Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ήθελα από καιρό να γράψω κάτι για την Λίβερπουλ και την Παρί Σεν Ζερμέν που απόψε παίζουν στο Παρκ ντε Πρενς το πρώτο μεταξύ τους ματς για τους 16 του Τσάμπιονς λιγκ γιατί οι εφετινές τους επιτυχίες είναι διδακτικές. Δεν θέλω να αναφερθώ στο αποψινό τους παιγνίδι, αλλά στην σεζόν τους. Και οι δυο ομάδες έχουν επί της ουσίας κερδίσει το πρωτάθλημα στην χώρα τους. Το έχουν κάνει μολονότι το καλοκαίρι η μεν Λίβερπουλ πήρε διαζύγιο από τον για χρόνια προπονητή της Γιούργκεν Κλοπ, η δε Παρί έχασε τον Κίλιαν ΕμΠαπέ, ηγέτη και σκόρερ της. Οι δυο ομάδες έχτισαν πάνω στις αποχωρήσεις αυτές τις επιτυχίες τους. Εχει ενδιαφέρον το πώς, αλλά και το γιατί τα κατάφεραν.
Το πιο εύκολο πρωτάθλημα
Η Λίβερπουλ κυριάρχησε στην League Phase του Τσάμπιονς λιγκ κερδίζοντας τα πρώτα επτά παιχνίδια που έδωσε, προκρίθηκε ως πρώτη και έχασε μόνο τον τελευταίο αγώνα από την PSV (2-3) όταν το η πρόκριση είχε ήδη κριθεί. Η πρώτη χρονιά του Ολλανδού κόουτς Αρνε Σλοτ στον πάγκο της είναι εξαιρετική, δεδομένου ότι ετοιμάζεται να κατακτήσει την Πρέμιερ λιγκ στην πρώτη του προσπάθεια. Η Λίβερπουλ βρίσκεται στην βαθμολογία του αγγλικού πρωταθλήματος δεκατρείς βαθμούς μπροστά από την Άρσεναλ και οι δύο τελευταίες νίκες της με αντιπάλους την Νιούκαστλ και την Μάντσεστερ Σίτι υπήρξαν παιγνίδια στα οποία έδειξε όλη της την ποιότητα: συμπεριφέρθηκε σαν ομάδα που απλά περιμένει το απόγευμα που θα πανηγυρίσει τον τίτλο – τίποτα δεν μπορεί να την αποτρέψει από μια άνετη επικράτηση.
Η Παρί δεν έχει ήττα στο πρωτάθλημα Γαλλίας εδώ και 22 παιχνίδια και έχει κι αυτή όπως και η Λίβερπουλ ένα πλεονέκτημα 13 βαθμών από την ομάδα που την ακολουθεί: είναι η πάντα φιλόδοξη αλλά ανήμπορη μπροστά στους Παριζιάνους Μαρσέιγ. Η ομάδα του Λουίς Ενρίκε ήταν φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και το κατακτά κι αυτή εύκολα. Το ταξίδι της στο Τσάμπιονς Λιγκ ωστόσο ήταν πολύ δύσκολο: δύο αγωνιστικές πριν το τέλος της League Phase έμοιαζε κοντά σε έναν καταστροφικό αποκλεισμό. Οι νίκες εναντίον της Μάντσεστερ Σίτι (με ανατροπή καθώς έχανε με 0-2 στο Παρκ Ντε Πρενς) και εναντίον της Στουτγάρδης έστειλαν την πρωταθλήτρια Γαλλίας στα πλέι οφ, όπου δεν είχε προβλήματα κόντρα στη Μπρεστ: την απέκλεισαν με δέκα γκολ σε δυο ματς.
Το χρήσιμο έξτρα κίνητρο
Η Λίβερπουλ και η Παρί διδάσκουν πως οι αποχωρήσεις μεγάλων προσωπικοτήτων δημιουργούν πολλές φορές ένα χρήσιμο έξτρα κίνητρο αρκεί αυτοί που φεύγουν να αντικατασταθούν με μέθοδο κι όχι με κόλπα επικοινωνιακά. Οι ομάδες αυτές έδειξαν πόσο έτοιμες ήταν να γυρίσουν σελίδα.
