Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η ενστικτώδης αντίδρασή μου όταν ένας παράγοντας τα βάζει με τους οργανωμένους οπαδούς της δική του ομάδας, είναι θετική. Θεωρώ ότι η σχέση εξάρτησης των περισσότερων διοικήσεων με τους συνδέσμους αποτελεί έναν βασικό ανασταλτικό παράγοντα για την βελτίωση της κατάστασης που βιώνουμε στα ελληνικά γήπεδα. Όσο χαϊδεύεις τους κάφρους για να τους έχεις στο πλευρό σου, τόσο απωθείς όλους τους υπόλοιπους που είναι σαφώς περισσότεροι.
Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν, παρότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει κι ο ίδιος δείξει πολλές φορές στο παρελθόν δείξει την «κάφρικη» πλευρά του, παρότι ακόμα και στην επίμαχη συνέντευξη τύπου μίλησε με οπαδικές εκφράσεις και όχι σαν ένας παράγοντας που θέλει να εξυγιάνει την «πράσινη» εξέδρα, βρίσκεται κατά την γνώμη μου στον σωστό δρόμο.
Ασφαλώς δεν ακυρώνω συνολικά ούτε την Θύρα 13, ούτε όλους τους οργανωμένους οπαδούς στην Ελλάδα. Αυτοί στηρίζουν κατά κανόνα τα τμήματα του συλλόγου στα οποία δεν πηγαίνει κανένας άλλος. Και πέρα από τους επαγγελματίες συνδεσμίτες που συχνά χαρτζηλικώνονται από τις διοικήσεις, εκατοντάδες άλλοι τρέχουν σε κάθε κλειστό και κάθε ανοιχτό, με μοναδικό κίνητρο την αγάπη τους για τον Παναθηναϊκό. Ο Γιαννακόπουλος λοιπόν, ορθά σκεπτόμενος, δεν τα έβαλε μαζί τους. Μίλησε για λίγους που θα τους βρει και θα… τους κάνει διάφορα πράγματα τέλος πάντων.
Το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα άλλωστε, το πρόβλημα είναι οι συμπεριφορές που αναπαράγουν (τα καπνογόνα και τα επεισόδια που κοστίζουν στον ΠΑΟ τιμωρίες και χρήμα, τα «ντου» έξω από τα γήπεδα κ.λπ.). Εφόσον ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος επιθυμεί να κοντραριστεί με αυτές (τις συμπεριφορές δηλαδή) και να τις διώξει από το ΟΑΚΑ – και γενικά από τους αγώνες του Παναθηναϊκού, υποψιάζομαι ότι η πλειονότητα όλων των άλλων οπαδών του «Τριφυλλιού» θα είναι μαζί του. Οι πρώτες αντιδράσεις στα social media, μετά την συνέντευξη της Πέμπτης, επιβεβαιώνουν του λόγου του αληθές.
Το γεγονός ότι ο διοικητικός ηγέτης της ΚΑΕ και του ερασιτέχνη, είναι επί της ουσίας την δεδομένη στιγμή ο μόνος ηγέτης του συλλόγου (αφού στο ποδόσφαιρο η κατάσταση παραμένει για γέλια και για κλάματα) αλλά και η μεγάλη ελπίδα του λαού του Παναθηναϊκού για το μέλλον, τον βοηθά να συσπειρώσει κόσμο στον πλευρό του σε ετούτη την δύσκολη μάχη – και είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζει.
Ωστόσο υπάρχουν και κάμποσα πράγματα που μένει να αποδειχθούν στην πράξη.
Όπως π.χ. τι στάση θα κρατήσει γενικά το –πολυδιαπασμένο- οπαδικό κίνημα του ΠΑΟ; Αν όντως το πρόβλημα έγκειται σε 100 – 200 τύπους, θα μπορέσουν ή θα θελήσουν οι υπόλοιποι να τους απομονώσουν, να πάρουν τα ηνία και να τα βρουν με τον Γιαννακόπουλο; Αν ναι, τότε το πράγμα μπορεί να εξελιχθεί ομαλά.
Αν όχι, τότε η… στατιστική δεν είναι με το μέρος του Γιαννακόπουλου.
Σκεφτείτε απλώς το εξής: ποιος παράγοντας στην Ελλάδα τα έβαλλε ποτέ με τους οργανωμένους και βγήκε τελικά κερδισμένος;
Φοβάμαι ουδείς!
Για εμένα, το μεγαλύτερο ερώτημα παραμένει αυτό που έθεσα και παραπάνω: Ποιες είναι τελικά οι προθέσεις του του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και ποια η αφετηρία αυτής της επιλογής του; Αν τα καπνογόνα σε κλειστό, τα ντου, τα επεισόδια και οι καφρίλες τον ενοχλούν μόνο και μόνο επειδή έχουν οικονομικό κόστος και όχι ως αυθύπαρκτες, απαράδεκτες συμπεριφορές, τότε δεν μπορεί να έχει σωστό αποτέλεσμα. Εκτιμώ όμως ότι δε μπορεί να είναι μόνο οικονομικό. Κι αυτό διαπιστώνεται από τη συνολικά θετική εικόνα που παρουσιάζει το ΟΑΚΑ, ειδικά στα ματς της Ευρωλίγκα.
Αν λοιπόν, τον ενοχλούν επειδή αποφάσισε ότι στον δικό του Παναθηναϊκό δεν επιθυμεί τέτοιες ασχήμιες, τότε, όσο δύσκολη κι αν είναι η μάχη του, θα βρει πολλούς και απρόσμενους συμμάχους. Και ενδεχομένως, κάποιες παραπάνω πιθανότητες για να επικρατήσει.
Πηγή: Sport DNA
