Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Στο ποδόσφαιρο του 2022, μαλώματα για τη χρονομέτρηση του ματς θα έπρεπε να είναι γραφική ανάμνηση από “ηρωικές εποχές”. Το ποδόσφαιρο που έχει αποδεχθεί την τεχνολογία γραμμής και το video, δηλαδή την ακρίβεια χιλιοστού στο γκολ και στο όφσαϊντ, είναι αδιανόητα οξύμωρο να εμμένει στο…περίπου και στο χοντρικό της διάρκειας του ματς έτσι όπως την επινόησαν οι Αγγλοι νομοθέτες πριν 150 χρόνια. Ενα κορυφαίας σημασίας ζήτημα ακεραιότητας του παιγνιδιού, που απλώς δεν γίνεται η FIFA να το ξεπετά με κατά καιρούς εγκυκλίους/οδηγίες προς τους διαιτητές, πώς να διαχειρίζονται τον επιπλέον χρόνο. Πλέον το σπορ αποζητά απεγνωσμένα, και εδώ, την ακρίβεια. Του δευτερολέπτου.
Για τον κάθε ανασφαλή Πέντρο Μαρτίνς που κάποτε μεμψιμοιρεί ότι ο διαιτητής δεν κράτησε τον χρόνο σωστά ή άλλοτε σιωπά βολεμένος όταν η τήρηση του χρόνου τον λυτρώνει, η απάντηση της σύγχρονης εποχής δεν μπορεί να είναι άλλη. Μόνο το ολόφρεσκο οξυγόνο του ατόφιου χρόνου. Το αγνό και άδολο χρονόμετρο, του μπάσκετμπολ και του futsal. Ball in play, το χρονόμετρο τρέχει. Ball out of play, το χρονόμετρο σταματά. Δύο ημίχρονα, 30 καθαρά λεπτά έκαστο. Πιο απλό, δεν υπάρχει. Κοστίζει ελάχιστα, λύνει όλα τα προβλήματα, δεν δημιουργεί κανένα, μονομιάς γλιτώνει το άθλημα από όλες εκείνες τις καταστάσεις εκνευρισμού ή διακωμώδησης. Ακόμη εμμένω να ελπίζω (όσο ζω!) πως θα προλάβω να το δω να συμβαίνει.
Είναι στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ημέρες τελικής ευθείας της post-season. Μας δίνεται μια ευκαιρία σήμερα, να εξάρουμε την “πρωταθλήτρια” ομάδα της ελληνικής post-season. Τη γνωρίζουμε μέσα από τα πεπραγμένα στα γήπεδα, ήδη. Είναι ο Ιωνικός. Μπράβο, και ξανά μπράβο. Τιμούν τον εαυτό τους και την υπόστασή τους, τιμούν το έμβλημα, τιμούν το πρωτάθλημα. Αναδίδεται στην ατμόσφαιρα, το σφρίγος της υγείας τους. Καταρρίπτουν με το παράδειγμά τους, όλα τα εύκολα “ελληνικά” επιχειρήματα. Ολα τα αντιεπαγγελματικά επιχειρήματα, ότι “δεν υπάρχει κίνητρο” όταν εκλείπει το διακύβευμα κ.λπ. Αμα δεν νιώθεις κίνητρο να βγεις στο χορτάρι και να παίξεις ποδόσφαιρο, κακώς παίζεις ποδόσφαιρο, τελεία. Εν τοιαύτη περιπτώσει, δικαιούται και ο ιδιοκτήτης να πει πως “δεν έχει κίνητρο” για να είναι συνεπής στις πληρωμές/παροχές;
Ο Ιωνικός, πέρυσι προβιβάστηκε στη Σούπερ Λιγκ υπό (τουλάχιστον) αμφιλεγόμενες, στο φινάλε, συνθήκες διαιτησίας. Ενα χρόνο έκτοτε, αποδεικνύεται πως ο Ιωνικός ήταν by far ό,τι καλύτερο υπήρχε για να στείλει η δεύτερη κατηγορία στην πρώτη κατηγορία. Δεν έχω πολλές αμφιβολίες ότι το ίδιο θα λέμε σε ένα χρόνο από τώρα, για την ομάδα ή τις ομάδες, τη Βέροια, τον Λεβαδειακό, μακάρι και τις δύο, που και εφέτος θα στείλει η δεύτερη κατηγορία στην πρώτη κατηγορία. Η regular season στη δεύτερη κατηγορία ολοκληρώθηκε Πρωτομαγιά, ένας θρίαμβος της μικρής λίγκας αν σκεφτούμε ότι η εκκίνηση δόθηκε στις 6 Νοεμβρίου και εν συνεχεία οι δεκάδες αναβολές δημιούργησαν την πιο δυσεπίλυτη εξίσωση ever. Εσκασαν δε, μόλις 2/34 ομάδες, τα Τρίκαλα και η Ρόδος, ενόσω ο θησαυρός του Στοιχήματος εν τέλει ήταν κάτι σαν πενήντα χιλιάρικα!
