Δεξιότητα δίχως αθλητικότητα, δεν πιάνει μία. Αθλητικότητα, ακόμη και δίχως δεξιότητα, δυνητικά σώζει.
Στο Βρότσλαβ προ ημερών, για όσο περνούσε η μπογιά της δεξιότητας, ο Ισκο με τον Εζαλζουλί “γύριζαν ταινία” όλη την Τσέλσι, η Ρεάλ Μπέτις έκλεισε το ημίχρονο (επιεικώς) ένα-μηδέν, σε αυτό το πρώτο ημίχρονο τα αναμενόμενα γκολ της Τσέλσι ήταν…0,10. Οταν ο Εζαλζουλί τραυματίστηκε, ο Ισκο γονάτισε από κόπωση, και έφτασε η παρτίδα στη φάση να μιλήσουν οι αντοχές στις γάμπες, η Τσέλσι πέρασε σαν τανκ πάνω από τη Ρεάλ Μπέτις.
Τα εύηχα ψεματάκια, “η ηλικία είναι ένας αριθμός” κ.λπ., βολεύουν…εμάς τους μεγάλους όλων των επαγγελμάτων. Η πραγματικότητα έρχεται να διδάξει πέραν πάσης αμφιβολίας, πως είναι αδύνατον ηλικία και αθλητικότητα να αποσυνδέονται. Τα στοιχεία στο τραπέζι επάνω, συνδέουν την αθλητικότητα (και, εν τέλει, την επιτυχία) με τα χρόνια. Μπορούμε να επικρίνουμε την Τσέλσι για αλόγιστη shopping therapy, να την κοροϊδέψουμε πόσα λεφτά έχει δώσει (όλα αυτά τα χρόνια μετά τον Αμπραμόβιτς) πού, μόνον ένα πράγμα δεν δικαιούμαστε να κάνουμε.
Να μη σεβαστούμε ότι, σε αυτό που επιχειρούν, ευλαβικά τηρούν γραμμή. Μία αυστηρή πολιτική. Στο Βρότσλαβ ο μεγαλύτερος από τους 16 παίκτες που αγωνίστηκαν, είναι…ο Κουκουρέγια, ετών 26. Η μέση ηλικία της ενδεκάδας, ήταν τα 23,7 χρόνια. Η μέση ηλικία των πέντε που ήρθαν από τον πάγκο στο δεύτερο μέρος, ήταν τα 23,4 χρόνια. Είναι ξεκάθαροι, σε αυτό που σου λένε κατάμουτρα. Ποδοσφαιριστής 26-άνω, thanks but no thanks, στη δική μας ομάδα δεν παίζει.
Απέναντι, έξι στους έντεκα της Ρεάλ Μπέτις ήταν 30-άνω. Αλλοι τρεις στους δεκαέξι που χρησιμοποιήθηκαν, είναι μεγαλύτεροι από τον Κουκουρέγια. Η μέση ηλικία της ενδεκάδας της Ρεάλ Μπέτις, ήταν τα 29,7 χρόνια. Πού 29,7, πού τα 23,7 της Τσέλσι. Ελάτε μετά να συζητήσουμε, πως το ένα-μηδέν έγινε ένα-τέσσερα στο τελευταίο εικοσιπεντάλεπτο/ημίωρο. Ενα παραμάζωμα, αθλητικότητας.
Μία εβδομάδα πριν το Βρότσλαβ, στο Μπιλμπάο, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ενδεκάδα της Τότεναμ ήταν ο Μπισουμά, ετών 28. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη δική της ενδεκάδα το ίδιο βράδι, είχε πέντε ποδοσφαιριστές…μεγαλύτερους από τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή της Τότεναμ. Η Τότεναμ άντεξε, οριακά. Γαντζωμένη, στο σκορ. Δίχως αθλητικότητα, στο δεύτερο ημίχρονο πιθανότατα θα είχε την τύχη της Ρεάλ Μπέτις.
Η Ιντερ είναι ένα καταπληκτικό γκρουπ. Γεμάτο αδρούς χαρακτήρες. Ως πριν ενάμισι μήνα, έτρεχε για τρεμπλ. Το γκρουπ, στην τελική ευθεία μιας σεζόν 59 αγώνων, έσκασε. Τέσσερα τρόπαια, δεν κέρδισε κανένα. Ποια, η “με διαφορά” κορυφαία ομάδα της Ιταλίας! Πήρε πρωτάθλημα η Νάπολι, πήρε κύπελλο η Μπολόνια, ακόμη και…η Μίλαν πήρε Σούπερ Καπ. Η Ιντερ, τίποτα.
