Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ξεκάθαρα, τα πιο έξυπνα χρήματα απ’ όσα δαπανά ο ΠΑΟΚ αριστερά και δεξιά είναι τα (όχι λίγα) χρήματα για τον Λουτσέσκου και το επιτελείο. Τα δουλεύουν οι άνθρωποι, σαν σκύλοι. Σε ένα περιβάλλον θετικότητας εντός, όταν γύρω-γύρω νικά, ή τουλάχιστον δεν βοηθά, ο αρνητισμός. Η δουλειά του προπονητή, είναι αδύνατον να κρυφτεί. Ούτε να μακιγιαριστεί. Φαίνεται θεόγυμνη, στο γήπεδο.
Με τη Μπεϊτάρ, μολονότι γκολ δεν έμπαινε…ποτέ, δεν υπήρξε ούτε ένα λεπτό στη ροή του ματς που η ομάδα να έδωσε βάσιμο δικαίωμα στον θεατή να δυσανασχετήσει ή, πολύ περισσότερο, να τους αποδοκιμάσει. Ηταν μια ομάδα διαβασμένη, συνειδητοποιημένη, πιστή στο πλάνο, ήρεμη. Με ευκρίνεια μέσα στο κεφάλι, τι θα αντιμετωπίσει και τι θα κάνει απέναντι σε αυτό που θα αντιμετώπιζε.
Και δεν το ‘χασε όλο αυτό καθ’ οδόν, κόντρα στον χρόνο που κυλούσε. Κόντρα και στα “γεγονότα” του παιγνιδιού. Τα οποία γεγονότα, ήταν τα εξής δύο. Ενα πέναλτι είχε το παιγνίδι, και ο ΠΑΟΚ δεν το έβαλε. Ενα δοκάρι είχε το παιγνίδι, και ήταν η φάση που ο ΠΑΟΚ παρά τρίχα θα έβαζε αυτός…το γκολ των Ισραηλινών. Κι όμως. Ο ΠΑΟΚ δεν έπαιξε το ποδόσφαιρό του, καλά ή κακά. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε το ποδόσφαιρό του, σωστά. Δομημένα.
Σούταρε επανειλημμένως, απέξω. Εργάστηκε ενδελεχώς, να είναι απειλητικός στις επιθετικές στατικές φάσεις. Πλαγιοκόπησε συστηματικά, και άνοιξε ρήγματα. Διείσδυσε με σχέδιο, εναντίον 5+3 αμυνομένων. Βγήκε όποτε δόθηκε η δυνατότητα, ως και “στην πλάτη” τους. Επαιξε ακόμη και με μικρές, γρήγορες και κοντές, πάσες μέσα στην πολυκοσμία του άξονα. Εβγαλε παρατεταμένα, δυνατή ένταση στην πίεση. Και την ταχύτητα που έπρεπε, στο πώς επιχειρούσε να κάνει τα πράγματα να συμβούν.
Επιπλέον, η ομάδα λαμβάνει μία “λίαν καλώς” αξιολόγηση για το κομμάτι της συμπεριφοράς στην αμυντική μετάβαση. Καθένας μπορεί να σκέπτεται ό,τι θέλει για τον φορ της Μπεϊτάρ, τον Νικολαέσκου, αλλ’ η πραγματικότητα είναι ότι τον Ιούνιο ακριβώς αυτός ο Νικολαέσκου έκανε χαζούς δύο σέντερ-μπακ της Πρέμιερ Λιγκ, τον Κίβιορ και τον Μπεντνάρεκ, κι η Μολδαβία γύρισε στην Πολωνία ματς στο Κίσιναου (προκριματικά EURO) από 0-2 σε 3-2.