Και μια ερώτηση. Πώς το κατάφερε ο κύριος Αλαφούζος, ο Παναθηναϊκός Β (ασχέτως εάν οι ομάδες-βήτα ούτε ποτέ προβιβάζονται ούτε εφέτος και του χρόνου υποβιβάζονται) να τερματίσει…σε θέση υποβιβασμού; Τι σκέφτηκε στη μέση της περιόδου, και πώς του υποβλήθηκε η ιδέα, ότι “δεν κάνει” ο Γιάννης Βονόρτας και έφερε ένα παντελώς άγραφο, ούτε-καν-Πογιάτος, Ισπανό να καταβαραθρώσει τα παιδιά; Μία ενδιαφέρουσα αντίθεση/αντίφαση, παράλληλη με την Κ-19 ομάδα που κατέκτησε τον πανελλήνιο τίτλο και φυσικά με την ομάδα-άλφα που συνεχώς βελτιώνεται και έχει φτάσει πια να διάγει τέτοια επίζηλη, για τελική ευθεία περιόδου, φάση αγωνιστικής κατάστασης. Πριν λίγο καιρό, για να τεκμηριώσω τη συνεχή βελτίωση, ότι ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε σημαντική παρτίδα με γκολ από στημένο, αυτό ακουγόταν σαν σχεδόν ανέκδοτο.
Ηρθε ο καιρός, η αναμέτρηση με τον Αρη, να συμβεί στ’ αλήθεια. Τα στημένα βέβαια, είναι επιδόματα. Επικουρικά. Οι βασικές αποδοχές, πάντοτε είναι στο open play. Ο Αρης, μια ομάδα που διαθέτει ποδοσφαιρικό ανάστημα να ορθώνει, με τα στημένα νίκησε διαδοχικά ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Ο Αρης με στημένο επίσης, αμέσως μετά ηττήθηκε στην έδρα του Παναθηναϊκού. Δίκοπο. Σε open play, ο Αρης έχει να σκοράρει κοντά δύο μήνες. Ο Παναθηναϊκός, έρχονται οι στιγμές που σε κάνει να σκέφτεσαι πως αυτή τη στιγμή είναι η καλύτερη ομάδα στη χώρα. Και άλλες, που σε κάνει να σκέφτεσαι πως η προσωπικότητα του γκρουπ εξακολουθεί να είναι αισθητά ευάλωτη. Μια προσωπικότητα συνόλου, τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με την επιδραστική έδρα, δεν μπορεί παρά να είναι μια ευάλωτη προσωπικότητα.
