Επιλογή Σελίδας

Της Βάσως Πρεβεζιάνου

Το αργεντίνικο τάνγκο είναι μια θλιμμένη σκέψη που μπορεί ακόμη και να χορευτεί. Τον έβλεπες μέσα στο γήπεδο τον Μαραντόνα. Οι φιγούρες του ήταν μελωδικές, οι κινήσεις του ήταν αέρινες. Τον έβλεπες και το μυαλό σου ταξίδευε στα τάνγκο του Κάρλος Γαρδέλ, σκεφτόσουν το πάθος του χορού, αυτό που σε πιάνει από το χέρι και σε παρασύρει.

Αυτό έκανε ο Ντιέγο Μαραντόνα σε όλη του την καριέρα, σε όλη του τη ζωή. Τον παρακολουθούσες και σου άπλωνε το χέρι να σε πιάσει, να σε τραβήξει μαζί του, να υψωθείτε μαζί στις μεγάλες επιτυχίες, να βυθιστείτε στα σκοτάδια που βρέθηκε προσπαθώντας να καταπολεμήσει τους δαίμονές του.

Γεννημένος για να ζήσει μια τελείως αντισυμβατική ζωή, ο Μαραντόνα ουδέποτε ακολούθησε την πεπατημένη. Πήγαινε πάντα κόντρα σε όλους και σε όλα. Τα «πιστεύω» του πολλές φορές προκάλεσαν, αλλά ο ίδιος ήταν πάντα αποφασισμένος να τα υπερασπιστεί μέχρι εκεί που δεν θα πήγαινε άλλο.

Η ζωή του, από τότε που άρχισε να λάμπει ως ποδοσφαιριστής και να μεγαλουργεί μέσα στα γήπεδα, υπήρξε πάντα υπερβολική και θορυβώδης. Δεν του ταιριάζει η μετριότητα και η σιωπή. Βρίσκεται πάντα στα άκρα. Όποια συνέπεια κι αν υπάρχει γι’ αυτό.

Μια ζωή στο ρίσκο, κόντρα σε κανόνες και στερεότυπα, επαναστάτης άλλοτε με και κάποιες φορές χωρίς αιτία, είναι παράδειγμα προς αποφυγή λένε, κάποιοι. Όσα πιτσιρίκια ρωτούν τους μπαμπάδες τους για τον Μαραντόνα μπορούν να μάθουν ότι με τη μπάλα στα πόδια ήταν και θα μείνει αξεπέραστος. H συμπεριφορά του εκτός των αγωνιστικών χώρων είναι «κηλίδα» και ο ίδιος το έχει παραδεχθεί.

«Ο Ντιέγο Μαραντόνα δεν λατρεύτηκε μόνο για τα μοναδικά ζογκλερικά του, αλλά επειδή ήταν ένας θεός βρώμικος, αμαρτωλός. Ο πιο ανθρώπινος από τους θεούς». Όπως το έγραψε ο σπουδαίος Oυρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο. 

Μας μένει ό,τι καλό ήταν και καθάριο
Πως διάφανη ήταν πάντα η ψυχή σου
Κι έβλεπε μέσα σου κανείς
Αγάπη, μίσος μα ποτέ φόβο

Αυτός που γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1960 στη Λανούς και μεγάλωσε στο προάστιο Βίλα Φιορίτο, παιδί πολύτεκνης οικογένειας, το πρώτο αγόρι μετά από έξι κορίτσια που γέννησε η Ντάλμα. Η οικογένεια ζει σε συνθήκες φτώχειας. Ταραγμένα χρόνια για την Αργεντινή. Το στρατιωτικό καθεστώς είχε ανατρέψει τον Χουάν Περόν, οι γονείς του Ντιέγο μαζεύουν τα λιγοστά υπάρχοντα, παίρνουν τα οκτώ πια παιδιά τους και πάνε στο Μπουένος Άιρες για να μείνουν στην παραγκούπολη Βίλα Φιορίτο.