Δύο εβδομάδες στην Ολλανδία, εκεί που και ένας άσχετος περαστικός θα μύριζε την απόλυτη αντιδιαστολή στην οποία ήδη αναφερθήκαμε, θετικότητα μέσα αρνητισμός έξω, σαν δύο διαφορετικοί κόσμοι σε ένα κλαμπ, εκείνες οι δύο εβδομάδες λοιπόν, αρκούσαν στον παρατηρητή για να κατανοήσει πως στον τελικό απολογισμό προσθαφαιρέσεων της 1ης Σεπτεμβρίου ο ΠΑΟΚ θα μετρήσει “συν δύο”. Τσιγγάρας+Μιχαηλίδης. Δεν υπήρχαν στο κάδρο, πέρυσι. Πλέον, μπορούμε να το πούμε με ασφάλεια. Καλώς τους, ξανά!
Μη πούμε, και +3. Διότι έρχεται και ο Βιεϊρίνια, όχι συμβολικά ή τιμής ένεκεν, αν αυτό νομίσαμε. Ο ποδοσφαιριστής Βιεϊρίνια αντιλαμβάνομαι να έρχεται, για μία τελευταία σεζόν τύπου Βαλμπουένα. Να υπάρχει εκεί, στους αγώνες, σαν ένας joker με την αληθινά δυσεύρετη ποιότητά του. Καλό ή κακό για τον ΠΑΟΚ, ο τρόπος που ο Βιεϊρίνια ξέρει να φέρνει με το δεξί πόδι τη μπάλα μες στην περιοχή, είτε από αριστερά είτε από δεξιά, δεν υπάρχει άλλος σαν κι αυτόν σήμερα στο γκρουπ-ΠΑΟΚ.
Ενόψει Ιερουσαλήμ, η σκέψη είναι η βασική. Στο ποδόσφαιρο μπορείς σε ενενήντα λεπτά να κλέψεις, υποδεέστερος, κάτι. Ετσι είναι το ποδόσφαιρο, πάντοτε έτσι ήταν, εσαεί έτσι θα είναι. Να κλέψεις σε 180 ή 210 λεπτά ολόκληρη παρτίδα, και αυτό κάποια φορά μπορεί να συμβεί. Εδώ ωστόσο, στα 180 ή στα 210, η πιθανότητα για τον υποδεέστερο συρρικνώνεται θεαματικά.
Τον Αρη στην Αρμενία, είναι προφανώς άτοπο να τον προσεγγίσεις με όρους πρώτου επίσημου αγώνα της περιόδου. Πρώτου ευρωπαϊκού αγώνα της περιόδου. Μια κίτρινη ορδή, ατάκτων! Αν δεν ήξερες, θα στοιχημάτιζες πως έβλεπες, ούτε καν φιλικό αγώνα του Αρη. Για την ακρίβεια, θα στοιχημάτιζες πως έβλεπες τον πρώτο φιλικό αγώνα του Αρη. Ηταν και η διαρρύθμιση του χώρου, που περισσότερο παρέπεμπε σε αθλητικό κέντρο θερινής προετοιμασίας παρά σε μέρος όπου διεξάγεται αναμέτρηση Κόνφερενς Λιγκ.
Εβλεπε κανείς βαριές επαφές με τη μπάλα, τρεξίματα με χειρόφρενο, κομμένες ανάσες, πόδια που δεν άκουγαν το μυαλό, ποδοσφαιριστές-βαρόμετρα αφορμάριστους. Μια απέραντη πελαγοδρομία. Κι ένας Πάλμα, το διαμάντι υποτίθεται, με ευδιάκριτα ζητήματα αγωνιστικής (ή, ενδεχομένως, όχι μόνον αγωνιστικής) νοοτροπίας. Η συμπεριφορά του Πάλμα, έδωσε στον αντίπαλο ένα γκολ και ένα…που ένας θεός ξέρει πώς δεν έγινε, στο φινάλε του πρώτου ημιχρόνου, γκολ. Εν ολίγοις, μη χειρότερα.
