Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η λέξη που ταιριάζει για να γίνει πρόλογος ή και επίλογος στο σχόλιο για τον αποψινό Παναθηναϊκό είναι: «Επιτέλους». Επιτέλους, θυμήθηκε τη συνταγή της επιτυχίας.
Επιτέλους, έδειξε εγωισμό και θέληση. Επιτέλους, πέτυχε νίκη εκτός έδρας (πρώτη μετά την πρεμιέρα) και ξόρκισε τον «Παναθηναϊκό εξωτερικού». Επιτέλους, υπενθύμισε το ειδικό βάρος του και ζέστανε ξανά το κοινό του.
Λίγο ακόμη και θα παρασύρονταν οι καλομαθημένοι οπαδοί του σε μεμψιμοιρία, δανεική από το ποδόσφαιρο αλλά παράταιρη στην ομάδα μπάσκετ του συλλόγου.
Αποφεύγω συστηματικά να διαβάζω τα σχόλια που δημοσιεύονται στα social media, ιδίως στη διάρκεια ενός αγώνα, αλλά είμαι βέβαιος ότι η γκρίνια θα είχε ξεχειλίσει από το καπάκι όσο ο Παναθηναϊκός παρέπαιε στο Μιλάνο.
Όπως επισήμανε μετά τον θρίαμβο, διότι περί θριάμβου πρόκειται, ο Γιώργος Βόβορας, εκείνο που άλλαξε απόψε ήταν η νοοτροπία της ομάδας: «Κατέβηκε στο γήπεδο για να παλέψει όχι ένα ημίχρονο, όχι ένα δεκάλεπτο, αλλά από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα».
Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, ούτε εγώ το περίμενα. Στα μισά του αγώνα, σκεφτόμουν ότι πλησιάζει πια η ώρα που οι ομάδες μας θα περιορίζονται σε ρόλο κομπάρσου στις ευρωπαϊκές γιορτές.
Ίσως να με είχε επηρεάσει η εικόνα του Ολυμπιακού στη Μόσχα ή, το πιθανότερο, η αντίστοιχη του Παναθηναϊκού (απέναντι σε αντιπάλους πολύ πιο αδύναμους, στη Βαλένθια, στη Βιτόρια, στη Βιλερμπάν.
Απόψε οι «πράσινοι» ξεφορτώθηκαν όλα αυτά τα βαριά «Β», αρνήθηκαν το «Η» (ήττα) και σημείωσαν μόλις το 4ο φετινό W δίπλα στο όνομά τους. Αυτή ήταν η πρώτη πραγματική υπέρβαση της σεζόν και ήρθε τη στιγμή του μη παρέκει. Στην ανάπαυλα του παιχνιδιού, οι καμπάνες χτυπούσαν δυσοίωνα για κάποιους, πίσω στην Αθήνα.
Ο πρώτος άνθρωπος που δικαιούται τα εύσημα για τη νίκη είναι ο Γιώργος Βόβορας, ο οποίος (ίσως επειδή είδε και απόειδε) απέσυρε στον πάγκο και τους δύο σκόρερ του τ στιγμή που η επίθεση έβρισκε ρυθμό και έστειλε στο παρκέ μία πεντάδα αμυντικών καμικάζι. Ο Μποχωρίδης και ο Σαντ-Ρόος, αλλά και ο Ουάιτ, έκαναν τη ζωή του Παπαπέτρου πολύ πιο εύκολη και του επέτρεψαν να μείνει στο παρκέ χωρίς να αντικατασταθεί καθόλου στο δεύτερο μέρος. Το ροκάνισμα της διαφοράς έγινε όχι με κάποιο ξέσπασμα, αλλά σταδιακά: 44-35, 53-48 και τελικά 64-64 (από 60-50), με απανωτά καλάθια του Μήτογλου. Στη θέση «5» δεν υπήρχε πρόβλημα προσώπων, αφού αμφότερα τα Ελληνόπουλα έκαναν καλή δουλειά. Η Αρμάνι έφτασε ξανά στο +5, αλλά η αντεπίθεση από το -15 είχε ποτίσει τον Παναθηναϊκό με αυτοπεποίθηση, ενώ η επιστροφή του ξεκούραστου Νέντοβιτς έγινε πυρηνικό όπλο. Ο Σέρβος πατούσε γερά, σημάδευε γνώριμα καλάθια και δεν ένιωθε την παραμικρή ενόχλση το μαρκάρισμα των καταπονημένων αντιπάλων του. Η «τορπίλη» του στο 75-70 κράτησε τον Παναθηναϊκό όρθιο και έγινε λίπασμα για το προσπέρασμα (με τρίποντο του Παπαπέτρου αμέσως μετά), αλλά το μυστικό ήταν το καθαρό μυαλό του, προϊόν ασφαλώς των γεμάτων πνευμόνων. Ο Νέντοβιτς είχε την ηρεμία για να μετρήσει τα δευτερόλεπτα και να κερδίσει φάουλ σε μία φάση που φαινόταν χαμένη και, ακόμα καλύτερα, να δώσει «πάρε-κάρφωσε» ασίστ στον Γιώργου Παπαγιάννη στο κρισιμότερο σημείο του παιχνιδιού (στο 77-76). Ποιος είπε ότι το hero ball είναι η μοναδική αποτελεσματική συνταγή για τα τελευταία δευτερόλεπτα ενός παιχνιδιού;
Μάλιστα ο Παπαγιάννης έβγαλε και άμυνα-κλειδί αμέσως μετά, αντιμέτωπος με τον γοργοπόδαρο Ντιλέινι. Οι εργατοώρες του μέσα στο καλοκαίρι της πανδημίας φέρνουν καρπούς και φυσικά επιτρέπουν στον προποντή του να τον εμπιστευτεί στα τελευταία δευτερόλεπτα ενός αγώνα που κρίνεται στο τεντωμένο σχοινί.
Όταν χρειάστηκε μία τελευταία αμυντική νίκη, φρόντισε να την προσφέρει ο Σαντ-Ρόος απέναντι στον Σιλντς, ο οποίος προσπάθησε να στριμώξει τα πόδια του στα παπούτσια του τραυματισμένου «Τσάτσο». Ο ίδιος Παναθηναϊκός που στην ανάπαυλα είχε στατιστική γεμάτη μουτζούρες διόρθωσε εν τέλει όλες τις ανορθογραφίες. Το 7/7 του πρώτου μέρους στην αναλογία ασίστ/λαθών έγινε 11/3 στο β’ ημίχρονο. Το παθητικό του κατακρημνίστηκε από τους 42 πόντους στους 35, το ενεργητικό εκτοξεύτηκε από τους 30 στους 50. Ο συντελεστής των ριμπάουντ από μηδενικός ανέβηκε στο +6, το ποσοστό ευστοχίας από το 40% στο 66% (δίποντα και τρίποντα μαζί), οι βολές και τα τρίποντα τριπλασιάστηκαν, η αισιοδοξία επέστρεψε. Ουσιαστικά, αυτό ήταν το ημίχρονο που έσωσε τον φετινό Παναθηναϊκό και του έδωσε εφαλτήριο για μία καινούρια αρχή. Μπορεί να μην υπάρχει περίσσευμα ταλέντου ή πείρας, αλλά το διπλό στο Μιλάνο και η παρ’ ολίγον νίκη στη Βαρκελώνη δείχνουν ότι κάπου μέσα στο βούτυρο κρύβεται μέταλλο. Όλο και κάποιος ανυποψίαστος θα το δαγκώσει και θα σπάσει τα δόντια του.
Πηγή: Gazzetta
