Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Μιλώντας για την πολυτέλεια όσων κλαμπ διαθέτουν τους παίκτες (με την έφεση, με την ικανότητα, με την επιθυμία, με την προσωπικότητα) να «πηγαίνουν» στην ατομική ενέργεια, στο ένας-εναντίον-ενός, αμέσως-αμέσως το τετράωρο του Γιουρόπα Λιγκ την Πέμπτη μας έδωσε τον Πέντρο Ενρίκε. Ηταν, ο Βραζιλιάνος του ΠΑΟΚ, ακριβώς αυτό. «Θέλει να τα κάνει όλα μόνος του» που λένε, συνήθως δύσθυμοι απέναντι στο σόλο, οι σχολιαστές στη ραδιοτηλεόραση. Ενώ το σωστό είναι, «έχει την καρδιά και την κλάση» να τα κάνει όλα μόνος του…
Ο Πέντρο Ενρίκε μπήκε, ένας ποδοσφαιριστής με σκοπό, ζήτησε τη μπάλα, την πήρε, δεν την έδωσε δίπλα, στα τρία μέτρα, κατευθείαν είπε «έρχομαι να σε σκοτώσω», όρμησε και τρύπησε τον αντίπαλο, το έφτασε ως το τέρμα, ανέστρεψε τη δυσάρεστη ροή, άλλαξε το αποτέλεσμα, κάλμαρε τις γκρίζες εντυπώσεις και τα άλλο τόσο γκρίζα συμπεράσματα, έβγαλε εκείνη τη στιγμή την ομάδα απ’ τη φυλακή. Αξία, ανεκτίμητη. Ξέρετε καμιά ατομική ενέργεια…πιο ομαδική (σε πολυτιμότητα) απ’ αυτήν;
Κοστίζουν (τέτοιας κατηγορίας παίκτες), ωστόσο. Σωστά; Λάθος. Να «το έχεις», να γουστάρεις την ευθύνη και το ρίσκο, ν’ αψηφάς τι θα πουν οι θεατές κι οι δημοσιογράφοι άμα το επιχειρήσεις και δεν πιάσει, «θέλει να τα κάνει όλα μόνος του», «δεν τη δίνει ούτε απ’ το αριστερό στο δεξί» κ.λπ., όλο αυτό δεν συνδέεται πάντοτε με τα χρήματα. Απεναντίας, πάντοτε συνδέεται με την ψυχή. Το ίδιο τετράωρο Γιουρόπα Λιγκ της Πέμπτης μας έδωσε, λίγο αργότερα, και τον Λουντ. Άλλος ένας που είχε τα κότσια να πάει, και πήγε. Απλώς, πέτυχε (αντί γκολ) δοκάρι!
Πόσο κάνει, τέλος πάντων, ο Λουντ; Κάνει όσα (ψίχουλα) στοίχισε το ψαγμένο σκάουτιγκ. Και όσο (περιθώριο) δόθηκε, σε χρόνο, για να γινωθεί σιγά-σιγά ως οντότητα. Κρίσιμα, και το ένα κι ακόμη περισσότερο το άλλο. Ιδίως στην παρανοϊκή εποχή κατά την οποία, κοιτάξτε τι γίνεται γύρω-γύρω, με ενάμισι θερινό φιλικό «αξιολογούνται» παίκτες, επαναχαράσσονται διαδρομές, κλονίζονται καριέρες. Πόσο κάνει, ένας άλλος του τετραώρου της Πέμπτης, ο (Ισλανδός σέντερ-φορ της Μακάμπι Τελ-Αβίβ) Κιάρτανσον;
Οι συμπαίκτες εργάστηκαν για να του «ακουμπήσουν» τη μπάλα. Με την προσδοκία ότι εκείνος δεν θα την ξεφορτωθεί, θα ενεργήσει με αυτήν. Ενήργησε, πράγματι. Εκανε τον κόπο τους, ν’ αξίζει. Επαιξε δεξί-αριστερό, δημιούργησε τον χώρο στον εαυτό του, είδε το ελάχιστο άνοιγμα, την πέρασε, το κόλλησε. Αυτό είναι σέντερ-φορ. Όχι Λιβάια που, κινούμενος κατά μέτωπον, την «ξεφόρτωσε» παραδίπλα (και βγήκε κατά λάθος ευκαιρία, μόνο και μόνο επειδή γλίστρησε ο Ρώσος που ήταν μπροστά στον Λάζαρο και του απελευθέρωσε τον διάδρομο…)
Αν κάτι στ’ αλήθεια κοστίζει, αυτό είναι το να μπορείς να φέρνεις από τον πάγκο τέτοιας κατηγορίας παίκτες. Και ο Πανιώνιος έχει τους game-changers που, όταν είναι μέσα, οπλίζουν με αυτοπεποίθηση ολόκληρο τον μηχανισμό. Εχει τον εγνωσμένο Μασούντ, άλλος ένας που «θέλει να τα κάνει όλα μόνος του». Εχει τον Χατζισαφί που ένα «δικό του» κτύπημα, στα 4 κόρνερ και σε μερικά από τα 19 φάουλ που κουράστηκε η ομάδα στη Νετάνια για να πάρει, θα ήταν το ποδοσφαιρικά πιθανό να «κάνει» σκόρερ τον Ταπόκο, τον Μπανανά, τον Οικονόμου, τον Σαββίδη.
