Αν δεν θέλεις να μπεις στον κόπο να διαβάσεις την ανοικτή επιστολή του προς τους Άγγλους, ο Ομοσπονδιακός προπονητής, που τονίζει ότι μιλά με τη συνείδηση της ευθύνης που κουβαλά λόγω της ιδιότητάς του, τάσσεται απολύτως ανοιχτά στο πλευρό των ποδοσφαιριστών του, που έχουν αποφασίσει να γονατίζουν πριν από την έναρξη κάθε αγώνα της Εθνικής για να εκφράζουν την υποστήριξή τους προς το κίνημα για την φυλετική ισότητα αδιαφορώντας για τις επαναλαμβανόμενες έντονες αποδοκιμασίες που ακούστηκαν από ένα μέρος της εξέδρας στα τελευταία τους παιχνίδια.
Μέσα από αυτό το γράμμα, ο Σάουθγκέιτ προσπαθεί να δώσει στους ποδοσφαιρόφιλους, και όχι μόνο, να καταλάβουν το μέγεθος της ψυχικής φθοράς που κουβαλούν αρκετοί από τους ποδοσφαιριστές του λόγω των ρατσιστικών επιθέσεων που έχουν υποστεί. Προσπαθεί ακόμη να μιλήσει για το αυτονόητο, για το πόσο περήφανοι είναι οι ποδοσφαιριστές που φορούν την φανέλα της Εθνικής και έχουν μπει σε ένα τόσο κλειστό κλαμπ, αυτό των περίπου 1200 ποδοσφαιριστών που την έχουν φορέσει στην Ιστορία. Με ανθρώπινο λόγο, γεμάτο από συναίσθημα, δίχως να κουνά το δάχτυλο, αλλά με μεγάλο θάρρος και γενναιότητα, σε ένα κείμενο εμπλουτισμένο με ιστορικές αναφορές, ο Σάουθγκεϊτ προσπαθεί να αναλύσει τη στιγμή και να φέρει τους ποδοσφαιρόφιλους πιο κοντά, με όρους ανθρωπιάς, στους ποδοσφαιριστές· μιλά σαν πατέρας. Προσπαθεί να βοηθήσει τον απλό κόσμο να αποκτήσει επίγνωση, και με αυτό τον τρόπο να επηρεάσει την συλλογική συνείδηση. Κυρίως όμως αυτό που κάνει ο προπονητής είναι να γονατίσει για να στηρίξει τους ποδοσφαιριστές του. Και σε αφήνει ως παρατηρητή με την αίσθηση ότι δεν το κάνει μόνο προκειμένου να ισχυροποιήσει ακόμη περισσότερο τους δεσμούς που έχει αναπτύξει με τα πρόσωπα της ομάδας του, αλλά και με το όραμα να επηρεάσει ένα μέρος της κοινωνίας – της αγγλικής και της παγκόσμιας.
Στην πρώτη ανάγνωση, κανείς μπορεί να μείνει με την αίσθηση ότι ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ παίζει το χαρτί του στηρίζοντας απολύτως τους ποδοσφαιριστές του στην επιλογή τους να γονατίζουν, η οποία τους ταλαιπώρησε πολύ τις τελευταίες ημέρες – τόσο που να συσκέπτονται σχεδόν καθημερινά προκειμένου να αποφασίσουν για τη στάση που θα κρατήσουν στα παιχνίδια του Euro. O 50χρονος προπονητής όμως κάνει κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Σηκώνεται, ξεχωρίζει από το πλήθος, και μιλά για την ισότητα και τον σεβασμό προς την διαφορετικότητα, και όλο αυτό το κάνει σε μια στιγμή που ουδείς μπορεί να του εγγυηθεί ότι δεν θα πληρώσει κόστος. Διότι ναι, στην περίπτωση που η Αγγλία πάει καλά στο Euro, το ρεύμα θα του φέρνει χειροκρότημα. Τι θα του συμβεί όμως στην περίπτωση μιας αποτυχίας;
Δεν μπορώ να εκτιμήσω αν θα τον οφελήσει με όρους στενά ποδοσφαιρικούς αυτή η επιλογή. Μου είναι όμως αδιάφορο στη δεδομένη στιγμή αυτό. Θαυμάζω έναν υπέροχο άνθρωπο που κάνει χρήση της δύναμης της φωνής που έχει ως ο προπονητής της Αγγλίας για να μιλήσει για ζητήματα πολύ πιο σοβαρά από το ποδόσφαιρο. Θαυμάζω τη γενναιότητά του, το θάρρος, τον τρόπο του, τον πολιτισμό του. Η επιλογή του δείχνει αρετές ηγέτη, αλλά πάνω από όλα δείχνει θαυμαστή ανθρώπινη ποιότητα. Μετά από την ανάγνωση της επιστολής του, βρήκα έναν επιπλέον λόγο για να χαρώ αν η Αγγλία πετύχει καλά πράγματα σε αυτό το Euro.
Πηγή: Gazzetta
