Του Βασίλη Σαμπράκου
Συχνά η πραγματικότητα σε βάζει στη θέση σου και σου δίνει μια ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό της έννοιας “σοβαρό πρόβλημα”. Μου συνέβη, για δύο ημέρες, στο Μόναχο, όταν έπρεπε να συνεργαστώ, στο πλαίσιο των αναγκών της CosmoteTV για την κάλυψη του τελικού του Champions League, με έναν καμεραμάν μιας γερμανικής εταιρείας.
Ο Μανάρ είναι Παλαιστίνιος. Ζει, για να δουλεύει, στην Γερμανία, την ώρα που τα τρία παιδιά και η γυναίκα του είναι πίσω. Την Παρασκευή και το Σάββατο βρισκόταν στην Allianz Arena, για να κρατά την κάμερά του σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, πλάι στους εργαζόμενους ενός ισραηλινού τηλεοπτικού δικτύου, οι οποίοι μάλιστα δίχως να γνωρίζουν την καταγωγή του έπιασαν μαζί του κουβέντα. Δούλευε, με την επίγνωση ότι τα παιδιά του βρίσκονται σε μια σκηνή στα παράλια της Γάζας.
Και με τη γνώση ότι δεν είναι ο ίδιος ακόμη σε θέση να πάρει την οικογένειά του από εκεί για να τη μεταφέρει στην Γερμανία επειδή δεν έχει αποκτήσει ακόμη γερμανικό διαβατήριο. Για να το γράψω πιο απλά, ο άνθρωπος είχε κουράγιο να δουλεύει μαζί μας, την ώρα που η ψυχή του καιγόταν στην σκέψη ότι μπορεί να μην ξαναδεί τα παιδιά του.
Όσοι βρεθήκαμε, για λογαριασμό της CosmoteTV, στο Μόναχο επιστρέψαμε το απόγευμα της Κυριακής στην Ελλάδα κουβαλώντας την “μαυρίλα” του Μανάρ, όπως και τα όσα νιώσαμε όταν ο Λουίς Ενρίκε βρέθηκε μπροστά μας, μετά από την λήξη της στέψης της Παρί, για να επικοινωνήσει με τα μέλη της οικογένειάς του και να ζητήσει να τους επιτρέψουν να κατεβούν στον αγωνιστικό χώρο για να γιορτάσουν μαζί του. Αυτά που φανταζόσουν ότι ένιωθε, τα έβλεπες να αποτυπώνονται στην όψη του. Σε μια στιγμή απόλυτης επαγγελματικής επιτυχίας, το καταλάβαινες ότι δεν είναι πια ένας ολόκληρος άνθρωπος. Είναι κάποιος που εδώ και περίπου 6 χρόνια έχει χάσει ένα μέρος της χαράς του στη ζωή, από την ώρα που έφυγε από τη ζωή η μία του κόρη.
Κουβαλώντας όλα τα παραπάνω, βρέθηκα το βράδυ της Κυριακής να παρακολουθώ, σοκαρισμένος για λίγο, όλον αυτόν τον ξεπεσμό του δεύτερου τελικού στο πρωτάθλημα μπάσκετ. Κι ύστερα σκέφτηκα ότι εγώ αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσω επαγγελματικά ως ένα σοβαρό πρόβλημα. Ακριβώς εκεί είναι που την πατάμε όλοι εμείς, που παρακολουθούμε τα σπορ. Τόσο εμείς οι επαγγελματίες όσο και όλοι οι φίλαθλοι. Παραμυθιαζόμαστε, ταυτιζόμαστε και μπερδευόμαστε – γι’ αυτό και τσακωνόμαστε. Μας πείθουν ότι όλο αυτό που συμβαίνει είναι κάτι πολύ σοβαρό, κάτι που πρέπει όχι απλώς να μας νοιάζει αλλά και να μας καίει.
Αυτό που συμβαίνει μεταξύ των παραγόντων στον ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό είναι ένα πρόβλημα το οποίο η κυβέρνηση έχει την απόλυτη ευθύνη να λύσει. Δική της άλλωστε είναι, διαχρονικά, η ευθύνη της ύπαρξής του. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στην σημερινή κυβέρνηση. Οι πολίτες, από εκείνη, την κυβέρνηση, απαιτούμε τις λύσεις, δηλαδή την εφαρμογή των νόμων και την επιβολή των κυρώσεων. Όχι από τους επιχειρηματίες. Και προφανώς δεν αναφέρομαι μόνο στους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας.
Θα είναι ήττα για το μπάσκετ η ματαίωση των τελικών; Φυσικά ναι, αλλά δεν μπορεί αυτό εμείς να το μετατρέψουμε σε σοβαρό πρόβλημα της ζωής μας. Το μυαλό μου δεν το χωράει, τώρα που έχω μεγαλώσει, ότι όλο αυτό που συμβαίνει γίνεται αιτία για να τσακώνονται κανονικοί άνθρωποι στην κανονική τους ζωή.
Φυσικά όλο αυτό δεν θα έπρεπε να το ζούμε, και δεν θα το ζούσαμε αν ήμασταν πολίτες μιας χώρας στην οποία εφαρμόζονται οι βασικοί νόμοι. Δεν είναι όμως δυνατόν να βρίσκει την ψυχραιμία ένας Παλαιστίνιος για να μην παρεκτρέπεται όταν στέκονται δίπλα του Ισραηλινοί και εκείνος λειτουργεί με τη συνείδηση ότι τα παιδιά του είναι εκτεθειμένα σε κίνδυνο για τη ζωή τους και να αδυνατούμε εμείς να λειτουργήσουμε ψύχραιμα ως δέκτες όλης αυτής της σαβούρας που είδαμε το βράδυ της Κυριακής και να είμαστε έτοιμοι να λύσουμε το ζωνάρι για να μπούμε στον τσαμπουκά. Εδώ ο κόσμος καίγεται, κυριολεκτικά, κι εμείς σκοτωνόμαστε για το TikTok.
Πηγή: Sport24