Δίχως αυτούς, όμως; Όταν η Μακάμπι χρειάστηκε να καταφύγει σε «κάτι άλλο» από τον πάγκο της, έφερε στο ματς τρεις Ισραηλινούς διεθνείς, Γιτζάκι/Ρίκαν/Πέρετς. Όταν ο Πανιώνιος έψαξε κάτι άλλο, έβαλε δεκάρι τον αναπληρωματικό δεξιό μπακ (Παπαγεωργίου) που δεν είχε παίξει Ευρώπη ποτέ πριν, έβαλε δεύτερο φορ (Ντούρμισαϊ) με προτέρα εμπειρία, άσε Γιουρόπα Λιγκ, ούτε καν Σούπερ Λιγκ, και τρίτη αλλαγή ένα παιδί της Κ-20 (Γλυνός) που έγινε επαγγελματίας…δυο-τρεις μέρες προτού ταξιδέψει.
Γιατί; Διότι το σύστημα κατανομής πάσχει. Ο Πανιώνιος στο ελληνικό πρωτάθλημα κατέκτησε δύο πέμπτες θέσεις σερί, που για το δικό του επίπεδο είναι σαν να πήρε δύο συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ, κι όχι μόνο δεν ανταμείφθηκε όσο αντιστοιχεί στο επίτευγμα, περίπου τιμωρήθηκε γι’ αυτό. Υποχρεώθηκε να έχει, τώρα για την Ευρώπη, το ρόστερ που αντιστοιχεί στο μειωμένο (προϋπολογιζόμενο) τηλεοπτικό έσοδο. Ειδάλλως, ο,τιδήποτε ενθουσιώδες και αλόγιστο θα έβαζε μπουρλότο σε όσα επιτεύχθηκαν, τούτη τη διετία, με αίμα.
Ο Πανιώνιος το 2017 δεν είναι ο ευκατάστατος Πανιώνιος (της προηγούμενης ευρωπαϊκής συμμετοχής) το 2007 με Κουμόρτζι, Τζεμπούρ, Μάκο, Μανιάτη, Φανούρη, Νταρίο Φερνάντες, Κρέσιτς, Σπυρόπουλο, Μαϊστόροβιτς, Μάριο Νικολάου, και Λίνεν στο πηδάλιο. Τότε «λεφτά υπήρχαν», άντεχε και κανα-δυο λάθη. Τώρα, το παραμικρό λάθος τσούζει. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης έκανε προ ημερών μια ανακοίνωση ότι, όλ’ αυτά τα χρόνια, λεφτά της TV κατέληξαν, αντί σε ομάδες, σε τσέπες. Ισχύει.
Όχι για Δάρα/Ζαμάνη. Δάρας και Ζαμάνης έφεραν λεφτά απ’ το σπίτι, κι όχι μία φορά και δύο, ξανά και ξανά, μόνον αυτοί κι οι οικογένειές τους ξέρουν για να πουν πόσα/πότε, όποτε τα λεφτά της TV (και των ευγενών χορηγών) δεν έφταναν για να πατσίσουν τα έξοδα…
Πηγή: Sport DNA
