Επιλογή Σελίδας

Του Βασίλη Σκουντή

Δεν ξέρω, αλλά με τρώει η περιέργεια να μάθω τι κουβέντιαζαν με τις ώρες (όπως έγραψε ο ίδιος στο Twitter) ο Ρικ Πετίνο, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο εις εκ των Νίκων Παππάδων του Παναθηναϊκού προχθές το βράδυ εκεί όπου πήγαν για να φάνε…

Δεν ρώτησα, όχι επειδή τάχα η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, αλλά διότι απλούστατα δεν πρόλαβα και ομολογώ την ήττα μου!

Εικάζω ότι θα μίλησαν όχι μονάχα περί του μπάσκετ, αλλά και επί παντός του επιστητού, μηδέ του κυνηγιού που είναι το χόμπι, η μεγάλη αγάπη και η σπεσιαλιτέ του θρύλου, τον καρπό του οποίου ο Πετίνο έχει δηλώσει από την πρώτη στιγμή ότι λιγουρεύεται!

Αμ’ το άλλο; Εκτός από δεινός εκτελεστής ο Αλβέρτης έδινε κιόλας στα σουτ και εκείνη την καμπύλη, που ο νυν προπονητής της ομάδας λαχταρά να δει από τους παίκτες του!

Θα μίλησαν προφανώς και για τον αποψινό καθοριστικό αγώνα με την Εφές για τον οποίο μάλιστα ο Πετίνο έγραψε (στο Twitter κάτω από τη φωτογραφία του με τον Αλβέρτη και τον Παππά) ότι «είμαι ενθουσιασμένος και δεν μπορώ να περιμένω»!

Θα το προσέξατε ασφαλώς ότι τέσσερις φορές μέχρι τώρα στο κείμενο μου άλλαξα την εκφορά του ονόματος του Fabulous Rick κι από Πιτίνο τον βάφτισα Πετίνο, αλλά όπως έλεγε σε τέτοιες περιπτώσεις και ο Μανώλης Μαυρομμάτης, έτσι μας τον είπανε, έτσι σας τον λέμε!

Ετσι, λοιπόν, μου τον είπαν κι εμένα ο Μιχάλης Κυρίτσης και ο Τάκης Κορωναίος, έτσι αποφάσισα να τον λέω και να τον γράφω!

«Πετίνο προφέρεται στα αγγλικά, όχι Πιτίνο» επέμεναν και οι δυο τους που είναι κιόλας Αμερικανοθρεμμένοι, αλλά διάβολε, μετά από τόσα χρόνια μου φαίνεται κάπως αδόκιμο και σόλοικο να του αλλάξω το όνομα. Ας πούμε λοιπόν ότι έχουμε υιοθετήσει την ιταλική εκδοχή και πάμ’ παρακάτω…

Παρακάτω είναι η ιστορία πίσω από έναν θρύλο και δεν εννοώ τον θρύλο Πιτίνο, ούτε τον θρύλο Αλβέρτη, αλλά τον θρύλο που θα σουλατσάρει στην ανάπαυλα του αποψινού αγώνα στο παρκέ του ΟΑΚΑ: τον θρύλο που θα βραβευτεί από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο ο οποίος φαντάζομαι ότι είναι ενήμερος για την (παραπάνω από τη συνηθισμένη προς τους παίκτες) αγάπη που του έτρεφε ο αείμνηστος πατέρας του και αρχηγέτης της πράσινης δυναστείας…

Το εννοώ αυτό και μάλιστα θυμάμαι –σαν να το ακούω τώρα-αυτό που μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ο Παύλος Γιαννακόπουλος: «Δεν θα ησυχάσω εάν δεν ξαναφέρω πίσω τον Κορωναίο». Το ‘πε και το ‘κανε το καλοκαίρι του ’89 όταν τον κουβάλησε πίσω μετά από τέσσερα χρόνια στον ΠΑΟΚ (1985-86) και στον Πανιώνιο (1986-89) για να κλείσει τη μεγάλη, ένδοξη και λαμπρή καριέρα του με την πράσινη φανέλα, το τριφύλλι στο στήθος και το Νο 9 στην πλάτη…

Παρεμπιπτόντως το καλοκαίρι του ’86 που ο Κορωναίος έφυγε από τον ΠΑΟΚ, χωρίς να καταφέρει να παίξει μαζί με τον (απόντα στο North Carolina State) Παναγιώτη Φασούλα, οι Νεοσμυρνιώτες έκαναν έρανο για να τον πάρουν και μάλιστα μέσα στην τσάντα με τα λεφτά ο Νίκος Βεζυρτζής είχε βρει ακόμη και κέρματα!

Ο Κορωναίος δεν ήταν καλός ή σπουδαίος παίκτης. Ήταν παικτάρα ολκής! Δεν ήταν ο Γκάλης προ του Γκάλη, όπως διάβασα κάπου, κάποτε. Ήταν ο Κορωναίος, τελεία και παύλα!

