Τρεις νύχτες αργότερα, μετά και την ήττα στη Θεσσαλονίκη από τον Αρη, δεν αλλάζει κάτι. Ο κύριος Μαρινάκης πρέπει, πρώτα να βρει τον πέμπτο για εφέτος προτού καταλήξει στον πρώτο για του χρόνου. Ενας Συλαϊδόπουλος, ένας Ιμπαγάσα, κάποια τέτοια λύση τέλος πάντων, θα βοηθούσε. Ισως, ένας για την 7η και την 8η αγωνιστική. Κι άλλος ένας, για την 9η και την 10η αγωνιστική. Δεν θα βγει, διαφορετικά.
Διότι ο Ολυμπιακός, ακόμη παίζει στα πλέι-οφ για στόχο. Ο διττός στόχος είναι, να τερματίσει τρίτος (πράγμα που, αυτή τη στιγμή, είναι στα χέρια του) και να μη κατακτήσει το κύπελλο ο ΠΑΟΚ (πράγμα που, σε τέσσερις εβδομάδες στον Βόλο, θα είναι στα χέρια της ΑΕΚ). Ειδάλλως, αντί Γιουρόπα Λιγκ και γκαραντί συμμετοχή σε ευρωπαϊκό όμιλο, η ατζέντα θα έχει Κόνφερενς Λιγκ με πολλαπλούς γύρους το καλοκαίρι και καμία εγγύηση. Το οποίο Κόνφερενς Λιγκ, πρόπερσι, την εποχή που ο ΠΑΟΚ έφτασε να παίζει προημιτελικό, όχι θερινούς προκριματικούς, το λέγαμε σε κάτι αναρτήσεις Μίλκο Καπ και (περι)γελούσαμε ότι ο τελικός θα γινόταν στα Τίρανα.
Σίγουρα ο τρόπος που ο Ολυμπιακός επέλεξε όλη τη χρονιά στο πρωτάθλημα να πολιτευθεί, είναι case study. Πώς μια στρατηγική με στόχευση να ροκανίσουμε μέρα-μέρα τον ανταγωνισμό ώσπου να τον εξουθενώσουμε οριστικά, κατέληξε (τα καμώματα και οι εξυπνάδες) να εξουθενώσουν την ίδια την ομάδα τους! Ενόσω ο ανταγωνισμός στην τελική ευθεία της σεζόν, δηλαδή ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ, μια χαρά άθικτοι και ακμαίοι οδεύουν προς τις μάχες των τροπαίων. Σε όποιο χρώμα και να βαφτούν εν τέλει τα τρόπαια δε, ήδη ο ανταγωνισμός έχει δημιουργήσει, έχει εδραιώσει θα έλεγα, και για την επόμενη περίοδο τη βάση ποδοσφαίρου που ο Ολυμπιακός θα κληθεί να δομήσει από ένα κάποιο σημείο-μηδέν.
Το κόκκινο γκρουπ που βλέπουμε στα πλέι-οφ της Σούπερ Λιγκ, εκτός από προπονητικά κακοποιημένο, είναι ένα γκρουπ παντελώς αποπροσανατολισμένο. Ζαλισμένο. Το κεφάλι των ποδοσφαιριστών τους, οι ίδιοι το έκαναν πιλάφι. Με τη διαρκή οχλαγωγία. Κλαμπ και στενός περίγυρος. Είναι ο λόγος, το κεφάλι-πιλάφι, που τα “ανεξήγητα” μπλούπερ και στις δύο πλευρές του γηπέδου δεν έχουν τέλος. Κανείς, μικρός ή μεγάλος, έμπειρος ή άπειρος, δεν γλιτώνει. Δεν έχει να κάνει, με πρόσωπα και ατομική (αν)ικανότητα. Ο Ρούμπεν Ντίας από τη Μάντσεστερ Σίτι να έλθει, άμα του πειράξεις το μυαλό τα ίδια θα κάνει.