Ο πατέρας, της οικογένειας, Δον Ντιέγο, έφευγε κάθε μέρα από το σπίτι αξημέρωτα. Έπιανε στις έξι το πρωί δουλειά στο εργοστάσιο δίπλα στον ποταμό Ριατσουέλο. Από εκεί έβλεπε την άλλη πλευρά της μεγαλόπουλης. Ήταν τα σπίτια των πλουσίων. «Ποτέ δεν έλειψε φαγητό από το τραπέζι διότι έλειπε συνεχώς ο πατέρα μας. Όταν το φαγητό ήταν λίγο και δεν έφτανε, η μητέρα μου έκανε πως την πονούσε το στομάχι για να μας δώσει και το δικό της φαγητό» θυμάται ο Μαραντόνα για τη γυναίκα που τον έφερε στη ζωή.

Σε ηλικία τριών ετών, ένα βράδυ, που ήταν έξω από το σπίτι της οικογένειάς του, ένα παράπηγμα με τσίγκους, το σκοτάδι τον εμπόδισε να δει καλά και βρέθηκε σε μια γούρνα, που η οικογένεια χρησιμοποιούσε ως απόπατο, να παλεύει με λάσπες και περιττώματα. Κινδύνευε με πνιγμό, όταν άκουσε να τον αναζητά ο θείος του Σιρίλο, που ήταν παλιός ποδοσφαιριστής και η δόξα της οικογένειας. Ο Σιρίλο όταν έφτασε κοντά του φώναξε: «Ντιεγίτο, κράτα το κεφάλι σου πάνω από τα σκατά». Αυτό που θα προσπαθούσε να κάνει σε όλη τη ζωή του… 

Η μπάλα ήταν η μοναδική διέξοδος. Κοινότυπο ποδοσφαιρικό μελό με πρωταγωνιστή ένα παιδί, το οποίο είχε μπροστά του μια διόλου κοινότυπη ζωή. Μια μπάλα που πήρε ως δώρο από τον θείο του όταν ήταν μόλις τριών χρόνων ήταν αυτή που τον κρατούσε ζεστό τα βράδια στο παγωμένο σπίτι.

Στα δέκα του δοκίμασε την τύχη του σε μια επαρχιακή ομάδα, την Σεμπογίτας (που σημαίνει τα… μικρά κρεμμύδια) και φορώντας τη φανέλα με το «10» την οδηγεί σε 134 συνεχόμενες νίκες! Έξι χρόνια αργότερα έχει αρχίσει να γίνεται γνωστό ότι ένας πιτσιρικάς εντυπωσιάζει και ενδιαφέρεται για αυτόν η Αρχεντίνος Τζούνιορς. Πριν κλείσει τα 16 θα κάνει επίσημο ντεμπούτο στο πρωτάθλημα και στις 14 Νοεμβρίου 1976 θα πετύχει και το πρώτο γκολ του. Τον Φεβρουάριο του 1977 καλείται και στην εθνική ομάδα της Αργεντινής.

Το μεγάλο όνειρό του να φορέσει τη φανέλα της Μπόκα Τζούνιορς θα γίνει πραγματικότητα τον Φεβρουάριου του 1981 και στο ντεμπούτο του θα βάλει δύο από τα τέσσερα γκολ της «ομάδας του λαού» κόντρα στην Ταγέρες. Η φήμη του έχει φτάσει πια στην Ευρώπη και η Μπαρτσελόνα είναι η πρώτη που θα κάνει απόπειρα να τον πάρει. Ωστόσο, ο ηγέτης του στρατιωτικού καθεστώτος της Αργεντινής, Χόρχε Βιδέλα, δεν επέτρεπε για μεγάλο χρονικό διάστημα την ολοκλήρωση της συγκεκριμένης μεταγραφής.

Τελικά το καλοκαίρι του 1982 θα πάρει μεταγραφή στους Καταλανούς, θα τους οδηγήσει σε τίτλους, αλλά εξωαγωνιστικά θα έχει ο ίδιος πολλά προβλήματα. Θα προσβληθεί από ηπατίτιδα, θα σπάσει το πόδι του (ορθότερα θα του σπάσει το πόδι ο Γκοϊκοετσέα) και όταν θα επιστρέψει θα έρθει σε κόντρα με τον πρόεδρο Τζόζεπ Νούνιεζ, ο οποίος θα απαιτήσει και θα πετύχει την απομάκρυνσή του. Τελευταίο παιχνίδι με τους «μπλαουγκράνα» στις 5 Μαΐου 1984.