Του ΠΑΟΚ η προσωπικότητα ας πούμε, είναι “από άλλο υλικό”. Υστερα από μία σεζόν στην οποία το αβαντάζ να ετοιμάζουν με άνεση τα παιγνίδια το είχαν κατά κανόνα οι αντίπαλοι, πέντε-έξι ημέρες δουλειάς έναντι δύο-τριών, τώρα ο Λουτσέσκου…θα πάρει τη ρεβάνς. Εχει μπροστά, είκοσι μέρες και πέντε ματς μόνο και μόνο για να συντηρείται η ομάδα σε ροή ενόσω το επιτελείο συμμαζεύει, σκόρπια από δω κι από κει, τα κομμάτια που πρέπει να είναι, ει δυνατόν όλα και γυαλισμένα, στη θέση τους όταν έλθει το Σαββατόβραδο του τελικού. Δεν συνεπάγεται, ότι ο ΠΑΟΚ κάνει ή θα κάνει χάρες. Η ΑΕΚ το είδε αυτό, στην Τούμπα. Η μοναδική χάρη του ΠΑΟΚ, είναι στον εαυτό του. Τον Ραζβάν, κανένα διακύβευμα γοήτρου δεν είναι τόσο ισχυρό ώστε να τον βγάλει από τη γραμμή της ουσίας. Η ουσία του ΠΑΟΚ σήμερα, είναι η εξής μία. Το Κύπελλο Ελλάδος.
Μιλώντας για την Τούμπα, την Κυριακή ο Αλμέιδα είδε επί τόπου την “πρώτη ύλη” μιας ομάδας που δεν είναι, και δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος για να είναι, ανορεξική ή νερόβραστη. Μιας ομάδας δηλαδή, που του ταιριάζει. Και της ταιριάζει. Στη θέση του, θα έπαιρνα θάρρος. Μη σας πω ότι μπορεί και ν’ αναρωτιόμουν…γιατί δεν συνεχίζουν με τον Οφρυδόπουλο! Η ΑΕΚ στη Θεσσαλονίκη ήταν, και αποφασιστική και αποφασισμένη. Μπήκαν ξανά καλά, όπως στα Γιάννενα την προηγούμενη φορά. Ανέδειξαν τη μαχητικότητα και την επιθυμία να κυνηγήσουν τα πάντα, πολεμώντας. Ο,τιδήποτε υπήρχε για να κυνηγηθεί. Την κάθε μπάλα, την κάθε φάση, την κάθε μονομαχία, το κάθε κουκούτσι, οσοδήποτε ασήμαντο.
Και αυτή η μαχητικότητα, είδα να διαπερνά όχι τους έντεκα στο τερέν. Αλλά, και τον πάγκο. Ολόκληρη την αποστολή, θα έλεγα. Πέρα από το ότι δεν τους εκτροχίασε η εντός έδρας ήττα από τον Αρη, εννοείται πως προς το παρόν η ΑΕΚ τίποτα δεν έχει κερδίσει και τίποτα δεν έχει χάσει. Οπωσδήποτε, όχι πριν τα δύο head-to-head με τον άμεσο ανταγωνισμό, τον Παναθηναϊκό και τον Αρη. Αλλά μήπως δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο και με Παναθηναϊκό/Αρη, ότι τίποτα δεν έχουν κερδίσει και τίποτα δεν έχουν χάσει, όσο η βαθμολογία είναι τρενάκι; Η βαθμολογία να θυμίσω, είναι 54-53-52. Πόντο-πόντο-πόντο, κι ακόμη μένει να παιχτούν δώδεκα πόντοι. Θα γίνουν στο εξής, κι άλλα λάθη. Τα λάθη επιτρέπονται, και αναμένονται. Απαγορεύονται, οι εξαιρετικές ανοησίες. Σαν την αποβολή του Καμαρά.
Στο πόντο-πόντο-πόντο, και με ακόμη δώδεκα για διεκδίκηση, δεν υπάρχει συζήτηση που να μη χάνει το νόημά της. Ιδίως δεν έχει νόημα, το να κοιτάζει κανείς τα απολύτως ευμετάβλητα, π.χ. ποιος είναι αυτή τη στιγμή ο τρίτος, ο τέταρτος, ο πέμπτος στην κατάταξη. Εάν ένας θέλει να κάνει το κοκόρι στους άλλους δύο, οι αριθμοί ουδόλως το επιβεβαιώνουν.
Πηγή: Sdna.gr