Πέρυσι είχε γίνει φανερό ότι τα χρόνια του Κλοπ δημιουργούσαν πλέον ένα βάρος στην Λίβερπουλ. Ο κύκλος του Γερμανού αναμορφωτή της ομάδας έκλεισε πέρσι όταν το μόνο που κατάφερε με την Λίβερπουλ ήταν να πετύχει μια έξοδο στο Τσάμπιονς λιγκ. Όμως, όπως αποδείχτηκε, ήταν ο δικός κύκλος του προπονητή που έκλεισε κι όχι αυτός των παικτών που απαρτίζουν την ομάδα, όπως πέρυσι οι Αγγλοι δημοσιογράφοι ισχυρίζονταν για να εξηγήσουν την μέτρια σεζόν των Κόκκινων.
Πέρσι τέτοιο καιρό ο Σαλάχ παρουσιαζόταν ως ένα είδος βετεράνου που έπρεπε να πει το ναι σε αραβικές σειρήνες, στον Φαν Ντάικ και στον Κονατέ κάποιοι έδιναν συμβουλές να αλλάξουν ομάδα και περιβάλλον, για τους ΜακΑλιστερ, Χράφενμπερχ, Σομποσλάι, Χάπκο υπήρχαν μόνο ερωτηματικά – κυριαρχούσε η απορία για το αν είναι παίκτες που μπορούν να κάνουν την διαφορά στην Λίβερπουλ. Τελικά όλοι αυτοί υπό την καθοδήγηση του Σλοτ, δηλαδή απαλλαγμένοι από το άγχος να δείξουν ότι ο Κλοπ που τους διάλεξε είναι αλάνθαστος, κάνουν φέτος μια καταπληκτική σεζόν. Να σημειωθεί ότι η Λίβερπουλ πέρυσι το καλοκαίρι ουσιαστικά δεν έκανε μεταγραφές. Ο Κιέζα που αποκτήθηκε αγωνίζεται σπάνια. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί η εταιρία Λίβερπουλ είχε την βεβαιότητα ότι το γκρουπ των παικτών ήταν πολύ καλό και πως δεν έφταιγαν οι παίκτες για την κακή σεζόν.
Μέτρησε κατά την γνώμη μου καταλυτικά ο τρόπος που η ομάδα πήρε διαζύγιο από τον Κλοπ: τον άφησαν να ολοκληρώσει την σεζόν, ώστε στους παίκτες να γίνει συνείδηση ότι έκλεισε ο κύκλος του. Δεν φόρτωσαν στους ποδοσφαιριστές τον δικό του κορεσμό, αντικαθιστώντας τον στην διάρκεια της σεζόν και βάζοντας τους στην υποχρέωση να σώσουν ό,τι σώζεται. Άφησαν τον κύκλο να κλείσει και τον Κλοπ να εισπράξει το χειροκρότημα στο αντίο του. Και μετά εξήγησαν προφανώς σωστά σε όλους τους παίκτες πως ο Κλοπ, που φεύγοντας αποφάσισε να μην δουλέψει καν, ήταν ένας κουρασμένος κόουτς, που έπρεπε να αντιμετωπιστεί με σεβασμό και πως τον ίδιο σεβασμό θα δείξουν και σε αυτούς κρατώντας τους όμως όλους. Ετσι ο Σλοτ ανέλαβε μια ομάδα που δεν βρέθηκε κατηγορούμενη για τις περσινές αποτυχίες και ξεκίνησε να δουλεύει με παίκτες που δεν ένιωσαν την παραμικρή πίεση για απαντήσεις: είναι σαν η προηγούμενη σεζόν τους να έχει διαγραφεί.