Ήταν επίσης ο γόης της εποχής, εξ ου και το παρατσούκλι «Dorian Gray» που του κόλλησα, επιχειρώντας κάποτε να σκιαγραφήσω το α λα Οσκαρ Ουάιλντ, πορτρέτο του αειθαλούς Τάκη!

Για να υποκύψω κιόλας στον πειρασμό των συνθημάτων της εποχής, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στα 80s γράφω εν τάχει και στα πρόχειρα τα πιο δημοφιλή που ακούγονταν εκείνη την εποχή…

Το «Κόντο, Κόντο το φουρό σου» που φώναζαν οι Ολυμπιακοί στον Αποστόλη, ο οποίος άνοιξε τον χορό των βραβεύσεων της πράσινης ΚΑΕ στον αγώνα με την Μπάγερν Μονάχου…

Το «Στιβ Στιβ τα μπούτια σου» των Παναθηναϊκών για τον Γιατζόγλου…

Το «καλώς τον Κορωναίο, τον Αγγελο το νέο» των Ολυμπιακών για τον Τάκη…

Το «κλάψε κλάψε» προς τον Παναγιώτη Γιαννάκη και μερικά χρόνια αργότερα το «Γεια σου Καμπούρη με την ωραία τη μούρη» και το «είναι ΄παρθένα του Ελληνιάδη η χτένα»!

Πόθεν προέκυψε ο χαρακτηρισμός «Άγγελος» για τον Κορωναίο; Από την ομώνυμη δραματική και ρηξικέλευθη για τα συντηρητικά δεδομένα της εποχής, ταινία που βγήκε στις αίθουσες το 1982, με πρωταγωνιστή τον Μιχάλη Μανιάτη…

Ο Κορωναίος και ο Πιτίνο θα γνωρισθούν και θα συστηθούν απόψε σε μια συνάντηση που άργησε κατά 48 ολόκληρα χρόνια!

Οι δυο τους είναι συνομήλικοι και ανήκουν στην κολεγιακή τάξη του ’71: ο μεν Ρικ γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου του 1952, ο δε Τάκης στις 8 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς, αλλά απείχαν παρασάγγας ως παίκτες…

Ποιος ήταν καλύτερος; Ο Τάκαρος φυσικά, το λένε και τα κιτάπια του NCAA!

Δυστυχώς για τη σημειολογία της αποψινής υπόθεσης, οι δυο τους δεν βρέθηκαν ποτέ ενώπιος ενωπίω στα γήπεδα των ΗΠΑ, όπου οι βίοι και οι δρόμοι τους ήταν παράλληλοι, χωρίς ωστόσο να διασταυρωθούν ποτέ…

Ο Νεοϋορκέζος Πιτίνο έπαιξε από το 1971 έως το 1974 στην ομάδα του πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης με μέσο όρο 4.7 πόντους, 1.6 ριμπάουντ και 1.5 ασίστ…

Ο εξ Αθηνών ορμώμενος Κορωναίος αγωνίσθηκε επίσης από το 1971 έως τοι 1974 στην ομάδα του Μισισίπι Στέιτ με μέσο όρο 7.8 πόντους, 1.6 ριμπάουντ και 2.5 ασίστ. ..

Ατυχώς τα δυο πανεπιστήμια ανήκουν σε διαφορετικές περιφέρειες του NCAA, ωστόσο ο Κορωναίος έβρισκε κάθε χρόνο απέναντι του την ομάδα του Κεντάκι στην οποία αργότερα επέπρωτο να μεγαλουργήσει ο νυν προπονητής του Παναθηναϊκού.

Ήταν τότε που οι Αμερικανοί πίστευαν ότι ο Κορωναίος θα ήταν ο διάδοχος του Πιτ Μάραβιτς και του Τζόνι Νιούμαν: ο συχωρεμένος ο Pistol Pete από το Λουϊζιάνα Στέιτ είχε βγει πρώτος σκόρερ του κολεγιακού πρωταθλήματος επί τρεις συναπτές σεζόν (1967-70) με μέσο όρο πόντων 43.8, 44.2 και 44.5 αντιστοίχως, ενώ ο μετέπειτα προπονητής του ΠΑΟΚ και του Παγκρατίου τον ακολούθησε την περίοδο 1970-71 με 40.1!

Τι δουλειά είχε ο Κορωναίος σε αυτή την κουβέντα και στην ίδια πρόταση με τον Μάραβιτς και τον Νιούμαν; Είχε διότι ο άνθρωπος που τον σύστησε στο Μισισίπι Στέιτ, ώστε να λάβει υποτροφία (και να βαδίσει στα χνάρια του Γιώργου Τρόντζου στο Γκονζάγκα) διέδωσε ότι ο Τάκης έβαζε στην καθισιά του εβδομήντα πόντους!

