Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η Σούπερ Λιγκ προσχεδιασμένα, θέλει να δίνει “εύκολο” ξεκίνημα στους top-4. Κάποτε, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός έπαιξαν σε πρεμιέρα πρωταθλήματος. Οχι, πια. Και είναι το ξεκίνημα τόσο…εύκολο, που ο ΠΑΟΚ τη γλίτωσε με τον Πανσερραϊκό, η ΑΕΚ την πάτησε με τη Λαμία, ο Παναθηναϊκός την έπαθε με τον Αστέρα και παραλίγο να την ξαναπάθει με τον Λεβαδειακό, ο Ολυμπιακός χρειάστηκε ένα τσουβάλι τύχη για να μη του στραβώσει το ματς με την Καλλιθέα. Ολοι, στην έδρα τους!
Στο μεταξύ, ο κοσμαγάπητος Γιοβάνοβιτς άρχισε τις επισκέψεις στους αγώνες. Πήγε στη Νέα Φιλαδέλφεια, είδε στην ενδεκάδα της ΑΕΚ Ρότα και Πήλιο. Πήγε στο Καραϊσκάκη, είδε στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού Τζολάκη και Ντόι. Στην Τούμπα, θα έβλεπε στην ενδεκάδα του ΠΑΟΚ Μιχαηλίδη και Κωνσταντέλια. Στο Ολυμπιακό Στάδιο, Βαγιαννίδη και Μπακασέτα. Μάλλον…συνεννοημένοι είναι οι top-4, γι’ αυτό το 2/11. Καλύτερα, ας πηγαίνει ο Ιβάν να βλέπει παιδιά όπως ο 20χρονος Αποστολάκης στην Κρήτη. Να χαρεί ταχύτητα στις αποφάσεις, τεχνική για έλεγχο μπάλας με δύο πόδια που μόνον άμα τον βάλουν να εκτελέσει πέναλτι θα καταλάβουμε…ποιο είναι το (πιο) καλό, ένα δεκάρι που παίζει έξω δεξιά, εξίσου “παρών” και στις δύο πλευρές του παιγνιδιού (άμυνα-επίθεση).
Μόνο μία επίσκεψη σε αγώνα υπάρχει, να είναι ακόμη πιο άσκοπη για τον προπονητή της Εθνικής. Ναι, εκείνη που σκεφτόμαστε όλοι. Στον Αρη. Ο οποίος Αρης ωστόσο, έτερον εκάτερον, άνετα κερδίζει την “πρώτη εντύπωση”. Ο αναβαθμισμένος Αρης. Δύο καινούργιοι μπακ, δύο καινούργιοι χαφ, δύο καινούργιοι εξτρέμ. Και βέβαια, οι προϋπάρχοντες πυλώνες. Τερματοφύλακας, δύο σέντερ-μπακ, δεκάρι, σέντερ-φορ. Αμα βλέπεις τον πάγκο δε, πραγματικά συνειδητοποιείς τις δυνατότητες. Στις Σέρρες, η νοοτροπία προσέγγισης ήταν εκείνη που αρμόζει σε big club. Τα ξεφωνητά κατά του Μάντζιου μετά τον τελικό στον Βόλο τον Μάιο, υπό το φως σήμερα μοιάζουν αστειότητες.
Γιατί λοιπόν, εδώ είναι δύσκολα; Διότι δεν υπάρχει ομάδα που θα βρει μπροστά της το δικαίωμα, και δεν θα ξέρει να το εκμεταλλευτεί. Καμία! Η Καλλιθέα στον Πειραιά, δεν βρήκε κανένα δικαίωμα στο πρώτο ημίχρονο. Η ένταση του Ολυμπιακού “έκρυψε” τον αόρατο Ελ Κααμπί. Στο δεύτερο, αμέσως με το που έδειξε ο Ολυμπιακός τη διάθεση να βάλει το ματς για ύπνο νωρίς, δεν είναι ότι έγινε ένα-ένα. Είναι ότι το ένα-ένα “ερχόταν” ήδη…ώρα προτού γίνει. Επίσης, πλέον σπανίζει να δεις ομάδα με αληθινή φοβία για την έδρα. Και σίγουρα, το να είσαι μικρή ομάδα δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να διαθέτεις στελέχη που θα οργανώσουν τον εύστοχο σχεδιασμό.
Ο σχεδιασμός της Καλλιθέας για την επιστροφή στην Α’ Εθνική είναι, το λιγότερο, αξιοπρόσεκτος. Επί ενενήντα λεπτά, είτε με δικαιώματα είτε άνευ δικαιωμάτων, ο θεατής παρακολουθούσε ένα σταθερό σύνολο με δομή η οποία δεν χάλασε ποτέ, με ρόλους, με σωστές αποστάσεις, με πεποίθηση στο πλάνο. Μια σπονδυλική στήλη με καλό τερματοφύλακα, με πολύ καλό κεντρικό οπισθοφύλακα, με ένα δίμετρο εννιάρι που σε μεγάλο βαθμό καθορίζει τον τρόπο παιγνιδιού. Η παλαιά, καλή μέθοδος. Μη κάνεις λάθος στο “1”, στο “4” και στο “9”. Ολα τα άλλα, βρίσκονται.