Ο Σλοτ έκανε και πολλά για τα οποία θα γράψω προσεχώς. Όμως το σημαντικό είναι ότι παρέλαβε μια ομάδα δεμένη και συγχρόνως καθόλου πιεσμένη: έτσι μπόρεσε να κάνει μια νέα αρχή βασισμένος στην εμπειρία τους αλλά και στην θέλησή τους να ικανοποιήσουν την ίδια την εταιρία που δεν τους καταλόγισε ευθύνες. Ο Ολλανδός τα κατάφερε γιατί δεν μπήκε σε σύγκριση με τον Κλοπ: ο κύκλος του Γερμανού είχε κλείσει με χειροκροτήματα, αλλά και με ένα τρόπο που δεν άφηνε περιθώρια για συγκρίσεις. Ούτε καν στους ίδιους τους παίκτες. Ο Γερμανός μπήκε στην ιστορία της ομάδας κι αυτοί γράφουν την δική τους.
Άλλος ΕμΠαπέ δεν υπάρχει
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο Παρίσι. Στον Κίλιαν ΕμΠαπέ οι Καταριανοί ιδιοκτήτες έδιναν βάση συμβολαίου το δικαίωμα να έχει λόγο για όλα: ακόμα και για τις μεταγραφές της ομάδας. Όταν ο Γάλλος σταρ έφυγε για την Μαδρίτη η μεγάλη ερώτηση ήταν ποιον θα αποκτούσε η Παρί για να τον αντικαταστήσει. Ο Λουίς Ενρίκε με τον τρόπο του εξήγησε το περασμένο καλοκαίρι πως δεν υπήρχε κανένας διαθέσιμος να ζήσει ένα μαρτύριο! Όντως, αν κάποιος είχε αποκτηθεί, η σύγκριση με τον ΕμΠαπέ θα ήταν ικανή να τον καταστρέψει.
Συνέβη κάτι απλό: ο προπονητής βάσισε την αντικατάσταση του σούπερ σταρ στην μετεξέλιξη του ίδιου του παιγνιδιού της ομάδας. Η Παρί παίζει πολύ με τους ακραίους της, δεν έχει ένα παίκτη που όλοι ψάχνουν για να σκοράρει, η χωρίς φορ επίθεση της μοιάζει με οργανωμένο χάος. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Ενρίκε παίρνει γκολ από τους κομπάρσους των παλιών σόου του ΕμΠαπέ: πρωταγωνιστούν σκοράροντας ο Ντεμπελέ, ο Μπαρκολά, ο Ντουέ, ενώ τον Ιανουάριο προστέθηκε και ο νεοφερμένος από την Νάπολι Γεωργιανός Κβαρατσκέλια, που δεν είναι γκολτζής αλλά δημιουργός. Ολο αυτό διευκολύνθηκε γιατί κανείς φορ δεν αποκτήθηκε: θυμίζω ότι ο ΕμΠαπέ δεν έπαιζε σέντερ φορ στην Παρί – χαώδης ήταν η επίθεσή της και πέρυσι. Ο Ενρίκε υπερασπίστηκε με αυτό τον τρόπο την περσινή του ιδέα πείθοντας τους παίκτες του ότι χωρίς τον ΕμΠαπέ η λειτουργία της επίθεσης μπορεί να είναι καλύτερη αρκεί όλοι τους να δώσουν κάτι παραπάνω! Εχασε τον καλύτερο παίκτη του, αλλά όχι την πίστη του στον μηχανισμό. Όταν τα αποτελέσματα άρχισαν να έρχονται η πίστη όλων μεγάλωσε. Κι ο Κβάρα, που προστέθηκε τον Ιανουάριο, μπορεί να είναι ένα σπουδαίο γρανάζι ακόμα, αλλά το βασικό είναι πάντα ο μηχανισμός.
Είναι κομμάτι κρίμα
Απαλλαγμένες από το βάρος δυο μεγάλων προσωπικοτήτων η Λίβερπουλ και η Παρί παίζουν φέτος πολύ ωραίο ποδόσφαιρο. Είναι κρίμα που το Τσάμπιονς λιγκ θα χάσει την μια από τους δυο τόσο νωρίς. Είναι από την άλλη αρκετά πιθανό όποια ομάδα προκριθεί να φτάσει στον τελικό.
Πηγή: Karpetshow