Αυτοί σε φοβούνται
Μα εμείς σ’αγαπούμε
Βλέποντας εμπρός στον αγώνα

Και ύστερα ήρθε η Νάπολι, που ήταν αποφασισμένη να κάνει επανάσταση κόντρα στην… δικτατορία του ποδοσφαιρικού Βορρά. Και ποιος καταλληλότερος για να σηκώσει το λάβαρο από τον Μαραντόνα; Διανοούμενοι της Νάπολη συγκέντρωσαν υπογραφές κατά της μεταγραφής. Επτά εκατομμύρια λίρες στη Μπαρτσελόνα σε μια εποχή που η πόλη και οι γύρω περιοχές αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα με πολλούς ανθρώπους να είναι στο όριο της εξαθλίωσης.

Στις 5 Ιουλίου 1984 το «Σαν Πάολο« σείστηκε συθέμελα. Ο Αργεντινός βγήκε από τα αποδυτήρια, είχε στο λαιμό του περασμένο το κασκόλ της ομάδας, πήρε τη μπάλα και έκανε μερικά κολπάκια… Ήταν ένας έρωτας κεραυνοβόλος. Από αυτούς που πετάνε σπίθα από την πρώτη ματιά. Νάπολι και Μαραντόνα. Όλα άρχισαν εκείνο τον Ιούλιο του 1984 για να τελειώσουν με τρόπο καταστροφικό οκτώ χρόνια αργότερα. Πρωτάθλημα και Κύπελλο το 1987, δεύτερο πρωτάθλημα το 1990, Σούπερ Καπ την ίδια χρονιά. Προηγήθηκε η κατάκτηση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Μετά από αυτή την επιτυχία, η Μαρσέιγ τον προσέγγισε και ήθελε να τον αποκτήσει δίνοντάς του μάλιστα… λευκή επιταγή. Ο τότε πρόεδρος των Ιταλών, Κολάντο Φερλαΐνο, αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με τους Γάλλους, ο Αργεντινός τα βρόντηξε και έφυγε για την πατρίδα του, όπου ακόμα και μέσα Αυγούστου, την ώρα που οι συμπαίκτες του είχαν αρχίσει ήδη τις επίσημες υποχρεώσεις με την ομάδα, αυτός κυνηγούσε ελάφια και προσπαθούσε να κρυφτεί από τα συνεργεία των ιταλικών καναλιών που είχαν αποστολή να τον εντοπίσουν.

Τα προβλήματα, όμως, άρχισαν τον Ιανουάριο του 1986, όταν η αστυνομία ανακάλυψε σε κάποιο σπίτι της Καμόρα, όπου έκανε έρευνα, φωτογραφίες του «Ντιεγίτο» με μέλη της ιταλικής μαφίας. Το ενδιαφέρον άρχισε να στρέφεται στην εξωαγωνιστική δραστηριότητα του Μαραντόνα. Η Καμόρα διέρρηξε το σπίτι του και τον προειδοποίησε να μην ανοίξει το στόμα του στις αρχές. Ένας από τους σωματοφύλακές του μετατράπηκε σε κατήγορο καταθέτοντας ότι τον χρησιμοποιούσε για εισαγωγή και εμπόριο κοκαΐνης.

«Ο Μαραντόνα δεν άντεξε τη φρικαλέα ποδοσφαιρική δόξα. Με τη μεταγραφή του στη Νάπολι έπεσε στα χέρια της Μαφίας. Πού βρήκε η φτωχή Νάπολι τα χρήματα για να αγοράσει τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του κόσμου;» θα γράψει η πολύ γνωστή Αργεντινή συγγραφέας Αλίσα Ντουχόβνα Ορτίθ. «Ναι, έκανα χρήση κοκαΐνης. Ήθελα να ξεπεράσω το στρες και την πίεση από τη σωματική και ψυχολογική κόπωση. Έκανα πολλά λάθη στη ζωή μου. Πίστεψα ότι η κοκαΐνη θα με ανακούφιζε. Δεν είχα δίκιο, αλλά δεν είχα και τις ηθικές δυνάμεις να αντισταθώ» θα παραδεχθεί ο ίδιος μερικά χρόνια αργότερα.

