαμ, όταν οι Κόκκινοι έχαναν 1-0 από τη Φόρεστ και ο Ζότα μπήκε στο ματς μαζί με τον Τσιμίκα όταν η Λίβερπουλ είχε κερδίσει κόρνερ: ο Έλληνας το εκτέλεσε, ο Ζότα πήρε την κεφαλιά, 1-1 στις πρώτες επαφές τους με την μπάλα.
Το έκανε για ακόμα μία φορά στο ματς με την Έβερτον. Ήταν και η τελευταία.
Οι τραυματισμοί
Ο Ζότα δεν έβαλε περισσότερα γκολ και δεν είχε ακόμα μεγαλύτερη αναγνωριση στον ποδοσφαιρικό κόσμο για έναν και μοναδικό λόγο: δεν έπαιζε πολύ λόγω συχνών τραυματισμών.
The best ability is availability λένε στη Λίβερπουλ και ο Πορτογάλος δεν είχε αυτό, το βασικό. Έπαιξε πέντε σεζόν με τα κόκκινα και στις τέσσερις εξ αυτών είχε μόλις κάτι παραπάνω από 1.100 λεπτά συμμετοχής στην Premier League.
Μόνο τη 2η σεζόν του, το 2021-22 κατάφερε να μείνει υγιής. Έπαιξε σε 35 ματς πρωταθλήματος, τα 27 βασικός και σε 2.364 λεπτά είχε 15 γκολ (χωρίς πέναλτι) και τέσσερις ασίστ.
“Ατυχία”
Τόσα και περισσότερα γκολ θα είχε κάθε χρόνο, αν δεν ήταν άτυχος με τους τραυματισμούς. Και τη στιγμή που το σκέφτεσαι και το γράφεις, συνειδητοποιείς πόσο ηλίθιο είναι.
“Ατυχος με τους τραυματισμούς”
Δεν είναι ατυχία οι τραυματισμοί, το δοκάρι και έξω, το αυτογκόλ, η χαμένη ευκαιρία από το ένα μέτρο, το γκολ που ακυρώνεται για ένα εκατοστό στο VAR, ο αποκλεισμός στα πέναλτι.
Τραγική ατυχία είναι να φύγεις για ένα σκασμένο λάστιχο στα 28.
Να πάρεις το αμάξι γιατί έχεις κάνει πρόσφατα μια μικρή εγχείρηση και οι γιατροί σου λένε ότι είναι καλύτερα να μην πάρεις αεροπλάνο.
Να χάσεις τους γιους σου στα 28 και στα 26.
Να χάσεις τον άντρα σου δέκα μέρες μετά το γάμο σας και να μην έχεις καν ένα άψυχο σώμα να αγκαλιάσεις.
Να χάσεις τον πατέρα σου ενώ είσαι ακόμα παιδί.
Για πάντα
Η τελευταία φορά που ο Ζότα πόσταρε στα σόσιαλ ήταν για να δημοσιεύσει τα video και τις φωτό από το γάμο του. Η λεζάντα ήταν “Ναι, για πάντα”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αυτό το “για πάντα” έμελλε να κρατήσει μόνο δέκα μέρες.
Μένει το άλλο “για πάντα” που θα συνοδεύσει τον πόνο και τη θλίψη των ανθρώπων του που έμειναν πίσω, μένει το “για πάντα” για το τραγούδι του, που δεν θα πάψει ποτέ να ακούγεται από τα χείλη των φίλων της Λίβερπουλ, στο Άνφιλντ και σε όλα τα γήπεδα που θα παίζουν οι Κόκκινοι.
Και για εμάς μένει το απλό. Να προσέχουμε στον δρόμο και να αγκαλιάζουμε κάθε μέρα τους ανθρώπους μας, να τους λέμε ότι τους αγαπάμε.
Γιατί δεν ξέρουμε πότε τελειώνει το “για πάντα”.
Πηγή: Sport24