Ακούγεται σαν επιτυχία, ότι δεν ηττήθηκαν. Ο Αρης μοιάζει να ευρίσκεται σε φάση-Ιούνιος, ενόσω (αφήστε τις υποχρεώσεις στην Ευρώπη) σε μόλις τρεις εβδομάδες αρχίζει το πρωτάθλημα. Πολύ πίσω. Θεωρητικά, δεν θα έπρεπε. Ο αθλητικός διευθυντής, επί μήνες έκοβε κίνηση και έβγαζε συμπεράσματα. Για τα τεχνικά/τακτικά, για τους χαρακτήρες, απειθαρχία κ.λπ. Βάσει αυτών των συμπερασμάτων, ήδη είχε βρει με ποιους θα πάει, ποιους θα αφήσει, ποιους θα προσλάβει.
Η προεργασία, και η εργασία εν συνεχεία, έδειχνε στοχευμένη. Δεν βγαίνει νόημα συνεπώς, από ένα ενενηντάλεπτο στην Αρμενία να προσπαθήσει κανείς να καταλάβει τι ψάρια θα πιάσουν οι (πάρα πολλοί) καινούργιοι. Να αναφέρω μονάχα, ότι ο Ματαρίτα έδειξε να είναι δυνατός στο 1 v 1 και άμεσος στις αμυντικές επεμβάσεις του, τελεία. Για ό,τι άλλο, ισχύει το αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, καλύτερα μη λες τίποτα.
Σίγουρο φαίνεται πως, σε άλλη μία χρονιά του Αρη, κλειδί θα είναι η θέση-έξι. Η πιο επείγουσα προτεραιότητα είναι, να βγουν οι επιλογές εκεί. Είτε ο Μ’Βόντο είτε ο Τζούρασεκ, ιδανικά και οι δύο. Τα υπόλοιπα, έπονται. Με μόνο το δείγμα-Αραράτ για τη θέση-έξι δε, επιστρέφουμε στο αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, καλύτερα μη λες τίποτα. Μπορούμε ωστόσο, να πούμε δυο κουβέντες επιμέρους.
Μία, ότι ο αθλητικός διευθυντής δεν ευρίσκεται στον πάγκο για να μαλώνει με την ομάδα διαιτησίας και να μαζεύει κίτρινες κάρτες. Πρώτον, δεν είναι ωραίο. Δεν είναι σοβαρό. Επειτα, άμα αυτός δίνει τέτοιο παράδειγμα, πώς θα βάλει σε παίκτη πρόστιμο…για κίτρινη κάρτα λόγω διαμαρτυρίας σε διαιτητή; Το άλλο είναι ότι, τίποτα στον Αρη δεν πρόκειται να λειτουργήσει, έστω αργότερα στον χρόνο, εάν σε κάθε ματς ο κύριος Τερζής θα πρέπει να αποδεικνύει, δια του εκάστοτε αποτελέσματος, ότι είναι προπονητής, όχι ασίσταντ. Είδαμε στο νωπό παρελθόν, και τους προπονητές. Ενινγκ, Μπούργος, Πάρντου.
Ο ΠΑΟΚ με τη Μπεϊτάρ, ο Αρης με την Αραράτ. Είναι, εννοείται, η μικρή εικόνα. Η ευρύτερη εικόνα είναι, αλλ’ αυτό είχε αναγνωρισθεί και επισημανθεί σε άρθρο εδώ πριν κάνα χρόνο, η διολίσθηση της Θεσσαλονίκης από τις θέσεις (ένα-)δύο-τρία στις θέσεις τέσσερα-πέντε. Δεν προκύπτει πουθενά στον ορίζοντα, δυναμική αντιστροφής. Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει άνθρωπος να σκεφτεί ότι μπορεί να “σπάσει” το τρίο της Αττικής στην κορυφή.
Ο Λουτσέσκου είπε τις προάλλες, πως έπαψε από καιρό να φοβάται για το ο,τιδήποτε. Σαν ένας βρεγμένος, που…τι να του πει η βροχή! Επίσης πρόσφατα ο αγαπητός Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, ένας πραγματιστής, πρόβλεψε μάχη ΠΑΟΚ/Αρη για την τέταρτη θέση. Μόνο μη καταλήξει το έργο, ΠΑΟΚ τέταρτος και μάχη Αρη/ΟΦΗ για την πέμπτη θέση!
Πηγή: Sport DNA
