Τούτο δεν σημαίνει ότι στις επί μέρους διαμαρτυρίες τους έχουν άδικο. Την Κυριακή αδικήθηκαν από τον διαιτητή σε κρίσιμες φάσες. Το πάτημα του Σιμάνσκι είναι στα όρια της κόκκινης, πέναλτι λυπάμαι μα εγώ δεν είδα (η επαφή με το γόνατο αποτελεί μια ωραία ανακάλυψη μα οφείλεται εξίσου στην κίνηση του Βίντα όσο και στη κίνηση του Ρέαμπτσουκ, χαμηλά ο παίκτης του Ολυμπιακού δεν βρίσκει καθόλου τον παίκτη της ΑΕΚ) και στο 3ο υπέροχο γκολ του Μάνταλου, υπάρχει υποψία επιθετικού φάουλ (κατά τη γνώμη μου δεν είναι).
Αγωνιστικά η ΑΕΚ «πάτησε» τον Ολυμπιακό στο πρώτο ημίχρονο όπου είχε τη δυνατότητα να προηγηθεί με δυο και τρία γκολ διαφορά, είχε τον έλεγχο γενικά σε όλο το ματς και ουδείς μπορεί να πει ότι με βάση την απόδοσή της δεν άξιζε τη νίκη. Συνολικά στη σεζόν η Ένωση είναι ένα επίπεδο πάνω από τους Ερυθρόλευκους . Η τιμωρία για τον φετινό ποδοσφαιρικό τραγέλαφο στο Λιμάνι, με τέσσερις προπονητές, άπειρους παίκτες και πλήρη απουσία στοιχειώδους σχεδιασμού ήρθε απολύτως φυσιολογικά. Οι ανοησίες με τις μπάλες στο χορτάρι και το ντου των αγανακτισμένων (από τον διαιτητή ή το χάλι της ομάδας τους; ποιος ξέρει) συνιστούν ιδανικό επίλογο στο θέατρο του παραλόγου που παρουσίασαν ολόκληρη τη χρονιά οι περυσινοί πρωταθλητές. Ο Ολυμπιακός μένει χωρίς τίτλο, χωρίς Τσάμπιονς Λιγκ, ενδεχομένως και χωρίς Europa League αν ο ΠΑΟΚ πάρει το Κύπελλο ή βγει τρίτος. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν του αξίζουν όσα παθαίνει; Αν θέλει να είναι ειλικρινής, ούτε καν ο Βαγγέλης Μαρινάκης.
Το βράδυ της Κυριακής κοιτούσα τη βαθμολογία και αναρωτιόμουν πώς αυτός ο Παναθηναϊκός, ο οποίος σε πέντε φετινά παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ δεν ήταν καλύτερος ούτε σε ένα, χωρίς να σημαίνει ότι ήταν χειρότερος και στα πέντε, βρίσκεται 12 πόντους μπροστά από τον «Δικέφαλο». Ασφαλώς στο χθεσινό 1-2 έπαιξαν ρόλο οι λεπτομέρειες. Το πάτημα του Ζίφκοβιτς στον Ιωαννίδη είναι στο εκατοστό του δευτερολέπτου και σε σημείο εντελώς ακίνδυνο – αλλά έγινε και ήταν πέναλτι. Το οφσάιντ του Μπράντον στο χιλιοστό – αλλά εφόσον μπαίνουν γραμμές οφείλουμε να τις εμπιστευόμαστε για να μη χάσουμε εντελώς το μυαλό μας. Νωρίτερα ο ΠΑΟ είχε χάσει ευκαιρίες, πιο καθαρές από τον ΠΑΟΚ, ο ΠΑΟΚ είχε τον έλεγχο στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα και ειδικά στα τελευταία 30 λεπτά, μαζί με τις καθυστερήσεις, οι Πράσινοι έχουν μπει στην περιοχή των γηπεδούχων μόνο στη φάση που κέρδισαν το πέναλτι.
Ναι, οι λεπτομέρειες. Μα η διαφορά είναι 12 πόντους. Επειδή σε ολόκληρη τη χρονιά οι λεπτομέρειες στα κλειστά παιχνίδια πάνε προς την πλευρά του ΠΑΟ. Και αντιστρόφως πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ο ΠΑΟΚ για να κερδίσει, οφείλει να είναι καταφανώς καλύτερος των αντιπάλων του. Όποιος αναλύσει ψύχραιμα την κατάσταση θα διαπιστώσει ότι τα παραπάνω δεν μπορούν να είναι μόνο θέμα τύχης. Είναι και θέμα προσωπικότητας, χαρακτήρα, συγκέντρωσης ,πνευματικής ετοιμότητας. Ειδικά στα πλέι – οφ ο ΠΑΟΚ υστερεί σε όλα. Για λίγο στα παιχνίδια με ΑΕΚ και ΠΑΟ, πολύ στην ανεξήγητη κατάρρευση στο Καραϊσκάκη. Πάντως υστερεί. Κι έτσι είναι εκτός πρωταθλήματος, με μόνο στόχο την θέση του Europa League, είτε μέσω Κυπέλλου (για να πάρει και τίτλο), είτε μέσω της τρίτης θέσης. Όχι άδικα και αυτός.
Αφήνοντας λοιπόν κατά μέρος όλα τα τραγικά που συμβαίνουν εκτός αγωνιστικών χώρων, με βάση μονάχα την εικόνα στο χορτάρι, το ερώτημα που τίθεται είναι αν η «δικαιοσύνη» του βαθμολογικού πίνακα, εφόσον πατά και πάνω σε λάθος διαιτητικές αποφάσεις και πάνω στην τύχη αποτελεί πραγματική τέτοια, δικαιοσύνη δηλαδή;
Στην εικόνα της μιας βραδιάς ενδεχομένως όχι. Στη μεγάλη εικόνα, μάλλον ναι. Οι τέσσερις πρώτοι παίρνουν και πάλι λίγο ως πολύ ό,τι αξίζουν. Η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός είναι οι δυο καλύτερες, πιο σταθερές και σοβαρές ομάδες καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν άρα δικαίως θα διεκδικήσουν τον τίτλο μέχρι τέλους. Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ δεν βρήκαν σταθερότητα (για εντελώς διαφορετικούς λόγους βέβαια) και δικαίως έμειναν πίσω.
Και νομίζω ότι κατά βάθος το ξέρουν όλοι.
Πηγή: Sdna