Η Καλλιθέα να συνυπολογίσουμε, μέσα στην όλη παράνοια για τις διαιτησίες, υπήρξε το θύμα της μοναδικής όντως παρανοϊκής “στιγμής” της διαιτησίας, το πέναλτι-μπάζερ που της έφαγαν στη Λιβαδειά, σε αυτές τις δύο αγωνιστικές. Αλλ’ εδώ, το ξέρετε, δεν στεκόμαστε σε φάσεις. Πιο πολύ ενδιέφερε ας πούμε, να δούμε αν ξύπνησε τους διαιτητές ο τόσος σαματάς για τον κύριο Σιδηρόπουλο και την αβλεψία με τον παίκτη του Αστέρα στο τείχος του Παναθηναϊκού. Από δύο περιστατικά, ένα στο Ηράκλειο και ένα στην ΑγιαΣοφιά, μπορεί να υπήρξαν και άλλα, κατάλαβα…τη γενική εγρήγορση σε αυτό.
Επειτα, ενδιαφέρον έχει να βλέπουμε εάν ό,τι αλλάζει στη διεθνή σκηνή, αλλάζει και εδώ. Για παράδειγμα, το EURO 2024 ήταν ένα εποικοδομητικό φροντιστήριο στους νέους κανόνες συμπεριφοράς ποδοσφαιριστών προς διαιτητές. Μόνον ο αρχηγός δικαιούται να επικοινωνεί, τα “καροτσάκια” τελείωσαν. Τηρείται; Μπορώ να ονομάσω, τουλάχιστον τρεις επαγγελματίες που βιοπορίζονται στο ποδόσφαιρο και πρόσεξα ότι συμπεριφέρθηκαν αυτό το Σαββατοκύριακο…σαν να μη είδαν EURO 2024, σαν να μη άκουσαν κάτι, σαν να μη ενημερώθηκαν. Τρεις ανεπαρκείς επαγγελματίες.
Ο Μπρεσάν του ΟΦΗ, ο Μάνου Γαρθία του Αρη, ο Τσάβες του Παναιτωλικού. Οχι ακριβώς, μικρά παιδιά. Και δεν συμμετείχαν καν, στις φάσεις για τις οποίες προσέγγισαν (ενώ δεν έφεραν περιβραχιόνιο) τον διαιτητή να διαμαρτυρηθούν. Να πεις ότι τους έβαλε ο αντίπαλος τρικλοποδιά και ο διαιτητής δεν το είδε οπότε αυθόρμητα σηκώθηκαν από το χορτάρι και φώναξαν, πάει κι έρχεται. Αυτοί διάνυσαν “εν ψυχρώ” μισό γήπεδο, για να πλησιάσουν τον διαιτητή και να κάνουν…τους δικηγόρους ζητώντας κάρτα σε αντίπαλο. Εννοείται, και καλώς, πήραν την κάρτα οι ίδιοι. Αλλωστε γι’ αυτό, δεν χρειάζεται να έχεις δει EURO 2024. Να ζητάς κάρτα σε αντίπαλο, απαγορεύεται εδώ και χρόνια!
Κλείνω, με κάτι άλλο που το άλλαξαν έξω και ωφέλιμο θα ήταν να το αλλάξουμε, ει δυνατόν, και εμείς. Οι Αγγλοι στην Πρέμιερ Λιγκ, κατάργησαν τις “πάσες” των ball-boys στους παίκτες. Γιατί; Θεώρησαν αθέμιτο αβαντάζ ότι τα ball-boys, παιδιά των ομάδων της ακαδημίας του γηπεδούχου κλαμπ, είναι δασκαλεμένα να δίνουν τη μπάλα…ανάλογα με το τι συμφέρει, εκείνη τη στιγμή, τη γηπεδούχο ομάδα. Είχαν καταγραφεί περιστατικά, φιλοξενούμενος ποδοσφαιριστής να αρπάζεται με ball-boy και να έχει πειθαρχική κύρωση γι’ αυτό. Η ΑΕΚ έτσι, με ένα σπιντάτο δικό της ball-boy, έβγαλε καθαρή ευκαιρία εναντίον της Λαμίας στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου.
Πώς το έκαναν, στην Αγγλία; Πλέον, περιμετρικά του τερέν υπάρχουν ευδιάκριτοι κώνοι επάνω στους οποίους τοποθετούνται μπάλες. Οποιος εκτελεί πλάγια επαναφορά, πηγαίνει και παίρνει τη μπάλα από τον κώνο, δεν περιμένει ball-boy να του τη δώσει…γρήγορα ή αργά. Η δουλειά των ball-boys είναι μόνο να μεριμνούν, πάντοτε επάνω στους κώνους να υπάρχουν διαθέσιμες μπάλες. Ετσι αποτρέπεται και το αστείο φαινόμενο, κάποιες φορές να μπαίνουν δύο μπάλες στον αγωνιστικό χώρο από τον υπερβάλλοντα ζήλο των ball-boys να τη δώσουν, το καθένα τη δική του, γρήγορα.
Πηγή: Sdna