Στο Μουντιάλ του 1990 γράφτηκε το οριστικό τέλος της ειρηνικής σχέσης του με την Καμόρα. Ο Μαραντόνα προσπάθησε να στρέψει τους Ναπολιτάνους εναντίον της εθνικής ομάδας της Ιταλίας στον ημιτελικό με την Αργεντινή στο «Σαν Πάολο». «Οι Ναπολιτάνοι πρέπει να θυμούνται ότι η Ιταλία τους θεωρεί σημαντικούς για μία ημέρα και τους ξεχνάει για 364» θα πει. Μετά θα μπει στο γήπεδο, θα ευστοχήσει στο τελευταίο και καθοριστικό πέναλτι και θα χαρίσει την πρόκριση στην ομάδα του. Στον τελικό οι Ιταλοί θα στηρίξουν την Γερμανία και όχι την Αργεντινή. Ο Μαραντόνα δεν είχε πια την στήριξη της Καμόρα. Η πτώση είχε αρχίσει. Δεν θα υπήρχε κανένα προστατευτικό δίχτυ για να τον συγκρατήσει. Από τη Νάπολι θα φύγει ντροπιασμένος το 1992.

Θα επιστρέψει στην Ισπανία για να φορέσει τη φανέλα της Σεβίλλης. Ο Μαραντόνα είναι πια σε πτώση. Το καλοκαίρι του 1993 θα αποφασίσει να γυρίσει στην πατρίδα του, θα κάνει ένα σύντομο πέρασμα από την Νιουελς Ολντ Μποις και θα κλείσει την καριέρα του στην αγαπημένη του Μπόκα.

Εκεί που γελάει ο χάρος
Κει που ο λαός τέρμα βάζει στη μιζέρια

Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων θα γίνει η σημαία της εθνικής ομάδας της Αργεντινής, την οποία θα οδηγήσει στην κορυφή του κόσμου το 1986. Στο Μεξικό, στον προημιτελικό κόντρα στην Αγγλία, ο Μαραντόνα θα πετύχει δύο γκολ που θα μείνουν στην ιστορία.

Ή μήπως δεν ήταν και τα δύο δικά του; Το «χέρι του Θεού» και το «γκολ του αιώνα» σε ένα παιχνίδι, σε λίγα λεπτά, με πρωταγωνιστή τον ίδιο παίκτη, με πρωταγωνιστή αυτόν, τον Ντιέγο Μαραντόνα. Οι περίπου 115.000 θεατές που βρέθηκαν εκείνο το ζεστό απόγευμα στο «Αζτέκα» είχαν αγοράσει εισιτήριο για να παρακολουθήσουν από κοντά μια πολύ ενδιαφέρουσα μάχη. Δεν γνώριζαν ότι επρόκειτο να είναι μάρτυρες ενός συγκλονιστικού αγώνα και δύο γκολ τα οποία έμελλε να μείνουν στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, για διαφορετικούς λόγους το καθένα.

Στο 51ο λεπτό του αγώνα, ο Στιβ Χοτζ θα γυρίσει λανθασμένα τη μπάλα, η οποία θα καταλήξει στον Αργεντινό, ο οποίος άρχισε να κατευθύνεται προς την μικρή περιοχή των Άγγλων. Ο Πίτερ Σίλτον θα αντιδράσει σωστά προσπαθώντας να διώξει την μπάλα και αυτό θα συνέβαινε αν δεν «έμπαινε» στη φάση το χέρι του Μαραντόνα, το οποίο έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. Ο Τυνήσιος διαιτητής Αλί Μπιν Νασέρ έδειξε σέντρα, η Αργεντινή ήταν μπροστά με 1-0.