Ο “ιερός πόλεμος” για ελίτ διαιτητές από τοπ λίγκες, κράτησε εβδομάδες. Μήνες. Κορυφώθηκε, ενόψει των πλέι-οφ. Σήμερα στα πλέι-οφ καταγράφονται τρεις διαδοχικές ήττες του Ολυμπιακού με ελίτ διαιτητές από Ισπανία, Ιταλία, Ολλανδία. Αυτό που λένε, πρόσεχε τι εύχεσαι. Για μένα, αυτός είναι ο νούμερο-ένα στη λίστα των λόγων που κάνουν τον Γιοβάνοβιτς, με τον συγκεντρωτισμό του, ανεκτίμητο. Συστηματικά προστατεύει ο Σέρβος, σαν τις κόρες των ματιών του ή και περισσότερο, το μυαλό των ποδοσφαιριστών του από την κακή έξωθεν επιρροή. Δεν άφησε ούτε σε μια στιγμή, παρά τις…φιλότιμες προσπάθειες γύρω-γύρω, δηλητήριο να διεισδύσει σε κεφάλια και να τα διαποτίσει. Ενας βράχος.
Ξεκάθαρα ο άλλος λούζερ στη ροή των πλέι-οφ, την ώρα που παίζει για τον ίδιο διττό στόχο, είναι ο ΠΑΟΚ. Με διαφορετικό τρόπο. Ο ΠΑΟΚ ηττάται κατ’ εξακολούθησιν, όπως ηττάται και ο Ολυμπιακός. Αλλά δεν θα μπει τον Ιούνιο στη διαδικασία ενός δικού του ground zero. Αλλη μία φορά, η αντίδραση στην αρνητική δράση εξακολουθεί να μη έχει καμία σχέση. Στου Χαριλάου, ο Ολυμπιακός μετά την ήττα εξαφάνισε από προσώπου γης τους πάντες. Του προπονητή, συμπεριλαμβανομένου. Στη Νέα Φιλαδέλφεια, μετά την ήττα ο ΠΑΟΚ εμφάνισε και τον προπονητή και τους ποδοσφαιριστές.
Απλώς ο ΠΑΟΚ διανύει μία χρονιά που, πράγμα εγνωσμένο από τον περασμένο Ιούλιο, δεν γινόταν να την πηδήσει και να μεταβεί αυτομάτως…στη (μεθ)επόμενη. Ούτε ο Παναθηναϊκός γινόταν, να πηδούσε την περσινή χρονιά και να μετέβαινε αυτομάτως στην εφετινή. Ακριβώς όπως την Τετάρτη, δεν γινόταν να “πηδήσει” ο ΠΑΟΚ αυτή την επίπονη επίσκεψη στην ΑγιαΣοφιά. Σαν μια επίσκεψη στον οδοντίατρο, σε άβολο timing. Ενα αναγκαίο κακό που είναι “για καλό”. Και δεν είναι σοβαρό πρόβλημα, ότι ο τρίτος-τέταρτος στην ιεραρχία των σέντερ-μπακ έκανε, σε ένα ματς, ένα βαρύ λάθος. Το ‘φερε η στιγμή, ξανοίχτηκε, παρασύρθηκε, δεν φρέναρε εγκαίρως, το ‘κανε, τελείωσε.
Πιο σοβαρό μοιάζει ότι ο βασικός (όχι ο τρίτος-τέταρτος) στην ιεραρχία των τερματοφυλάκων, ένα καίριο πρότζεκτ στη συνολική δομή, ακόμη είναι τόσο πίσω και τόσο αδούλευτος στο κομμάτι των αποφάσεων. Οτι ψάχνει την πλησιέστερη πάσα, εκεί που οφείλει να έχει διανοίξει την περιφερειακή όρασή του ώστε να βρίσκει την πάσα προς τον πλησιέστερο μεν, ελεύθερο δε συμπαίκτη. Εδώ, είναι (μετά από ένα χρόνο) φανερό ότι η διαδικασία της εκπαίδευσής του, της εξέλιξής του, πάσχει. Ναι, είναι νέος, για γκολκίπερ πολύ νέος, όμως κυριαρχεί η αίσθηση ότι σε αυτόν τον (πρώτο) ένα χρόνο δεν βελτιώθηκε. Μάλλον, χειροτέρεψε.
Πηγή: Sdna