Ουδέν αληθέστερον τούτου!

Οντως ο διευθυντής αθλητισμού του Κολεγίου Αθηνών στο Ψυχικό, ονόματι Νικ Λασκαρίδης θαμπώθηκε από τον (ηλικίας 17 ετών) Κορωναίο το 1969 όταν τον είδε σε ένα ματς του σχολικού πρωταθλήματος με το 3ο Γυμνάσιο Αθηνών να βάζει τους 72 από τους 78 πόντους της ομάδας του.

Ήταν στην κυριολεξία μια ομάδα μόνος του, καθότι εκείνο το ματς έληξε με σκορ 78-68!

Εκτός από πολύ καλός παίκτης της εφηβικής ομάδας του Παναθηναϊκού, ο Κορωναίος ήταν και αριστούχος μαθητής, μάλιστα είχε βάλει σκοπό της ζωή του να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο και δη στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων.
Η διοίκηση του Παναθηναϊκού του υποσχέθηκε να τον βοηθήσει να περάσει σε μια πιο εύκολη σχολή, αλλά ο Τάκης (ο οποίος στα 18 του ήταν η αλλαγή του συχωρεμένου του Κώστα Πολίτη) στύλωσε τα ποδάρια και χάρη στο κομπόδεμα της μάνας του και στη βοήθεια της αδερφής του που κατοικούσε μόνιμα στο Τέξας έφυγε για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του…

Έφυγε, αλλά βεβαίως δεν έριξε μαύρη πέτρα πίσω του, τουναντίον επέστρεφε κάθε χρόνο για να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο σκόραρε 7.465 πόντους και αξιώθηκε να κατακτήσει έντεκα Πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα και να παίξει σε δυο ημιτελικούς και σε έναν γύρο των 6 στην Ευρώπη. Συν τοις άλλοις ο Τάκης φόρεσε 150 φορές τη φανέλα της Εθνικής και πέτυχε 1832 πόντους, με σημαντικότερη διάκριση το χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1979, ενώ «κόπηκε» σε ηλικία μόλις 29 ετών!

Στο Μισισίπι Στέιτ ο Κορωναίος έγραψε και … κοινωνική ιστορία: έγινε ο πρώτος λευκός παίκτης στα χρονικά του κολεγίου που είχε μαύρο συγκάτοικο και μάλιστα αυτός ήταν ο Τζέρι Τζένκινς, ο οποίος αργότερα ενίσχυσε τόσο τον Παναθηναϊκό, όσο και τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης!

Ο Κορωναίος δεν συνάντησε τον Πιτίνο στο ΝCAA, αλλά παραδέχεται ότι «ως προπονητής επηρεάσθηκα πολύ από τη φιλοσοφία του και το επαναστατικό αμυντικό δόγμα του».

Ο Dorian Gray θα τιμηθεί απόψε σε ένα ματς που για τον Παναθηναϊκό είναι όχι χωρίς αύριο, αλλά χωρίς ούτε καν… σήμερα, ίσως και χωρίς… χθες! Χθες ο Πιτίνο, αναφερόμενος στο δύσκολο κυνήγι της πρόκρισης, είπε ότι «οι πιθανότητες βασίζονται στη στατιστική» και παρεμπιπτόντως η στατιστική συμμαχεί με τους Πράσινους σε τέτοια ματς ζωής και θανάτου με την Αναντολού Εφές…

Ο αποψινός αγώνας είναι déjà vu από τέσσερις ανάλογες περιστάσεις στο παρελθόν, μόνο που όλες τις προηγούμενες φορές το διακύβευμα υπήρξε πολύ κρισιμότερο και παίχθηκε σε πολύ πιο προχωρημένο στάδιο της διοργάνωσης.

Είναι άλλο πράγμα ένα ματς της κανονικής περιόδου, στο οποίο βεβαίως η ήττα απαγορεύεται δια ροπάλου και άλλο πράγμα οι ημιτελικοί στα Φάιναλ Φορ του 2000 στη Θεσσαλονίκη και του 2001 στο Παρίσι, ο τρίτος αγώνας των πλέι οφς του 2005 στο ΟΑΚΑ και το ματς στο Top 16 του 2006 στην Κωνσταντινούπολη.

Και τις τέσσερις φορές ο Παναθηναϊκός έριξε στο κανναβάτσο τους Τούρκους και προχώρησε, αλλά, ως γνωστόν, το παρελθόν δεν εγγυάται κιόλας το παρόν. Επίσης, όπως είπε ο Πιτίνο, «οι πιθανότητες βασίζονται στη στατιστική, ενώ η ικανότητα βασίζεται στην απόδοση στο γήπεδο»…

Σε κάθε περίπτωση, όπως λένε και οι Αμερικανοί σε τέτοιες περιπτώσεις, η αποτυχία δεν είναι επιλογή!

Πηγή: Gazzetta