«Περίμενα τους συμπαίκτες μου να με αγκαλιάσουν, αλλά κανείς δεν ήρθε… Τους είπα: Ελάτε να με αγκαλιάσετε, αλλιώς ο διαιτητής δε θα το μετρήσει» ήταν τα λόγια του Μαραντόνα, ο οποίο στη συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι είπε για το γκολ ότι σημειώθηκε «un poco con la cabeza de Maradona y otro poco con la mano de Dios» («λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο με το χέρι του Θεού»). Πολλά χρόνια αργότερα, στην βιογραφία του ο Αργεντινός παραδέχθηκε ότι είχε χρησιμοποιήσει το αριστερό χέρι του για να σπρώξει τη μπάλα στην εστία του Σίλτον. «Τώρα πια μπορώ να πω αυτό που δεν μπορούσα εκείνα τα χρόνια. Να μιλήσω για εκείνο το χέρι του Θεού. Μα, ποιο χέρι του Θεού, ήταν το χέρι του Ντιέγο! Και χάρηκα που για μια ακόμα φορά καταφέραμε να κλέψουμε τους Άγγλους».

Και ενώ οι Άγγλοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν την τροπή που πήρε το παιχνίδι, τρία λεπτά αργότερα, στο 54’, ο Μαραντόνα θα σκόραρε και πάλι. Αυτή τη φορά με το πόδι, ένα καταπληκτικό γκολ, αυτό που έμεινε στην ιστορία ως «γκολ του αιώνα». Ο «Ντιεγίτο» πήρε την μπάλα από τον Έκτορ Ενρίκε, περίπου δέκα μέτρα πίσω από τη μεσαία γραμμή, και άρχισε την απίστευτη κούρσα του, έτρεξε από την δεξιά πτέρυγα εξήντα μέτρα σε δέκα δευτερόλεπτα, ξεγέλασε με τις προσποιήσεις του πέντε αντιπάλους του (τον έναν δύο φορές), έφθασε στην μικρή περιοχή και εκεί σαν να… χάιδευε τη μπάλα με το αριστερό πόδι του πλάσαρε τον Σίλτον και γκοοοοοολ. Και τι γκολ… Ένα από τα λίγα στην ιστορία που τα είχε όλα: τεχνική, ταχύτητα, ψυχραιμία, εκτέλεση.

Μέσα σε λίγα λεπτά, ο Μαραντόνα είχε γίνει θρύλος. «Ένας γενναιόδωρος και αλληλέγγυος άνθρωπος, ένα είδωλο, που μέσα σε πέντε λεπτά είχε σουτάρει τα δυο πιο αντιφατικά γκολ ολόκληρης της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Οι οπαδοί του τον λάτρευαν και για τα δυο: δεν θαύμαζαν μόνο το γκολ του καλλιτέχνη, εκείνο που έβαλε με τα διαβολικά του πόδια, αλλά και το γκολ του κλέφτη -ίσως μάλιστα περισσότερο αυτό-, εκείνο που το χέρι του έκλεψε» θα γράψει ο Εδουάρδο Γκαλεάνο.

Η καριέρα του στη «μπιανκοσελέστε» θα τερματιστεί το 1994 όταν θα βρεθεί θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ μετά το παιχνίδι κόντρα στη Νιγηρία στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Πρόλαβε, τουλάχιστον, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας να ζήσει τη νίκη της Αργεντινής επί της Βραζιλίας (με το γκολ τουν Κανίγια).

Και δεν έγινες εργατομανδαρίνος
Ούτε τέρας ιερό να κυνηγάς τον παραβάτη

Μια καριέρα δόξας, μια ζωή με πάθη και εξαρτήσεις. Τα ναρκωτικά παραλίγο να του στερήσουν τη ζωή. Το 2000 είναι στην Ουρουγουάη για διακοπές και μεταφέρεται επειγόντως στο νοσοκομείο με καρδιολογικό πρόβλημα. Διαπιστώνεται ότι έχει κάνει χρήση κοκαϊνης. Πηγαίνει στην Κούβα για αποτοξίνωση. Τέσσερα χρόνια μετά, θα μείνει δέκα ημέρες στην εντατική, οι οπαδοί του συγκεντρώθηκαν απέξω για να προσευχηθούν (πιστοί της εκκλησίας του Μαραντόνα και όχι μόνο).

Θα τα καταφέρει, θα ζήσει, αλλά καθώς τα χρόνια περνούν ο ίδιος άρχισε να συνειδητοποιεί ότι τα πάθη του, τα λάθη του ίσως του στέρησαν ακόμα και την ευκαιρία να γίνει ακόμα πιο σπουδαίος, να γίνει θεός. 

