Του Βασίλη ΣαμπράκουΔεν χρειάζεται να αναζητήσεις εσωτερική πληροφόρηση, δηλαδή δεν έχεις ανάγκη από περισσότερα δεδομένα που οδηγούν σε ισχυρότερη κατανόηση της υπόθεσης του Λιβάι Γκαρσία για να σχολιάσεις το αυτονόητο – ότι η ΑΕΚ “έκανε καλά” που τον παραχώρησε στη Σπαρτάκ Μόσχας. Ένας ποδοσφαιριστής που έβλεπε τις προτάσεις να περνούν και να απορρίπτονται κατά την διάρκεια της τελευταίας 2ετίας, τούτη τη φορά ζήτησε να παραχωρηθεί. Και η ΑΕΚ, που είχε κάνει πολλές φορές δεύτερες σκέψεις σχετικά με την ορθότητα της επιλογής της να μην τον παραχωρήσει τα δύο τελευταία καλοκαίρια, πλέον “δεν μπορούσε” να αρνηθεί. Ή μήπως μπορούσε;
Θεωρητικά συζητάμε για αποφάσεις που πρέπει να τεκμηριώνονται. Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε οι ποδοσφαιρικές εταιρείες βρίσκουν νόημα να επενδύουν σημαντικά ποσά στην διεύθυνση προσλήψεων – δηλαδή για να επανδρώνουν ένα ολόκληρο τμήμα από στελέχη και συνεργάτες που μελετούν και αναλύουν τις καταστάσεις προκειμένου να παρουσιάζουν πληροφορίες που βοηθούν προς την λήψη μιας τεκμηριωμένης απόφασης. Στη δεδομένη στιγμή η ΑΕΚ μοιάζει να ζύγισε αφενός την ισχυρή επιθυμία του Γκαρσία, ο οποίος έφτασε το περασμένο Σάββατο να δηλώσει απρόθυμος να ταξιδέψει στην Θεσσαλονίκη για το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, ένας ποδοσφαιριστής με υποδειγματική συμπεριφορά στην διάρκεια των 4,5 ετών που φορούσε τη φανέλα της. Και αφετέρου ζύγισε το ύψος της προσφοράς.
Θεωρητικά στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς έβαλε όσα ρισκάρει να χάσει. Μια ομάδα που τρέχει τη σεζόν σκοράροντας λιγότερα γκολ (1.62) από αυτά που αναλογούν στην ποιότητα των ευκαιριών που δημιουργεί (xGoals: 1.85), μια ομάδα που προβληματιζόταν ήδη μπροστά στο γεγονός ότι δεν έπαιρνε πολλά γκολ από τον κεντρικό επιθετικό της, μένει σήμερα με έναν “καθαρό” σέντερ φορ. Με τον Φρανζί Πιερό, που τρέχει τη σεζόν με 0.6 γκολ και 0.55 xGoals ανά ματς, ο οποίος είναι κεντρικός επιθετικός με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον Λιβάι Γκαρσία. Με την αποχώρηση του Γκαρσία η ΑΕΚ χάνει την επιλογή να σημαδεύει στην πλάτη της αντίπαλης αμυντικής γραμμής κατά την επιθετική ανάπτυξη, ή τουλάχιστον βλέπει να μειώνεται αισθητά η ποιότητά της σε αυτό το μοτίβο επιθετικής ανάπτυξης. Χάνει κάθετο παιχνίδι. Είχε έναν επιθετικό με παρόμοια χαρακτηριστικά, αλλά αυτός παίζει σήμερα ως δανεικός στον Λεβαδειακό. Προφανώς αν είχε παραπάνω χρόνο η ΑΕΚ θα είχε ενεργήσει και θα είχε επιχειρήσει να επαναφέρει στο ρόστερ της τον Ζίνι. Σε αυτό ακριβώς το σημείο κρύβεται η ερώτηση σχετικά με το αν θα μπορούσε να κάνει η ΑΕΚ κάτι άλλο από αυτό που “υποχρεώνεται” να κάνει σήμερα.
Δεδομένου ότι σε κάθε μεταγραφική περίοδο εμφανίζονταν προτάσεις για τον Λιβάι Γκαρσία, αλλά και με δεδομένο επίσης ότι ο 27χρονος επιθετικός έφτασε στην “δεν θα πάω στη Θεσσαλονίκη” στάση, η ΑΕΚ έπρεπε να είναι προετοιμασμένη σχετικά με το πώς θα διαχειριστεί μια υπόθεση πώλησής του. Υποθέτουμε δηλαδή ότι το αρμόδιο τμήμα είχε αντιληφθεί ότι ο Λιβάι λειτουργούσε πλέον με την “αν έρθει καλή πρόταση, έφυγα” νοοτροπία. Τα δεδομένα οδηγούν στην υπόθεση ότι το ενδεχόμενο πώλησης είχε αξιολογηθεί και η επιλογή του προπονητή και του τεχνικού διευθυντή ήταν να μην ζητήσουν έναν τρίτο σέντερ φορ.
Με την πώληση του Γκαρσία η ΠΑΕ ΑΕΚ βάζει πολλά εκατομμύρια ευρώ στο ταμείο αλλά παίρνει μαζί και το ρίσκο να της κοστίσει αυτή η απουσία στην προσπάθεια για την επίτευξη αθλητικών στόχων που είναι συνδεδεμένοι με – ευρωπαϊκά – έσοδα ή τουλάχιστον την προοπτική εσόδων. Η ιστορία του τερματισμού της σε πρωτάθλημα και κύπελλο θα βγάλει “σωστή” ή “λανθασμένη” την πρακτική που ακολούθησε στην υπόθεση του Γκαρσία. Και θα μας δείξει αν ήταν ή όχι προετοιμασμένη για να ζήσει καλά χωρίς τον Λιβάι.
Πηγή: Gazzetta