Στο Μόναχο, μια άγρια αντίθεση στο μοτίβο. Οι φορ του χαμηλού μπλοκ της Ιντερ κοιτούσαν διακριτικά, τις πάσες του αντίπαλου build-up. Οι άλλοι, ορμούσαν σαν μανιακοί στις πάσες του αντίπαλου build-up. Εκαναν σέντρα στον τελικό, η Παρί Σεν-Ζερμέν, θυμόμαστε πώς; Κλώτσησε τη μπάλα διαγώνια μπροστά, κατευθείαν στις πινακίδες, ο Βιτίνια. Γιατί; Για ν’ ανεβούν όλοι μαζί, και να πιέσουν ψηλά την επαναφορά της Ιντερ στο πλάγιο. Ενα νεύμα, προθέσεων. Το πρες ως τον Ζόμερ, ήταν εξωφρενικό.
Ή μήπως, απλώς φυσιολογικό; Η μέση ηλικία της ενδεκάδας της Παρί Σεν-Ζερμέν, ήταν τα 24,8 χρόνια. Της Ιντερ, τα 30,2 χρόνια. Η μέση ηλικία των πέντε αναπληρωματικών της Παρί Σεν-Ζερμέν, ήταν τα 22,4 χρόνια. Της Ιντερ, τα 26,2 χρόνια. Ο μοναδικός 30-άνω στην Παρί Σεν-Ζερμέν, είναι ο Μαρκίνιος. Η Ιντερ στην ενδεκάδα της, είχε πέντε παίκτες 30-άνω. Πριν την Ιντερ, να θυμίσω, η Παρί Σεν-Ζερμέν πήρε στη σειρά όλα τα σκαλπ της Πρέμιερ Λιγκ. Μάντσεστερ Σίτι, Λίβερπουλ, Αστον Βίλα, Αρσεναλ.
Η αθλητικότητα, η physicality, δεν είναι κεκτημένο πρωταθλημάτων. Είναι κεκτημένο, ομάδων. Η Παρί Σεν-Ζερμέν έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης, όταν από κλαμπ μόδας (αυτο)μεταλλάχθηκε σε κλαμπ ποδοσφαίρου. Αλλο fashion club, άλλο football club. Αλλο (εξ)αγοράζω τους μέγκα-σταρ αυτού του κόσμου, άλλο διαπλάθω ή αναδεικνύω μέγκα-σταρ. Πάτσο ή Σέρχιο Ράμος; Νεϊμάρ ή Ντουέ; Μπέκαμ ή Ζοάο Νέβες; Και what about Ζαίρ-Εμερί, Μπαρκολά, Νούνο Μέντες, Μαγιούλου;
Στον οίκο μας, από ένα-δύο στο βάθρο ΠΑΟΚ και ΑΕΚ εξέπεσαν στο τρία-τέσσερα τη χρονιά που είχαν ρόστερ με την υψηλότερη μέση ηλικία σε ολόκληρη την επικράτεια της Σούπερ Λιγκ. Το μήνυμα της αθλητικότητας που έφερε η ΑΕΚ πρόπερσι, εφέτος το πήρε ο Ολυμπιακός και το πήγε στο επόμενο επίπεδο. Η Εθνική, πότε εκτοξεύτηκε; Οταν πήραν θέση κεντρικής φιγούρας στο κάδρο ο Κουλιεράκης, ο Ζαφείρης, ο Βαγιαννίδης, ο Τζολάκης, ο Μουζακίτης, και βέβαια οι Fab Three, Τζόλης, Κωνσταντέλιας, Καρέτσας.
Μπήκε, Ιούνιος. Και επισήμως, περίοδος team-building ενόψει της επόμενης περιόδου. Ο μπούσουλας είναι εκεί, τα προφανή tips ενός team-building, για να τον ακολουθήσει ο καθένας. Θέλει, απαρέγκλιτη γραμμή. Πολιτική. Ενα extra tip εδώ, είναι ότι τα αχανή ρόστερ δεν ωφελούν. Η Παρί Σεν-Ζερμέν, όλους κι όλους έχει 25 ποδοσφαιριστές, με τους τρεις τερματοφύλακες μέσα, με τους μικρούς, και…με τους πιο μικρούς από τους μικρούς.
Αλλά, για να επιστρέψουμε όπως το ξεκινήσαμε, νούμερο-ένα tip είναι η αθλητικότητα. Δηλαδή, το αποδείξαμε, η ηλικία. Και, όχι νούμερο-δύο, ισότιμο νούμερο-ένα, αλληλένδετο με την αθλητικότητα και με την ηλικία, είναι η ακαδημία. Η Ελλάδα σήμερα, έχει τρεις υποψήφιους Golden Boys 2025 στους εκατό. Δύο, ακαδημία Ολυμπιακού. Ενας, ακαδημία Γενκ.
Για να φτάσεις κάποτε να έχεις υποψήφιους Χρυσής Μπάλας, πρώτα πρέπει να έχεις υποψήφιους Golden Boys. Το αντιλήφθηκε, είδα μετά χαράς, ως και ο κύριος Καρυπίδης…
Πηγή: Sdna