Στα τέλη του 1986 ο Μαραντόνα έγινε μόλις ο δευτερος άνθρωπος παγκοσμίως με μαύρη Ferrari, με την οποία θα μπορούσε να μπλέξει σε μεγάλες περιπέτειες.

Ανεβασμένος ψυχολογικά μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ, ζήτησε ως δώρο από τον πρόεδρο της Νάπολι, Κοράντο Φερλαΐνο, μια μαύρη Ferrari Testarossa. Μέχρι τότε, μόνο ο Σιλβέστερ Σταλόνε είχε μαύρη Ferrari που κόστισε 990.000 δολάρια. 

Θέλοντας να του δείξει την ευγνωμοσύνη του, ο Μαραντόνα πήρε ως συνοδηγό τον πρόεδρο της Νάπολι στην πρώτη του βόλτα με τη μαύρη Testarossa και έγινε έξαλλος όταν διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε air condition. Παρ’ όλα αυτά, κράτησε το δώρο του προέδρου και της Ferrari, απολαμβάνοντας να οδηγεί το αυτοκίνητο βράδυ στους δρόμους της Νάπολη, όταν μπορούσε να κυκλοφορήσει πιο εύκολα.

Την ημέρα, πάντως, δεν είχε κανένα πρόβλημα να διασχίσει τη μισή Ιταλία, όπως παραδέχθηκε κάποτε σε συνέντευξη του: «Είχα πάει από τη Νάπολη στη Φλωρεντία και στη συνέχεια επέστρεφα, όταν λίγο έξω από την πόλη με σταμάτησε η αστυνομία επειδή έτρεχα υπερβολικά. Με αναγνώρισαν, υπέγραψα αυτόγραφα, βγάλαμε φωτογραφίες και έφυγα χωρίς κανένα πρόβλημα. Στο αυτοκίνητο είχα σχεδόν δύο κιλά κοκαΐνης…».

Οι εξαρτήσεις του ήταν αυτές που τον κράτησαν στη… γη, που έδειχναν πάντα την ανθρώπινη υπόστασή του. «Το να βάλω γκολ μπροστά σε 100.000 κόσμο όπως με την Αγγλία, ήταν φυσιολογικό για μένα, ήταν η ζωή μου. Όταν αποτοξινώθηκα, ήμουν όπως όλοι σας, μπορούσα να σας μιλήσω. Η κοκαΐνη με έκανε χάλια. Όταν άφηναν ελεύθερο τον τίγρη, όταν έβγαινα στο γήπεδο, είχα εγώ τον έλεγχο. Ξέρεις τι παίχτης θα ήμουν αν δεν είχα πάρει κοκαΐνη; Τι παίκτη χάσαμε; Σου αφήνει μία άσχημη γεύση. Θα μπορούσα να είμαι πολύ περισσότερα. Αλήθεια, έτσι είναι. Γεννήθηκα μέσα στο ποδόσφαιρο. Ήξερα τι θα γινόμουν, αλλά δεν ήξερα ότι θα παίρνω κοκαΐνη. Ήξερα ότι θα αγόραζα σπίτι στη μητέρα μου, ότι θα παντρευόμουν και θα έκανα οικογένεια, ότι θα γύριζα τον κόσμο και ότι θα έπαιρνα τίτλο με την Αργεντινή. Τα είχα πει όταν ήμουν τόσος. Υπάρχουν σε ταινία. Τα ήξερα όλα αυτά. Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία σήμερα νιώθω τρομερά ένοχος. Ο κόσμος μπορεί να πει ότι είμαι καλά, καλύτερα από πριν, αλλά όχι μέσα μου. Ξέρω τα λάθη που έχω κάνει. Και δεν μπορώ να τα αλλάξω».

Και τον ήρωα να κάνεις πίσω από το γραφείο
Σε αντίθεση αγεφύρωτη με τα παλιά παράσημά σου
Κομαντάντε Mαραντόνα

Λαϊκός ήρωας. Επειδή γεννήθηκε φτωχός και δεν ξέχασε ποτέ από που ερχόταν. Δίπλα στο λαό πάντα. Με το δίκιο. Με τον αγώνα. Κόντρα σε όλους. Επαναστάτης με αιτία. Να φωνάζει και να διεκδικεί. Να μη σωπαίνει ποτέ.

Ήταν ο ίδιος που λίγες μέρες πριν τον θάνατο του, στα 60α γενέθλιά του, όταν τον ρώτησαν για το δώρο που θα ήθελε δήλωνε: «Η ευχή μου είναι να περάσει γρήγορα αυτή η πανδημία. Με θλίβει να βλέπω παιδιά που δεν έχουν να φάνε. Ξέρω πώς είναι να πεινάς για πολλές μέρες και αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει στη χώρα μου. Ευχή μου είναι να βλέπω όλους τους Αργεντινούς χαρούμενους, με δουλειά και να έχουν να φάνε κάθε μέρα»…

Ο Μαραντόνα «έφυγε» την ίδια ημέρα με τον Φιδέλ Κάστρο. Υπήρξαν φίλοι. Toν Ιανουάριο του 2015 έκανε το γύρο του κόσμου (για μια ακόμη φορά) η είδηση ότι ο Κάστρο ήταν νεκρός. Ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης «απέδειξε» πως ήταν ζωντανός μέσω μιας επιστολής στον καλό του φίλο. Ο Κάστρο αντιμετώπιζε ήδη σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία τον είχαν καταβάλει. Με τον θρύλο ποδοσφαίρου, τον κομαντάντε των γηπέδων δεν έπαψε ποτέ να επικοινωνεί. Τους συνέδεε όχι μόνο μια φιλία ετών, αλλά μια σχέση ιδεολογική, μια σχέση ζωής.

Την ύπαρξη των συγκεκριμένων επιστολών είχε διαψεύσει αρχικά ο Μαραντόνα, θέλοντας να κρατήσει για τον ίδιο το περιεχόμενό τους.

Ο πρώην πρόεδρος της Κούβας, ο οποίος επέλεξε τότε αυτόν τον τρόπο για να… διαψεύσει τον θάνατό του, έγραψε στον καλό του φίλο και για ποδόσφαιρο και παραπονιέται για έναν διαιτητή που αδίκησε την εθνική ομάδα της χώρας, ενώ ο Αργεντινός, ο οποίος απάντησε επίσης μέσω επιστολής, αποθέωσε τη φιλία του με τον Κάστρο τονίζοντας χαρακτηριστικά πως ένας φίλος αξίζει περισσότερο από ολόκληρο το χρυσάφι του κόσμου.

Το γράμμα του Φιδέλ στον Ντιέγο

«Αγαπητέ μου Μαραντόνα.

Με χαροποίησε πολύ η είδηση ότι θα είσαι στην Κούβα τις πρώτες εβδομάδες του 2015. Είσαι ο σπουδαίος σύντροφός μου στην περιπλάνησή μου στο χώρο του ποδοσφαίρου. Έχω μια λίστα με χώρες που παράγουν και εξάγουν καύσιμα και πετρέλαιο και την πολιτική που ακολουθούν, σε μια περίοδο που αυτό το θέμα απειλεί σοβαρά το μέλλον της ανθρωπότητας.

Σαουδική Αραβία 11.730.000 βαρέλια ημερησίως

ΗΠΑ 11.110.000

Ρωσία 10.440.000

Κίνα 4.155.000

Καναδάς 3.856.000

Ιράν 3.594.000

ΗΑΕ 3.213.000

Οι υπόλοιποι, μέχρι το νούμερο 20 της λίστας, όπου βρίσκεται το Ηνωμένο Βασίλειο, εξάγουν από τα εδάφη τους περισσότερο από ένα εκατομμύριο βαρέλια ημερησίως. Είναι οι χώρες που καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις με την παραγωγής τους, αν και πρόκειται για στοιχεία που δύσκολα μπορούν να αποδειχθούν.

Χάρηκα πολύ για την επικείμενη επίσκεψή σου στην Κούβα. Θυμάμαι όλες τις συζητήσεις που έχω κάνει μαζί σου τα τελευταία χρόνια, μαζί με τον αξέχαστο φίλο μας Ούγκο Τσάβες, ειδικά η συνάντησή μας στη Μαρ Ντελ Πλάτα είναι αδύνατο να ξεχαστεί. Ο Ούγκο σου θύμισε πως οι ΗΠΑ είναι μια άλλη Αμερική. Από την δική μου πλευρά, πριν από μερικά λεπτά είδα για δεύτερη φορά τη συνέντευξη του Χεράρδο, του Αντόνιο και του Ραμό. Ξέρεις ότι ακόμα δεν έχω καταφέρει να τους χαιρετίσω; Μπόρεσα τουλάχιστον να στείλω λουλούδια στη μικρή Χέμα. Μα τι υπέροχο όνομα!

Άκουσα χθες ότι στις 5:30 το πρωί της Δευτέρας 12 Ιανουαρίου θα είσαι στο αεροπλάνο. Είναι αλήθεια; Στο πρόσφατο πρωτάθλημα Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής, σε μια διοργάνωση ενός αθλήματος τόσο σημαντικού όπως το ποδόσφαιρο, ένας διαιτητής μας επέβαλε μια ποινή, η οποία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε στο ελάχιστο δίκαιη. Τα χρήματα είναι για τους πλούσιους και οι ποινές για τους φτωχούς.

Όπως βλέπεις, προσπαθώ να είμαι δίκαιος, αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι αυτό δεν εξαρτάται πάντα από εμένα.

Μια μεγάλη αγκαλιά, Μαέστρο!»

Η επιστολή του Ντιέγο στο Φιδέλ

«Αγαπημένε μου Φιντέλ.

Έφυγα από την Αβάνα στις 11 Ιανουαρίου ευτυχισμένος γνωρίζοντας πως είσαι καλά και υπερήφανος που για μια ακόμη φορά μπορώ να μεταφέρω το μήνυμά σου, που με τιμάς με την αιώνια φιλία σου και που ακόμα και σήμερα προβληματίζεσαι με τα προβλήματα του κόσμου μας. Ήταν αυτή η μικρή δόση χαράς που μου έλειπε για να συμπληρώσω την έναρξη της δεύτερης σεζόν της εκπομπής μου και που τώρα θα συνεχίσω στη Χιλή εν όψει του Κόπα Αμέρικα.

Έχοντας το εξαιρετικό προνόμιο να γνωρίζω την αγωνία σου για τη Βενεζουέλα, η οποία μπορεί τώρα να συνεχίσει στον δρόμο που χάραξε ένας άλλος γίγαντας και δικός μας φίλος, ο αξέχαστος στρατηγός Τσάβες, σε ενημερώνω πως στις 28 Φεβρουαρίου και την 1 Μαρτίου, η εκπομπή μας θα βγει από το Καράκας της Βενεζουέλας. Σίγουρα θα είναι δύο εκπομπές συναισθηματικά φορτισμένες και σίγουρα δεν θα μιλήσουμε μόνο για ποδόσφαιρο.

Φιντέλ, αν έμαθα κάτι από εσένα όλα αυτά τα χρόνια της ειλικρινούς και όμορφης φιλίας μας είναι πως η πίστη είναι ανεκτίμητη και ένας φίλος αξίζει περισσότερο από ολόκληρο το χρυσάφι του κόσμου και οι ιδέες είναι αδιαπραγμάτευτες. Για αυτό το λόγο, η εκπομπή μου είναι ένας φόρος τιμής στη φιλία μας.

Συνηθισμένος από τα «ιστορικά» γκολ σου, θέλω να σε ευχαριστήσω για το γράμμα σου, που ήταν το καλύτερο μήνυμα της ύπαρξής σου. Έχει περάσει περισσότερος από ένας μήνας και πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρονται να μάθουν το περιεχόμενό της. Με την ευγένεια που σε χαρακτηρίζει, είμαι σίγουρος πως αυτό θα δημοσιοποιηθεί όταν εμείς το θέλουμε. Δεν θέλω μόνο να ξέρεις το περιεχόμενο της, αλλά θέλω επίσης να μοιραστείς με όλους την απάντησή μου.

Σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά, Στρατηγέ φίλε μου.

Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα»

https://youtu.be/QWRjfrWx1Vo

Πηγή: Sport DNA